Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους μας θέλουν δουλειά για να ανθίσουν….
Τείνουμε
στις διαπροσωπικές μας σχέσεις να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που μας
περιβάλλουν, θα πρέπει να καταλαβαίνουν τις ανάγκες μας χωρίς εμείς να
τους τις επικοινωνούμε. Η πιο συνηθισμένη παγίδα στην οποία πέφτουμε
είναι το ότι σκεφτόμαστε κάπως έτσι: “Μα αφού το βλέπει, σέρνομαι….πώς
μπορεί να μην καταλαβαίνει την κούραση μου;” Και όμως ΔΕΝ το
καταλαβαίνει! Όχι γιατί μας αγνοεί ή το κάνει επίτηδες, αλλά γιατί οι
ρυθμοί πλέον της καθημερινότητας είναι τόσο πιεστικοί, που ο καθένας μας
εγκλωβίζεται στη δική του πραγματικότητα, με τις δικές του σκέψεις,
άγχη και προβληματισμούς και δεν μπορεί να δει παραπέρα.
Τίποτε
στις ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο! Μόλις το
εμπεδώσουμε αυτό όλα “αυτόματα και μαγικά” θα γίνουν πιο εύκολα. Έβαλα
εισαγωγικά γιατί δεν είναι καθόλου αυτόματα και μαγικά, αλλά σίγουρα οι
σχέσεις μας γίνονται πιο απλές, άμεσες και ειλικρινείς
