Την πανοπλία μου τη χαρίζω. Εγώ αποφάσισα να ζήσω…
Εσωτερικά,
αν θέλω να είμαι ειλικρινής πρέπει να πω ότι δεν βρίσκεται σε καλή
κατάσταση… Έχει σκουριάσει από τα δάκρυα που δεν επέτρεψα να κυλίσουν
προς τα έξω, είναι γδαρμένη από όλα τα Αχ που σιγοψιθύρισα στα σκοτάδια
και γεμάτη εξογκώματα απ΄ όλα τα Όχι που δεν ξεστόμισα…
Παλιότερα
καμάρωνα πολύ γι΄ αυτήν την πανοπλία… με βοήθησε να κερδίσω πολλούς
αγώνες και μετάλλια… να κατακτήσω πολλούς στόχους…
Με
βοήθησε να βγω πρώτος στον μαραθώνιο του ¨καλού παιδιού¨ γιατί έκρυβε
με μεγάλη μαεστρία την πίκρα και την οργή που συσσωρεύονταν μέσα μου
όταν δεν με έβλεπαν, όταν δεν με αποδέχονταν, όταν με θεωρούσαν
δεδομένο…
Ανέβηκα
εξαιτίας της στο βάθρο του πετυχημένου επαγγελματία, του καθωσπρέπει
συνετού ανθρώπου, του συνεπούς παιδιού, συζύγου, γονιού, φίλου,
συναδέλφου... όταν το μόνο που αποζητούσα ήταν να μπορώ να βρω τη δύναμη
να φωνάξω: ¨δεν είμαι έτσι¨, με βλέπετε να γελάω μα η καρδιά μου πονά…
με βλέπετε να αντέχω όμως τα γόνατα μου λυγίζουν από το βάρος των
υποχρεώσεων… μην γαντζώνεστε πάνω μου… μην περιμένετε τίποτα από εμένα….
άδειασααα…
