Αυτοί που τα κρατάνε όλα μέσα τους για να μην πληγώσουν κανέναν

Αυτοί που τα κρατάνε όλα μέσα τους για να μην πληγώσουν κανέναν

Δεν τους αναγνωρίζεις εύκολα. Σχεδόν σε ξεγελάνε. Σε ξεγελάει το εκρηκτικό του χαρακτήρα τους, το κέφι που μονίμως τους συνοδεύει και το βροντερό τους γέλιο που κάνει τα κεφάλια να γυρνάνε προς τη μεριά τους, σ' όποιο μέρος κι αν βρίσκονται.

Είναι αυτοί που για τους εαυτούς τους είναι απαισιόδοξοι, αλλά κοινωνικοί κι εξωστρεφείς για όλους τους άλλους. Τη χαρά τους θα σ' αφήσουν να τη δεις, τη λύπη τους ποτέ. Δεν περιμένουν γενέθλια, Χριστούγεννα και καρναβάλια για να γιορτάσουν, ούτε να συμβεί κάτι συνταρακτικά όμορφο στη ζωή τους για να χαρούν.

Γιορτάζουν χωρίς λόγο κι αφορμή κάθε μέρα κι αισθάνονται τυχεροί κι ευγνώμονες, μέσα στην κάθε ατυχία τους, γιατί αναγνωρίζουν ότι οι στιγμές που βρίσκονται με τους φίλους τους και τους δικούς τους ανθρώπους είναι σύντομες και περνάνε. Προσπαθούν λοιπόν να φτιάχνουν οι ίδιοι τις καλές στιγμές και να μην αφήνουν τις συννεφιασμένες μέρες να τις επισκιάζουν.

Δε θα τους δεις ποτέ να μιζεριάζουν και να 'ναι κακόκεφοι κι αμίλητοι στην παρέα. Τις δύσκολες ώρες προτιμούν να τις περνάνε μόνοι τους. Νιώθουν ότι δε χρωστάνε οι άλλοι σε τίποτα ν' ανέχονται τη μαυρίλα και την αδιαθεσία τους, ούτε και θέλουν να γίνονται φορτικοί με τ' άλυτα, ενίοτε, θέματά τους.

Τα μόνα συμφέροντα είναι τα ομαδικά

Απόσπασμα από το βιβλίο της Ιουλίας Πιτσούλη «Ηρακλής Ο Ήρωας Μέσα Μας» Εκδόσεις Διόπτρα
Τα συμφέροντα είναι πάντα ομαδικά. Το εγώ προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο. Μας παροτρύνει να επιδιώξουμε την προσωπική μας ικανοποίηση, έστω κι αν χρειαστεί να θυσιαστούν κάποιοι άλλοι. Πρόκειται για μέγιστη πλάνη, η οποία είναι υπεύθυνη για τη δυστυχία της ανθρωπότητας. Ωστόσο, αυτή η πλάνη σπάνια γίνεται αντιληπτή εξ αιτίας της απόπειρας του εγώ να διαχωρίσει την αιτία, δηλαδή την επιδίωξη ατομικών συμφερόντων, από το αποτέλεσμα -που είναι η ενίσχυση του φόβου και του πόνου.
Υπάρχει και κάτι ακόμα το οποίο μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι τα συμφέροντα είναι ατομικά και πως ο καθένας πρέπει να προασπίζεται τα δικά του: ο αργά αναλυόμενος χρόνος. Στον κόσμο της ύλης παρουσιάζεται ένα είδος χρονοκαθυστέρησης. Μεσολαβεί κάποιο χρονικό διάστημα για να εμφανιστούν τα αποτελέσματα της σκέψης και της δράσης μας. Ακόμα και το φως των άστρων είναι «παλιό». Ξεκίνησε από την πηγή του πολύ νωρίτερα από τη στιγμή που το βλέπουμε. Όλα απαιτούν κάποιο χρόνο για να εκδηλωθούν. Αυτό το φαγητό που τρώμε τώρα θέλει περίπου είκοσι λεπτά για να στείλει το σήμα του, μέσω εγκεφάλου, και να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε χορτάσει.