~Σαμαέλ αούν Βεόρ
Η κοινωνία μας πάσχει από
αρνητικά συναισθήματα, τα αρνητικά συναισθήματα εκπηγάζουν από το πολλαπλό εγώ
μέσα μας.
Ειδικά στην εποχή του ίντερνετ,
μέσω των κοινωνικών δικτύων αυτά τα αρνητικά συναισθήματα μεγαλύνονται και
διογκώνονται.
Η οπτική αυτού που νοιώθει τα
αρνητικά συναισθήματα δηλητηριάζει τον νου του και την αντίληψή του. Έτσι οι
λύσεις στις οποίες καταφεύγει είναι κάθε άλλο παρά δημιουργικές, είναι λύσεις
ακραίες, λύσεις βίας, λύσεις κατακραυγής κλπ.
Ακόμα και άνθρωποι οι οποίοι
αποκαλούνται πνευματικοί ή ότι έστω ότι αναζητούν την ομορφιά του πνεύματος και
της ζωής μιλάνε χυδαία, βρίζουν, κατακρίνουν κλπ.
Γινόμαστε απολυταρχικοί με τις
απόψεις μας, επειδή έχουμε φαντασιωδώς δημιουργήσει μια κατάσταση μέσα στο νου
μας, και στην φαντασία μας κολλάμε στον τοίχο τον φταίχτη, αναλαμβάνουμε τον
ρόλο του «σωτήρα», του υπερήρωα, του καλού, του «νόμου» κλπ.
Και μέσα στο μοντέλο μας δεν
υπάρχει άλλη λύση από την τιμωρία. Δεν εξετάζουμε τα αίτια που ο άλλος άνθρωπος
έφτασε σε μια λανθασμένη πράξη, γιατί το είδε έτσι κλπ. αλλά βιαζόμαστε να τον
κατακρίνουμε.
Περαιτέρω μέσα από όλα αυτά τα
αρνητικά συναισθήματα, έρχεται και η διόγκωση των πραγμάτων, η δαιμονοποίησή
τους ή όπως μου αρέσει να λέω η σατανικοποίησή τους!
Δεν αργεί κάποιος να γράψει ένα
μικρό ψέμα, προσθέτοντας μια λέξη (στα εκατοντάδες χιλιάδες μας προσωπικά
ιστολόγια τύπου fb, blogger, twitter κλπ.) και μια αληθή είδηση γίνεται κατά
μέρος ψευδής δίνοντας βάση για τα αρνητικά συναισθήματα αυτών που ψάχνονται να
ξεσπάσουν κάπου.
Και δεν είναι κακό που οι
άνθρωποι θέλουν να φωνάξουν, θέλουν να ουρλιάξουν, και να πουν «δεν πάει άλλο
πια», «δεν θα το ανεχτώ», «έχω βγει εκτός εαυτού»… κλπ.
