Αναπτυξιακά στάδια του νου - Τορκόμ Σαραϊνταριάν

Αναπτυξιακά στάδια του νου - Τορκόμ Σαραϊνταριάν

(σημ. Άρμα = Φυσικό σώμα.
Άλογα = Συγκινήσεις.
Οδηγός = Νους.
Φύλακας του Φωτός = Ηλιακός Άγγελος.)

Ο νους μας (ο οδηγός) μπορεί να βρεθεί στα ακόλουθα αναπτυξιακά στάδια:

1. Το πρώτο στάδιο, κατά το οποίο ο οδηγός είναι ένα μωρό, αγράμματο και ακαλλιέργητο. Όπως ακριβώς ένα αρνί ακολουθεί το κοπάδι του, ο νους κάνει ότι κάνουν και οι άλλοι. Δεν είναι ανεξάρτητος. Δεσμεύεται από γνώμες, πίστεις, σκέψεις κ.α. Είναι δύσκολο για ένα τέτοιο νου να διευρυνθεί. Μέχρι να κερδίσει ο νους την ελευθερία του, είναι αδύνατο να έρθει σε επαφή με τον Εσωτερικό Κύριο ή να είναι ένας δημιουργικός παράγοντας.
2. Το δεύτερο στάδιο, κατά το οποίο ο νους είναι σκλαβωμένος από τις συγκινήσεις. Οπουδήποτε επιθυμούν τα άλογα να πάνε, ο οδηγός ακολουθεί. Ο αμαξάς προσπαθεί να ικανοποιεί όλες τις απαιτήσεις των αλόγων. Όλη η νοητική ενέργεια χρησιμοποιείται για την ικανοποίηση της συγκινησιακής επιθυμίας. Αν τα άλογα δεν είναι υγιή, αλλά είναι γεμάτα από αρνητικές συγκινήσεις, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε το τρομακτικό βάρος που πέφτει πάνω στον οδηγό, το νου!

Αν ξέρεις πώς να προσευχηθείς, μπορείς να μεταμορφώσεις το Σύμπαν!

Αν ξέρεις πώς να προσευχηθείς, μπορείς να μεταμορφώσεις το Σύμπαν!

Αυτό πλέον υποστηρίζει και ο επιστημονικός κόσμος αφού έρευνες που πραγματοποιούνται τόσο σε πειραματικό-στατιστικό όσο και σε εργαστηριακό επίπεδο, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος μας λειτουργεί όπως ακριβώς εμείς καθώς μεγαλώνουμε.

Ο «κόσμος» δεν είναι τίποτα άλλο από μια αντανάκλαση της εσωτερικής μας ύπαρξης, των σκέψεων, συναισθημάτων, πεποιθήσεων, επιθυμιών μας.

Ο Τζον Γουϊλερ, καθηγητής φυσικής στο Πρίνστον, υποστηρίζει ότι ζούμε σε αυτό, που εκείνος αποκαλεί, το “συμμετοχικό Σύμπαν”. Αντί να θεωρούμε το σύμπαν σαν κάτι που έχει ήδη δημιουργηθεί και εμείς «ξεφυτρώσαμε» μες την μέση και μας συμβαίνουν όλα αυτά, ο Δρ Γουϊλερ προτείνει την ιδέα ότι το σύμπαν μας, είναι το αποτέλεσμα των πράξεών μας. Λέει ότι είμαστε μικροσκοπικά εξαρτήματα του σύμπαντος καθώς αυτό βλέπει και δημιουργεί τον εαυτό του.

 

Ηθική παρενόχληση: μία νέα μορφή βίας

                                                                                                                                                                                                                 

 της Ειρένας Αναστασίου

Ο όρος ‘ηθική παρενόχληση’ θεωρείται ένα παλιό φαινόμενο που παρουσιάζεται σε όλες τις κοινωνίες. Μια από τις αποδείξεις της ύπαρξης του είναι ότι διακρίνεται μέσα από τον κινηματογράφο αφού έχει αποτελέσει θέμα του σε ταινίες όπως «Οι διαβολογυναίκες» του Α.Ζ Κουζό αλλά και η «Τatie Daniele» του Ε. Σατιλιέ, όπου ξεκάθαρα διακρίνουμε τη διαστροφική μεταχείριση που εκτυλίσσεται αλλά και τα ψυχικά βασανιστήρια που υποβάλλεται η πρωταγωνίστρια. Παρόλ’αυτά, τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, έχει λάβει την προσοχή για μελέτη και αξιολόγηση συμπεριλαμβανομένου και των διαστάσεων, των συνεπειών του αλλά και των τρόπων πρόληψης του φαινομένου από την επιστημονική κοινότητα. Έτσι, ορίζεται πλέον ξεχωριστά από άλλες μορφές βίας ή κακοποίησης όπως για παράδειγμα το bullying, η σεξουαλική κακοποίηση ή παρενόχληση. Από την άλλη όμως πλευρά η ηθική παρενόχληση εντοπίζεται τόσο στην καθημερινότητα μέσα στις προσωπικές σχέσεις όπως αυτές του ζευγαριού ή της οικογένειας αλλά και στον εργασιακό χώρο.