Ηδονή και φρόνηση
Όταν
λοιπόν υποστηρίζουμε ότι ο τελικός σκοπός είναι η ηδονή, δεν εννοούμε
τις ηδονές των άσωτων κι αυτές που συνίστανται στην αισθησιακή απόλαυση,
όπως ορισμένοι νομίζουν -από άγνοια κι επειδή διαφωνούν με εμάς ή
παίρνουν στραβά τα λόγια μας- αλλά εννοούμε το να μην έχει κανείς
σωματικό πόνο και ταραχή ψυχική, γιατί τη γλύκα στη ζωή δεν τη φέρνουν
τα απανωτά φαγοπότια και τα γλέντια […] ούτε τα ψάρια και τα άλλα
εδέσματα που προσφέρονται σ’ ένα πολυδάπανο τραπέζι, αλλά ο νηφάλιος
στοχασμός, αυτός που διερευνά τους λόγους για τους οποίους προτιμάμε ή
αποφεύγουμε καθετί και αποδιώχνει τις δοξασίες που με τόση ταραχή
γεμίζουν την ψυχή μας.
Αφετηρία
για όλα αυτά και συνάμα το υπέρτατο αγαθό είναι η φρόνηση. Για τούτο κι
από τη φιλοσοφία προτιμότερη είναι η φρόνηση, από την οποία απορρέουν
όλες οι αρετές: η φρόνηση που μας διδάσκει ότι δεν είναι δυνατόν να ζει
κανείς χαρούμενα, αν η ζωή του δεν έχει γνώση, ομορφιά και δικαιοσύνη κι
ούτε πάλι μπορεί να ‘χει η ζωή του γνώση, ομορφιά και δικαιοσύνη, αν
δεν έχει και χαρά.
Επιστολή προς Μενοικέα, 131-132
Επίκουρος
