Γίνε καπετάνιος και οδήγησε το πλοίο της ψυχής σου με ασφάλεια σπίτι

Της Χαράς Νικολαΐδου
Ο νους μας είναι ένα μεγάλο άδειο κουτί που το γεμίζουμε με τις σκέψεις μας. Το κουτί αυτό μπορεί να γεμίσει από σκουπίδια και φυσικά να τροποποιηθεί σε κάδο σκουπιδιών, μπορεί όμως να είναι και ένα μπαούλο γεμάτο από αγαπημένα αντικείμενα συναισθηματικής αξίας, ντυμένα από αγάπη και θετικές σκεπτομορφές από εσένα και να μετασχηματιστεί σε ένα πολύτιμο μπαούλο που θα γίνει αρωγός θετικών μηνυμάτων από τον ουρανό.
Είμαστε καπετάνιοι στο καράβι μας, το καράβι είναι το σώμα μας που κατευθύνεται από τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας, τα οποία όμως με την σειρά τους είναι σαν τα αποδημητικά πουλιά που δεν κάθονται για πολύ στο ίδιο μέρος. Κάνουν απλώς την εμφάνισή τους και εξαφανίζονται. Μπορείς να φυλακίσεις ένα πουλί; Γιατί φυλακίζεις τότε μία σκέψη, όταν μάλιστα αυτή είναι και μη ωφέλιμη; Κάπου μέσα στο καράβι έχεις φτιάξει μια νοητική φυλακή που μέσα της υπάρχει άσβεστη »η φλόγα» που σιγοκαίει καρτερικά και υπομονετικά μέχρι να την ελευθερώσεις. Κάθε που το καράβι σου μπαίνει σε φουρτούνα εκείνη τρεμοπαίζει, ανησυχεί…
Αιώνιος Αναζητητής της αλήθειας, ξεκινάς το ταξίδι σου στα θαλάσσια ύδατα ανακαλύπτοντας την αλήθεια μέσα από τον πόνο… και τάζεις φουρτούνες στην ψυχή σου, για να την βρεις. Μέσα στο καράβι σου υπάρχουν πολλά μέρη που συντελούν στην εύρυθμη λειτουργία του, όπως ακριβώς και στο σώμα σου. Σε αυτά είναι η πρύμνη που συμβολίζει το παρελθόν σου και η πλώρη που συμβολίζει το μέλλον σου.
Εσύ όμως βρίσκεσαι στο τώρα, οδηγός στο τιμόνι του πλοίου σου, και εκεί υπάρχει η μήτρα της σκέψης σου που υφαίνεις με την επανάληψή της και την παγιώνεις, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα! Σταματάς εκεί που πρέπει να συνεχίσεις και ξεκινάς με φόρα εκεί που πρέπει να φρενάρεις. Δεν βλέπεις τα σημάδια των καιρών. Όλη σου η διαδρομή μια αναζήτηση εσωτερικής νηνεμίας, μα εμπλέκεσαι και πάλι σε τρικυμιώδης ανέμους, και» η φλόγα »φοβάται και πάλι!