Δεν αφήνουμε το παρελθόν "πίσω" μας
Όταν η προσοχή εστιάζεται στα παιδιά, δεν αστειεύομαι. Και ποιοι από μας
δεν είμαστε ακόμα παιδιά, προσπαθώντας να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;
Βέβαια, η κοινωνία μάς δίνει το ρόλο του "γονιού" κι έτσι ξεχνάμε πως
είμαστε οι ίδιοι παιδιά. Συνεχίζουμε το ίδιο τυφλά να μεταφέρουμε στα
δικά μας, όλα τα ασυνείδητα που εμείς έχουμε δεχθεί και υιοθετήσει,
χωρίς να διερωτόμαστε ποιοι είμαστε, τι είμαστε;
Δεν έχει καμία σχέση η ηλικία.... Βλέπω μικρά παιδιά, μεγαλύτερα,
έφηβους, ενήλικες, παππούδες και γιαγιάδες, να κουβαλάνε το παιδί μέσα
τους, αγνοώντας τι πραγματικά κουβαλάνε ή πόσα.
Δεν αφήνουμε πίσω μας το παρελθόν μας. Το παρελθόν είναι μέρος του χρόνου που ονομάζουμε το παρόν μας.
Το "παρελθόν" για ένα παιδί, μπορεί να είναι η προηγούμενη μέρα ή η
προηγούμενη στιγμή. Αυτά που νομίζουμε πως θα το επηρεάσουν μπορεί να
μην τα προσέξει καν, ενώ αυτά που δεν προσέξαμε, μπορεί να καταγραφούν
μέσα του διαστρεβλωμένα, για να μη διορθωθούν ποτέ. Ποιος θα το ξέρει
αυτό;
Δεν είναι οι ειδικοί υπεύθυνοι για τα παιδιά μας, ούτε οι δάσκαλοι στα
σχολεία τους. Είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι γι' αυτά, αν έχουμε
υπάρξει υπεύθυνοι με τον εαυτό μας: με το δικό μας εσωτερικό παιδί.
