Σήμερα θέλω να μιλήσω σε σένα. Ίσως σε μένα. Ναι, σίγουρα σε’ μας. Σε
όλους εκείνους που και φέτος αισθανθήκαμε μόνοι. Που δεν τα καταφέραμε
όσο κι αν το προσπαθήσαμε να σπάσει στα ξεραμένα σκληρά βράχια των
χειλιών μας το γέλιο. Που δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε την χαρά των
πολλών. Μήτε τις γιορτές των "επετείων".
Δεν θα σου δικαιολογηθώ, ούτε θα ψάξω παρηγόριες να σου δώσω συνταξιδιώτης της ύπαρξης μου. Μονάχα ένα θα σου πω, ότι σε νιώθω.
Γιατί ξέρω καλά την παγωνιά του φόβου, την ερημιά του πανικού, την αγωνία της τρέλας, την απαίσια μυρωδιά της προδοσίας, τα σάπια φιλιά των ανέραστων που ερημώνουν τις καρδιές των ευαίσθητων λυγμών μας.
Όχι δεν θα σε παρηγορήσω απόψε το βράδυ. Ούτε διδάγματα θα σου αφήσω. Μονάχα μια αγκαλιά θα σε κρατήσω για να νιώσεις την ζεστασιά της ανάσας μου, να αισθανθείς ότι γνωρίζω καλά, τι θα πει να κοιμάσαι γυμνός από κάθε ελπίδα στις νύχτας τα παγερά πατώματα.
Δεν θα σου δικαιολογηθώ, ούτε θα ψάξω παρηγόριες να σου δώσω συνταξιδιώτης της ύπαρξης μου. Μονάχα ένα θα σου πω, ότι σε νιώθω.
Γιατί ξέρω καλά την παγωνιά του φόβου, την ερημιά του πανικού, την αγωνία της τρέλας, την απαίσια μυρωδιά της προδοσίας, τα σάπια φιλιά των ανέραστων που ερημώνουν τις καρδιές των ευαίσθητων λυγμών μας.
Όχι δεν θα σε παρηγορήσω απόψε το βράδυ. Ούτε διδάγματα θα σου αφήσω. Μονάχα μια αγκαλιά θα σε κρατήσω για να νιώσεις την ζεστασιά της ανάσας μου, να αισθανθείς ότι γνωρίζω καλά, τι θα πει να κοιμάσαι γυμνός από κάθε ελπίδα στις νύχτας τα παγερά πατώματα.
