Οι σκέψεις μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας

Απόσπασμα από το βιβλίο της Pam Grout “Ε²” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα

«Είμαστε όλοι αιχμάλωτοι μίας ιστορίας». – ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΥΙΝ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΟΥ ΙΣΜΑΗΛ

Ουσιαστικά, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλα όσα νομίζετε πως είναι πραγματικά, δεν είναι. Τα τελευταία εκατό χρόνια, οι φυσικοί δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν το γεγονός ότι η κλασική νευτώνεια αντίληψη του κόσμου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί το σύμπαν στο βάθος του. Η υποατομική σφαίρα παραβιάζει σε τέτοιο βαθμό κάθε λογική και αιτία, ώστε οι περισσότεροι επιστήμονες, μη θέλοντας να διακινδυνεύσουν την ακαδημαϊκή τους φήμη, παραβλέπουν λίγο-πολύ το γεγονός ότι η ζωή δεν είναι καθόλου έτσι όπως προσποιούμαστε πως είναι.

Βασικά, τα πράγματα στο υποατομικό επίπεδο είναι τόσο αλλόκοτα -σωματίδια εμφανίζονται από το πουθενά, ο χρόνος επιβραδύνεται και επιταχύνεται, σωματίδια αντιδρούν και επικοινωνούν μεταξύ τους ακόμη και όταν τα χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα- ώστε το μόνο που έχουν καταφέρει να κάνουν οι επιστήμονες με αυτές τις πληροφορίες μέχρι τώρα είναι να αναπτύξουν διάφορες τεχνολογίες που μας επιτρέπουν να ανατινάζουμε ο ένας τον άλλο, να στέλνουμε ηλεκτρονικά μηνύματα, να παίρνουμε μηνύματα στο κινητό μας και να ζεσταίνουμε τα κατεψυγμένα γεύματα της τηλεόρασης.

Δεν υπάρχει δρόμος για την ευτυχία, η ευτυχία είναι ο δρόμος

Δεν υπάρχει δρόμος για την ευτυχία, η ευτυχία είναι ο δρόμος

10 τρόποι για να τον ακολουθείτε καθημερινά

Όλοι οι άνθρωποι -ανεξαιρέτως- έχουν βιώσει περιόδους όπου «η ζωή είναι ωραία», πιθανώς ως αποτέλεσμα της αφθονίας υλικών αγαθών και δραστηριοτήτων ή της ύπαρξης κάποιων προσώπων και καταστάσεων στη ζωή τους. Δηλαδή, εξαιτίας κάποιων εξωτερικών παραγόντων.  Δυστυχώς, τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων καθιστούν όλο και πιο δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο, καθώς οι περισσότεροι νιώθουν χαμένοι, απογοητευμένοι ή ακόμα και απελπισμένοι.

Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος που η ζωή μοιάζει με τρενάκι του Λούνα Παρκ, με τα πάνω και τα κάτω της και  που η ευτυχία φαντάζει εφήμερη –  και πιο σημαντικό,  τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;

Πάρα πολλά.  Πιστεύω ότι ο κύριος λόγος που δεν μένουμε σε μία κατάσταση ευτυχίας είναι απλά διότι δεν ξέρουμε πώς. Αυτό συμβαίνει, όχι μόνον επειδή δεν μας το δίδαξαν ποτέ, αλλά ακόμα χειρότερα, επειδή «εκπαιδευτήκαμε» στο πώς να είμαστε δυστυχισμένοι.

Από παιδιά, πρόσωπα που είχαν κύρος στη ζωής μας, μας απέτρεπαν -πιθανώς άθελά τους- από την ευτυχία. Μας έκαναν να νιώθουμε τύψεις αν αισθανόμασταν πολύ ευτυχείς, παρεμπόδιζαν την ανοιχτή εκδήλωση αυτής της ευτυχίας ή μας φόβιζαν ότι κάτι κακό θα ακολουθήσει. Άλλοι πάλι ήθελαν να τους μοιάσουμε και μας δίδαξαν να είμαστε  ανήσυχοι, ανήμποροι ή θύματα απέναντι στις καταστάσεις. Με τη δικαιολογία ότι θέλουν να μας προστατέψουν, μας παρότρυναν να πάρουμε τη ζωή στα σοβαρά, να δουλέψουμε σκληρά, να ξεχάσουμε τις προσωπικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Και όλα αυτά με την υπόσχεση ότι -αν ήμασταν τυχεροί- θα γινόμασταν κάποτε ευτυχισμένοι.