Εκείνοι που καλλιεργούν το μυαλό τους χωρίς την καρδιά τους αναπτύσσουν υλισμό

Εκείνοι που καλλιεργούν το μυαλό τους χωρίς την καρδιά τους αναπτύσσουν υλισμό. Για τους ανθρώπους αυτούς όλα είναι ύλη, και πέρα από τη γνώση και την εμπειρία τους, τίποτα δεν υπάρχει. Δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς σκέφτονται, πώς οι δημιουργικές ιδιοφυΐες έρχονται σε ύπαρξη, πώς δημιουργούνται οι αισθήσεις της ομορφιάς, της λογικής, της συλλογιστικής, της αγάπης και της συμπόνιας. Όλα είναι ύλη για αυτούς.

Για έναν υλιστή δεν υπάρχει ψυχή· δεν υπάρχει αθανασία. Για έναν υλιστή, ο Υπέρτατος Νους δεν υπάρχει - όλα είναι ύλη. Συνήθως, αυτοί οι άνθρωποι αναπτύσσουν έντονη σκληρότητα και βία για να επιτύχουν τους στόχους τους, καθώς οι άλλοι άνθρωποι τους φαίνονται σαν υλικά αντικείμενα.

Όταν το μυαλό αναπτύσσεται εις βάρος της καρδιάς, η καρδιά δεν μεταδίδει πλέον το αίσθημα της ανθρωπιάς, της αγάπης και της συμπόνιας, και ο νους επιτίθεται αμείλικτα στα θύματά του.


-Τορκόμ Σαραϊνταριάν
The Flame of the Heart       elenastral

Η χαρά κρυμένη στα απλά και καθημερινά...

Μια από τις βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για ν΄αισθανθούμε οτι υπάρχει αιτία χαράς στην ζωή μας.Όμως δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, διότι η χαρά βρίσκεται και αναγνωρίζεται σε πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. 
Αναφέρει ο Σ. Ζουμπουλάκης, οτι ένα απο τα πολλά σημαντικά που μας προσφέρει ο πόνος είναι το "ξύπνημα", σε ολα αυτά τα απλά καθημερινά μα σπουδαία, που εμείς τα προσπερνάμε ως αυτονόητα. Κι όμως, όταν τα χάσουμε τότε τα εκτιμούμε. 

Διότι η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις. Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου. Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους. Στον περίπατο με έναν φίλο ή με τον αγαπημένο σου ζώο. Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά. Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά. 

Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.    π. Λίβυος