Δεν είμαστε εκείνο που λέμε αλλά αυτό που φαίνεται. Γι αυτό όταν λες και πολλές φορές κρυφά επαίρεσαι ότι πας εκκλησία, νηστεύεις και κοινωνάς, πρέπει η ζωή σου να το φανερώνει.
Δεν λέω να είσαι τέλειος. Κανείς δεν είναι, ούτε ακόμη και οι άγιοι, μα ωστόσο στο βίο σου, πρέπει να αποτυπώνεται αυτή η σχέση που λες ότι έχεις με τον Θεό.
Να μυρίζεις αγάπη, ταπείνωση, ελπίδα και θετικότητα. Ενδιαφέρον και νοιάξιμο για τον άλλο, και κυρίως μια βαθιά κατανόηση προς όλους και όλα.
Όχι αυτό το επικριτικό βλέμμα που είναι πάντα έτοιμο να καταδικάσει κάθε τι διαφορετικό από εσένα, έτοιμο να στείλει στην κόλαση ότι ζει και κινείται επειδή εσύ απλά έχεις επιλέξεις να ζεις ως πεθαμένος.
Γιατί εκείνος που φοβάται τον εαυτό του, το σώμα και τις επιθυμίες του, τους άλλους και την ζωή κρυπτόμενος πίσω από μεγάλες και υψηλές θρησκευτικές έννοιες, δεν είναι πνευματικός άνθρωπος, αλλά απλά φοβισμένος.
Δεν θέλει ο Χριστός να φοβόμαστε την ζωή, να αρνούμαστε τα δώρα της δημιουργίας Του, να είμαστε μίζεροι και αρνητικοί. Να έχουμε ενοχές με κάθε τι που ζει και υπάρχει, ακόμη και με την ίδια μας την ανάσα. Δεν είναι όλα αμαρτίες, είναι και ευλογίες ζωής, και πρέπει να τις ζήσουμε.
