Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας, αλλά μόνο αιχμάλωτοι του μυαλού τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σχεδόν πάντα θλιμμένοι, απογοητευμένοι, φοβισμένοι…
Βαθιά
ασυνείδητα διακατέχονται από την πεποίθηση ότι τίποτα δεν έχει νόημα
στην ζωή τους, παρατηρώντας πως εξελίσσεται το δράμα της.
Αναζητούν
διεξόδους και όταν τούτοι δεν καταφέρνουν να τους δείξουν την έξοδο από
την δυσαρέσκεια, σε βάθος χρόνου απογοητεύονται ολοένα και περισσότερο,
χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι δεν φταίνε οι διέξοδοι, αλλά οι προσδοκίες
τους.
Υπάρχει
πάντα κάτι που θα του επιτρέψουν να τους κλέψει την χαρά και την αγάπη
της κάθε στιγμής, πάντα κάτι που θα του επιτρέψουν να τους ανατρέψει
προθέσεις και όνειρα…
Γκρινιάζουν για όσα δεν καταφέρνουν, για όσα δεν μπορούν να λάβουν, για όσα είναι οι άλλοι…
Γυρνάνε γύρω γύρω από μια ματαιότητα και έτσι δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα, μα ούτε βαθιά Ζωντανοί είναι…
Ψάχνουν
να βρουν ένα σκοπό, μα αυτός δεν βρίσκεται σχεδόν ποτέ… Και αν βρεθεί
δεν καταφέρουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον τους για την Ζωή σε βάθος
χρόνου.
Προσπαθούν
να γεμίσουν την ζωή τους με παρέες και συναναστροφές, με επιβεβαιώσεις
και αποδοχές, μα ούτε αυτές οι «επιτυχίες» τους δημιουργούν μέσα τους
την αίσθηση του Αιώνιου. Τρομάζουν εύκολα… και επικρίνουν ακόμα
ευκολότερα. Απομονώνονται μετά…
