Ο δρόμος του Μάγου 14ο Μάθημα
Οι μάγοι δεν πενθούν το χαμό, γιατί το μόνο πράγμα που
μπορεί να χαθεί είναι το μη πραγματικό.
Ακόμα κι αν χάσετε τα πάντα, το πραγματικό θα βρίσκεται
πάντοτε εκεί.
Μες στα χαλάσματα της καταστροφής και της ερήμωσης,
κρύβονται θαμμένοι Θησαυροί
Όταν ψάχνετε τις στάχτες, έχετε τα μάτια ανοιχτά.
Ο Αρθούρος, όπως όλα τα παιδιά, παρατήρησε κάποια στιγμή το
θάνατο. Ήταν τεσσάρων-πέντε χρονών, όταν ο Μέρλιν τον βρήκε μια μέρα γονατιστό
στο δάσος, να κοιτάζει ένα μικρό σωρό από γκρίζα πούπουλα - τα απομεινάρια ενός
σπουργίτη. "Τι έπαθε;" ρώτησε το αγοράκι.
"Εξαρτάται", απάντησε ο Μέρλιν.
"Από τι;"
"Από το πώς το βλέπει κανείς. Οι περισσότεροι θνητοί θα
έλεγαν ότι αυτό είναι ένα νεκρό πουλί. Με τη λέξη 'νεκρό', εννοούν ότι η ζωή
του καταστράφηκε. Ορισμένοι πιο σοφοί θνητοί, όμως, γνωρίζουν ότι ο θάνατος
είναι απλώς μια ανακατάταξη. Η ύλη από την οποία ήταν πλασμένο το πουλί επιστρέφει
στο χώμα για να αναμιχθεί με τα στοιχεία που το γέννησαν."
Ο Αρθούρος κατσούφιασε. "Εγώ, τότε, γιατί νιώθω φόβο
που το βλέπω;"
"Φταίει η μνήμη. Είτε το ξέρεις είτε όχι, έχεις
σχηματίσει εικόνες για το θάνατο από τη βρεφική σου ηλικία και καθώς αυτές ξετυλίγονται,
θυμάσαι το φόβο και τον πόνο που τις συνοδεύει." Το αγόρι ήταν πολύ μικρό
για να καταλάβει όλα όσα του έλεγε ο Μέρλιν κι όπως θα έκανε κάθε παιδί, δεν
προχώρησε περισσότερο σε βάθος. Οι εξηγήσεις του γέροντα τον ικανοποίησαν,
μερικά χρόνια αργότερα, όμως, πέρασε απ' το μυαλό του ότι ο θάνατος θα μπορούσε
να συμβεί και στον ίδιο κι όχι μόνο στα ζωντανά του δάσους.
"Νομίζω ότι όσο μεγαλώνω θα φοβάμαι όλο και περισσότερο
το θάνατο", είπε μια μέρα, όταν είχε κλείσει πια τα δώδεκα.