«Το ασανσέρ προς την επιτυχία βρίσκεται εκτός λειτουργίας. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα σκαλοπάτια…το ένα κατόπιν του άλλου» – Ρενέ Ζιράρ (Γάλλος φιλόσοφος και Ακαδημαϊκός)
Λέγεται συχνά ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ξεχνούμε όμως, ότι σε μικρή
ηλικία μάθαμε να κολυμπούμε στη θάλασσα, ενώ πριν δεν γνωρίζαμε το πώς.
Προτού μας δείξει κάποιος πώς έπρεπε να κινήσουμε τα χέρια και τα πόδια
μας προκειμένου να κολυμπήσουμε, το μυαλό μας δεν γνώριζε ότι διαθέτει
αυτή τη δυνατότητα.Σε αυτό το γεγονός, ότι αποκαλύπτονται δυνατότητες του εαυτού μας τις οποίες δε γνωρίζουμε, μέσα από το να μαθαίνουμε, αναφέρθηκε ο Γαλιλαίος λέγοντας: «Δεν μπορείς να διδάξεις κάτι σε έναν άνθρωπο, μπορείς μόνο να τον βοηθήσεις να το ανακαλύψει μέσα του». Το ίδιο αφορά και την αυτοεκτίμηση, η οποία μπορεί συνεχώς να αυξάνει με σταδιακά βήματα-αλλαγές.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ιστορία με τους αστερίες του ανθρωπολόγου Loren Eiseley. Σε μία παραλία μετά από καταιγίδα, ένας ηλικιωμένος άνδρας παρατηρεί μια νεαρή γυναίκα, να πετά πίσω στη θάλασσα έναν έναν ξεβρασμένους αστερίες πίσω στη θάλασσα.
Η απορία του για το νόημα της πράξης της είναι τεράστια, αφού οι ξεβρασμένοι αστερίες είναι χιλιάδες και μοιραία πολλοί θα πεθάνουν. Δεν είναι δυνατόν να κάνει τη διαφορά, της λέει. Εκείνη πιάνει ακόμη έναν αστερία και πετώντας τον στη θάλασσα του απαντά «έκανε διαφορά γι’ αυτόν όμως».
Με ένα πολύ έξυπνο τρόπο, η ιστορία αυτή αναφέρεται σε έναν τρόπο σκέψης. Συχνά, μπορεί να ερμηνεύουμε καταστάσεις λανθασμένα, σκεπτόμενοι μόνο τα άκρα, άσπρο – μαύρο, επιτυχία – αποτυχία. Κρίνουμε την απόδοσή μας σε κάτι αν ήταν τέλεια, αλλιώς τη βλέπουμε ως αποτυχία. Αν κάναμε λάθος προσπαθώντας να ακολουθήσουμε μια δίαιτα, νιώθουμε ότι αποτύχαμε και την εγκαταλείπουμε.
