Η σιωπή είναι ένας «οδηγός» ο οποίος αν δεν έχει βάσεις, τελικά μας οδηγεί να βιώσουμε επίπονα κομμάτια, κυρίως εσωτερικά.
Η
σιωπή για να βιωθεί στο απόλυτο, στο ουσιαστικό αλλά κυρίως στο
προστατευτικό χρειάζεται να συνεργαστεί με την εσωτερική ειρήνη, την
εσωτερική γαλήνη, την εσωτερική αρμονία.
Καθώς η σιωπή αν δεν συνεργαστεί με τα παραπάνω, μόνο σιωπή δεν είναι. Αλλά είναι απλώς ένα «δεν μιλάω».
Το
δεν μιλάω λοιπόν δεν είναι σιωπή, αλλά ένας σύμβουλος ο οποίος θα μας
φέρει με τα χρόνια αντιμέτωπους με χρόνιες παθήσεις στο αναπνευστικό,
στο ορμονικό, στο μυοσκελετικό και στο νευρικό σύστημα, αλλά και όγκους.
Το δεν μιλάω ως κατάσταση θα πει πως μαθαίνω τον εαυτό μου να καταπίνει
συναίσθημα και έτσι είναι σαν να βάζω επάνω μου συνέχεια βάρος και
βάρος και βάρος. Μέχρι που έρχεται κάποια στιγμή να γίνει η εσωτερική
μου έκρηξη.
Το
τίμημα λοιπόν του σιωπή = δεν μιλάω ποτέ δεν θα μας οδηγήσει κάπου ως
χρυσός. Καθώς έχουμε μάθει την παροιμία, η σιωπή είναι χρυσός.
Δεν
υπάρχει άνρθωπος που να μην έχει «πνιγεί» έστω μία φορά στη ζωή του,
από διάφορα που του συνέβησαν. Το πώς βιώνει ο καθένας μας εσωτερικά
αυτά τα κομμάτια «πνίγομαι» είναι σχετικό και πάντα διαφορετικό. Καθώς
αυτά που αντιμετωπίζουμε σχετίζονται με όλο τον εσωτερικό μας κόσμο τον
