Από τη μιζέρια στη χαρά

Διαδύκτιο, πληροφορίες, επικοινωνίες, γνώσεις … Τελικά τι; Ο άνθρωπος μόνος στον πόνο του, στα προβλήματά του. Το εκκλησιαστικό – κοινωνικό ήθος, που μιλά για κοινωνία και σχέση, ενδιαφέρον για τον άλλο και μοίρασμα ζωής, φαίνεται ανύπαρκτο. Αποτέλεσμα, οι διάφοροι τρόποι ψευδαίσθησης ζωής, όπως τα ναρκωτικά, τα ψυχοφάρμακα, οι επιπόλαιες εφήμερες σχέσεις και άλλα. Τι να κάμει ο άνθρωπος; Θέλει κάπου να πιαστεί…
Κι όμως, ο Χριστός, ως ο μόνος και παντοτινός σωτήρας του κόσμου, έχει την Εκκλησία Του ως τρόπο ζωής πιο πολύ παρά ως θεσμό. Προτείνει την καρδιακή σχέση που ξέρει να αγαπά, να προσφέρεται, να θυσιάζεται.
Η ενασχόληση με τον εαυτό μας, τις ανάγκες μας, τα προβλήματα και τα αδιέξοδά μας δεν μπορεί να δώσει την εσωτερική χαρά και πληρότητα που ζητούμε.
Το «αγαπάτε αλλήλους» και το να «αγαπούμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας» προϋποθέτει υπέρβαση του εαυτού μας, με ό,τι σημαίνει αυτό. Ο Κύριος Ιησούς δεν είπε να ζητούμε την αγάπη των άλλων αλλά να προσφέρουμε τον εαυτό μας από αγάπη στους άλλους.
Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι μας αρέσει να μας αγαπούν, να μας υπολογίζουν να είμαστε αρεστοί. Κυρίως στην αρχή της ζωής μας, όπου μπαίνουν οι βάσεις της ύπαρξής μας. Όμως η πνευματική ωριμότητά μας, προχωρώντας στα χρόνια, βρίσκεται όχι στο να μας αγαπούν αλλά στο να αγαπάμε. Το «είναι καλύτερα να δίνεις παρά να παίρνεις», που είπε ο Χριστός, δείχνει την ανάπτυξη του ανθρώπου από άτομο σε πρόσωπο, από τον εγωκεντρισμό στην αγάπη.

Τα άδεια μυαλά κάνουν συνήθως τον μεγαλύτερο θόρυβο

Άδεια μυαλά,
φωνές, εγωισμός και ένταση
είναι ίσως οι τρεις λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν αυτά τα άτομα.

Της Ηλέκτρας Αστέρη
Δεν συνηθίζω να χωρίζω τους ανθρώπους σε κατηγορίες, ούτε να τους βάζω ταμπέλες. Ούτε και εσύ θα έπρεπε. Είμαι περισσότερο της άποψης πως οι άνθρωποι προσθέτουν και αφαιρούν χαρακτηριστικά στον εαυτό τους μέχρι να πετύχουν το τέλειο. Βέβαια κάποιες φορές οι κατηγορίες σε βοηθούν να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά και να ξεχωρίσεις ποιους ανθρώπους θα ήθελες να έχεις δίπλα σου και ποιους όχι. Το μυαλό του ανθρώπου είναι το πιο σημαντικό όργανο που διαθέτει και αυτό είναι που τον κάνει να άγεται και να φέρεται αναλόγως με το πως το χρησιμοποιεί.
Πάντα πίστευα πως η γνώση δεν είναι μόνο τα χαρτιά και τα πανεπιστήμια. Ακόμη το πιστεύω και πλέον έχω καταλήξει πως η γνώση και η καλλιέργεια πηγάζει σαφώς από το διάβασμα χωρίς βέβαια να είναι η μόνη πηγή. Όποια πηγή γνώσης και όποιου είδους καλλιέργειας και αν έχεις, υπάρχουν δύο κατηγορίες στις οποίες θα καταταγείς ανάλογα με την συμπεριφορά σου. Τα γεμάτα και τα άδεια μυαλά.
Εκείνοι που έχουν τα «γεμάτα μυαλά» είναι εκείνοι που ως επί το πλείστον είναι ήρεμοι. Συνήθως θα τους δεις μόνους και ίσως με κάποιο σημειωματάριο στο χέρι, όχι γιατί γράφουν φιλοσοφίες, απλώς για να καταγράψουν τις σκέψεις τους -εδώ που τα λέμε ίσως να γράφουν και φιλοσοφίες-. Οι άνθρωποι που έχουν εξελιχθεί λίγο παραπάνω είναι εκείνοι που δεν θα μαλώσουν όταν τους δοθεί η ευκαιρία αλλά και εκείνοι που θα προσπαθήσουν να αποφύγουν κάθε ένταση. Οι άνθρωποι που έχουν μάθει να σκέφτονται κρίνουν τον εαυτό τους και κανέναν άλλον.