Οι άνθρωποι είτε ζουν μέσα σε μια οθόνη (κινητό, λάπτοπ, τηλεόραση), είτε ζουν μόνο μέσα στο κεφάλι τους με τις χιλιάδες, συνήθως αρνητικές και αυτοκαταστροφικές σκέψεις που κάνουν, μα ελάχιστα ζουν μέσα στον εαυτό τους και με τον εαυτό τους.
Γι’ αυτό και εύκολα μπορούν να συνδέονται με τους ανθρώπους, όσο εύκολα συνδέονται στο wi-fi, δύσκολα όμως έρχονται σε επαφή. Η επαφή με τον άλλο προϋποθέτει την ουσιαστική επαφή με τον εαυτό μας. Προϋποθέτει το άνοιγμα στη δική μας ψυχή, στην αλήθειά μας, στη συνειδητότητα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι κινούνται μηχανικά, δεν παρατηρούν, δεν αφουγκράζονται, δεν νιώθουν ουσιαστικά με την καρδιά τους. Μπορεί να είναι ευγενικοί, αλλά όχι καλόκαρδοι. Μπορεί να είναι εξυπηρετικοί, μα όχι φροντιστικοί. Μπορεί να νομίζουν ότι συγχωρούν, δεν το κάνουν όμως με ευσπλαχνία. Μπορεί να βοηθούν αλλά όχι από αγάπη.
Συνδέονται αλλά δεν ενώνονται. Ασχολούνται με τα επουσιώδη και όχι με τα ουσιώδη. Ζουν μια ζωή που τους έχει επιβληθεί γι’ αυτό και εύκολα χαρακτηρίζουν ως “περίεργο” όποιον ζει διεκδικώντας να αλλάξει αυτή τη φορεμένη άγνοια.
