Έχασα τον Εαυτό μου Λόγω Έλλειψης Αγάπης - 3ο Μέρος
Στο πρώτο και δεύτερο μέρος υποστηρίξαμε ότι οι σκληρές, ασυνεπείς ή αντιφατικές στάσεις των γονιών* οδηγούν τα παιδιά στη διαμόρφωση ενός σκιώδη, μη αυθεντικού εαυτού. Πρόκειται για μία θέση που, ασφαλώς, σηκώνει κριτική.
Ας πούμε, θα μπορούσε κάποιος να μας "κατηγορήσει" ότι διαπράττουμε σφάλμα αποδίδοντας(αναπόδεικτες) αιτιώδεις σχέσεις μεταξύ του πώς είμαστε ως ενήλικες και του πώς μεγαλώσαμε. Ή ότι στην προσπάθειά μας να βρούμε μια αιτία (ή έναν φταίχτη…) για τα προβλήματά μας, παραβλέπουμε άλλους παράγοντες που, ίσως, εμπλέκονται στη διαδικασία (για παράδειγμα, την ιδιοσυγκρασία του παιδιού).
Η μηχανιστική αναγωγή όλων των προβλημάτων μας αποκλειστικά στην παιδική ηλικία, ενδεχομένως, είναι σφάλμα.
Όμως, αν υποθέσουμε ότι όλοι είμαστε το αποτέλεσμα των εμπειριών μας,
είναι, μάλλον, ασφαλές να υποστηρίξουμε ότι οι εμπειρίες της παιδικής
ηλικίας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, δεν μπορούν παρά να μας
επηρεάζουν με κάποιο τρόπο.
