Ο δρόμος του Μάγου 20ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 20ο Μάθημα

Η καλύτερη προσφορά σας απέναντι στον κόσμο είναι να γίνετε μάγοι.

Ήταν η τελευταία μέρα που περνούσαν μαζί δάσκαλος και μαθητής. Ο νεαρός Αρθούρος στεκόταν στην άκρη του δρόμου που έβγαζε απ' το δάσος. Ρίχνοντας μια ματιά πάνω απ' τον ώμο του, έψαξε για το ξέφωτο του Μέρλιν, αλλά δεν ήταν πια εκεί. Μέσα σε μια νύχτα είχε ξεφυτρώσει μια συστάδα δέντρων, καταπίνοντας το ξέφωτο και μαζί του το άνοιγμα της κρυστάλλινης σπηλιάς. Ο Αρθούρος ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά, καθώς ήξερε ότι αυτή η απώλεια δεν θα γινόταν αισθητή μόνο από τον ίδιο αλλά από όλους τους θνητούς.

"Δεν θα ξανάρθω εδώ, έτσι δεν είναι;" ρώτησε. Ο Μέρλιν, που βρισκόταν στο πλευρό του, έγνεψε καταφατικά.

"Δεν θα χρειαστεί", είπε. Τελειώσαμε οι δυο μας."

Αμφιβάλλω αν εγώ θα νιώσω ποτέ ότι τέλειωσα μαζί σου, συλλογίστηκε ο Αρθούρος. Ύστερα από τόσα χρόνια διδασκαλίας, αισθανόταν ότι είχε πολύ περισσότερα ερωτήματα να θέσει στο δάσκαλο του απ' ό,τι την ημέρα που πρωτοξεκίνησαν. Διαβάζοντας τις σκέψεις του, ο μάγος είπε: "Ήθελα να σου δώσω ένα αποχαιρετιστήριο δώρο και δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο απ' αυτό". Του έδειξε το δρόμο κάτω απ' τα πόδια τους, που κι αυτός δεν υπήρχε εκεί το προηγούμενο βράδυ. "Οι δρόμοι είναι το σύμβολο του μάγου. Το ήξερες;"

"Όχι."

"Τότε θυμήσου αυτά που θα σου πω. Ο τρόπος διδασκαλίας ενός μάγου είναι η αποχώρηση κι όταν μάθεις κι εσύ να αποχωρείς, τότε θα έχεις γίνει μάγος. Μπορεί να θεωρείς ότι σου ανήκει ένα κομμάτι αυτής της γης, στην πραγματικότητα, όμως, απλώς το διασχίζεις. Το πνεύμα σου είναι η σκόνη του δρόμου, το φύσημα του ανέμου. Εσείς οι θνητοί χτίζετε σπίτια για να προστατευτείτε απ’ τον κόσμο. Ο μάγος έχει για σπίτι του αυτή τη στιγμή και οι στιγμές διαρκώς κινούνται..."

Ο δρόμος του Μάγου 19ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 19ο Μάθημα

Οι μάγοι δεν καταδικάζουν ποτέ τις επιθυμίες. Άλλωστε, ακριβώς επειδή ακολούθησαν τις επιθυμίες τους, κατάφεραν να γίνουν μάγοι.

Η κάθε επιθυμία γεννιέται από κάποια παλιότερη επιθυμία. Η αλυσίδα των επιθυμιών δεν τελειώνει ποτέ. Είναι η ίδια η ζωή.

Μη θεωρείτε καμιά επιθυμία άχρηστη ή εσφαλμένη κάποια μέρα όλες θα εκπληρωθούν.

Οι επιθυμίες είναι σπόροι που περιμένουν την εποχή τους για να ανθίσουν. Από ένα και μόνο σπόρο επιθυμίας ξεφυτρώνουν ολόκληρα δάση.

Σεβαστείτε κάθε επιθυμία μες στην καρδιά σας, όσο ασήμαντη κι αν φαίνεται. Κάποια μέρα, αυτές οι ασήμαντες επιθυμίες θα σας οδηγήσουν στο θεό.

Ήταν ανήμερα των Χριστουγέννων, όταν ο νεαρός Αρθούρος τράβηξε το σπαθί από το βράχο. Από όλο το πλήθος που παρακολούθησε τον άθλο του, ο Αρθούρος δοκίμασε τη μεγαλύτερη έκπληξη. Που είναι ο Μέρλιν; αναρωτήθηκε, σίγουρος ότι ο δάσκαλός του είχε πραγματοποιήσει αυτό το θαύμα με τα μαγικά του. Ο Μέρλιν, όμως, δεν φάνηκε πουθενά.

Αργά τη νύχτα, όταν όλοι είχαν πέσει για ύπνο, ο Αρθούρος ξαγρυπνούσε ακόμα και συλλογιζόταν αν ήταν πράγματι το πεπρωμένο του να γίνει βασιλιάς. "Σε χρειάζομαι, Δάσκαλε", "ψιθύρισε.

Ξαφνικά, διέκρινε ένα φως κάτω απ' την πόρτα του. Πετάχτηκε όρθιος και την άνοιξε, αλλά δεν είδε το μάγο. Ήταν ο Κέι, ο θετός του αδελφός.

"Γιατί δεν κοιμάσαι;" τον ρώτησε. Ο Αρθούρος πήγε να απαντήσει, αλλά καθώς γύρισε πάλι προς το δωμάτιο, κράτησε την αναπνοή του. "Για σήκωσε λίγο το κερί σου", είπε. Ο Κει υπάκουσε και το φως του κεριού έπεσε πάνω σε τρία αντικείμενα που είχαν εμφανιστεί πάνω στο κρεβάτι του Αρθούρου: ήταν μια αχυρένια κούκλα, μια σπασμένη σφεντόνα κι ένας ραγισμένος καθρέφτης.

"Τα βλέπεις αυτά;" μουρμούρισε ο Αρθούρος. Ο Κέι τον κοίταξε παραξενεμένος. "Τα βλέπω", είπε, "αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι".