Συγχώρεσέ με Άνθρωπε που σε ξεχνώ!

Συγχώρεσέ με Άνθρωπε που σε ξεχνώ!

Δεν αναζητώ ψεύτικους  Παράδεισους…

Σε ένα κόσμο που η σύγχρονη ¨αλητεία¨ έβαλε κουστούμι και γραβάτα κρατώντας τα λάβαρα της εξαθλίωσης ή φόρεσε μια στολή παραφροσύνης και εξυψώνει τα εξαπτέρυγα του φόβου…

Σε ένα κόσμο που κυοφορεί την απληστία και την άγνοια, που χειραγωγεί ¨συνειδήσεις¨, που σε κάνει να μην εμπιστεύεσαι, να μην ονειρεύεσαι και να μην αφήνεσαι στην αγάπη…

Σε ένα κόσμο που έχει ξεχάσει τι σημαίνει άνθρωπος και μαστιγώνει ανελέητα την αθωότητα σου, σε ένα κόσμο που σκοτεινιάζει το Φως...  
Δεν Θέλω Να Ανήκω!!

Δεν Θέλω να Ανήκω, φωνάζω κι όμως ανήκω και τον επιβραβεύω κάθε φορά που δειλιάζω, που δεν παίρνω θέση, που φροντίζω για το “καλό” μου, για το βόλεμα μου… Τον επιβραβεύω κάθε φορά που σωπαίνω κι ας κλαίω στα σκοτεινά. 
Κι ας ανατριχιάζω στη θύμηση του βλέμματός σου… 
Τόσος πόνος… Θεέ μου, τόσος πόνος…

Και ξεδιπλώνεται σε κάθε σου βλέμμα, σε κάθε σου χαμόγελο, κάνει την καρδιά μου να ριγεί και αναρωτιέμαι: Τι έχω κάνει, τι έχουμε κάνει; Με ποιο τρόπο σε γεμίζουμε πόνο;