Γράμμα σε όσους δεν εορτάζουν...
Υπάρχουν άνθρωποι που αυτές τις μέρες δεν εορτάζουν. Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ η ψυχή τους λαχταρά
την εορτή της ζωής μένουν σιωπηλοί στην μοναξιά που τους επέβαλε το
σύστημα των υποτιθέμενων "αξιών " μας. Των "ιδανικών και αρχών" μας, που
δεν είναι τίποτε άλλο από ιδεολογήματα,τροφή της αυτοεικόνα μας, το
εγώ μας, χωρίς καμία αλήθεια στην ζωή.
Υπάρχουν αυτές τις μέρες σπίτια με τζάμια θαμπά , με πόρτες που δεν χάρηκαν το πέρασμα του επισκέπτη. Τοίχοι χλωμοί και διάδρομοι σκοτεινοί που οδηγούν σε δωμάτια γεμάτα οδύνη και μοναξιά.
Μα
πιο πολύ, απεριγράπτως πιο πολύ, αυτά τα πρόσωπα τα μελαγχολικά, τα
μάτια τα γεμάτα ερωτηματικά, οι ψυχές που διψασμένες νόημα ζητούν, ήταν
των ημερών αυτών μια παραφωνία, αλλά ωστόσο το μόνο ζητούμενο.
-
Γιατί να γελάσω, γιατί να είμαι χαρούμενος;… μου είπε τις προάλλες ένα
νεαρό άτομο από εκείνα που μεγάλωσαν και συνεχίζουν να μεγαλώνουν στις
πόλεις, τα σπίτια, τα δωμάτια, όπου ο ήλιος και το φεγγάρι είναι άγνωστο
κείμενο.
