Οι παλιές γυναίκες της Κρήτης, τις οποίες πρόλαβα να γνωρίσω και χαίρομαι γι’ αυτό, είχαν μια απίστευτη σοφία ζωής. Μέσα στα λάθη και τα πάθη τους, στις παράξενες πολλές φορές αντιλήψεις και νοοτροπίες τους, υπήρχε κάτι που έλαμπε. Είχαν μια εμπειρική σοφία, ένα ρεαλισμό απέναντι στην ζωή και μια βαθιά πίστη στο Θεό. Κάθε δυσκολία κι αναποδιά της ζωής, φιλτραριζότανε μέσα από αυτά τα δυο στοιχεία: ρεαλισμός και πίστη. Ήξεραν να υπομένουν αλλά και να ελπίζουν. Διότι υπομονή δίχως ελπίδα μετατρέπεται σε μοιρολατρία. Και τι δεν είχαν περάσει αυτοί οι άνθρωποι. Φτώχεια, πείνα, αρρώστιες, πανδημίες, πολέμους, εξορίες, προσφυγιά, απώλειες, πένθη κ.α. Με λίγα λόγια είχαν δει κατάματα τον θάνατο σε όλες τις μορφές του. Κι όμως, όταν τις επισκεπτόμουν στα σπίτια τους ως εφημέριος της ενορίας, κάθε φορά που η κουβέντα ερχόταν γύρω από τις δυσκολίες και δοκιμασίες της ζωής, η συμβουλή τους ήταν μια, « να μην στεναχωριέσαι παπά μου. Μην τα καταπίνεις όλα και χαλάς την ψυχή και την υγεία σου. Να ξέρεις ότι όλα περνάνε, όλα αλλάζουν και χάνονται. Να λες πρώτα ο Θεός θα περάσει κι αυτό…»
Αισθάνομαι ότι αυτή η φράση, αυτή η βαθιά πίστη είναι όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρη και χρήσιμα ωφέλιμη για όλους μας. Διότι μας χαρίζει δυο δυνατές πραγματικότητες, απαραίτητες για να αντιμετωπίσουμε κάθε μορφή δοκιμασίας.
1. Την βαθιά πεποίθηση ότι τα πάντα αλλάζουν και μεταβάλλονται. Τίποτε δεν μένει σταθερά το ίδιο. Όλα ρέουν, κινούνται και περνάνε. Μονάχα ο Θεός μένει ακίνητος, αμετάβλητος, σταθερός και κραταιός. Οπότε κάθε δοκιμασία είναι προσωρινή.
