Κωνσταντίνος Τρ. Τσουράπας

Tο σύμπαν διαθέτει προσωπικότητα και λογικότητα…

Η θεώρηση της φύσης ως Θείας δημιουργίας και του κάθε τμήματος της γης ως ιερό, μας οδηγεί αναμφισβήτητα προς μία κατεύθυνση. Στο να τη σεβαστούμε. Παράλληλα, όταν απευθυνόμεθα στον φυσικό και υλικό κόσμο, στο περιβάλλον γενικότερα, δεν πρέπει να προσηλωνόμεθα σε αυτό, έτσι ώστε να εξαρτόμαστε κατά κύριο λόγο από τις λειτουργίες-παροχές του, αλλά να συναισθανόμεθα τη θνητότητα αυτού και να του αποδίδουμε την αρμόζουσα θέση και τον κατάλληλο σεβασμό. Ο κόσμος αυτός δεν νοείται αιώνιος, αλλά προσωρινός.

«Ούκ έστιν η βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και άσκησις σύν αγιασμώ». Δίδοντας ο άνθρωπος προτεραιότητα καταρχάς στην κοσμική χρήση του εαυτού του, δεν προβαίνει σε ανάλογες προσπάθειες για να γνωρίσει τη δημιουργία του Θεού σε όλα τα μεγέθη της. Έτσι, αλλοτριώνεται και αποξενώνεται, διότι αντί να δοξολογήσει και να ευχαριστήσει τον Θεό, να ενωθεί μαζί Του, αρκείται στην χρήση και μετοχή στα κτίσματα και αγαθά Του. Όταν αλλοιώνεται το κάλλος της δημιουργίας, η οποία οφείλεται στην έλλειψη ασκήσεως, προσβάλλεται και ο Δημιουργός και η φύση.^[1]