Η
ζωή του κάθε ανθρώπου είναι μοναδική και βιώνεται εντελώς ξεχωριστά από
οποιαδήποτε άλλη. Κανένας άλλος δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή σου, να
νιώσει αυτό που νιώθεις, να μπει στο πετσί σου και να βιώσει τον κόσμο
σαν κι εσένα. Είναι αυτονόητο, λοιπόν, ότι εσύ και μόνο πρέπει να αποφασίζεις πως θα λειτουργείς και η λειτουργία αυτή πρέπει να σου χαρίζει τη χαρά και την ικανοποίηση της αυτόνομης κίνησής σου και όχι τον πόνο και την ταπείνωση του θύματος.
Κάθε
φορά που ο έλεγχος της ζωής σου δε βρίσκεται στα χέρια σου, είσαι θύμα.
Αν δεν κινείς εσύ τα νήματά σου, τότε κατευθύνεσαι από κάποιον ή από
κάτι. Τα θύματα είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωποι που ζουν τη ζωή τους όπως
το υπαγορεύουν οι άλλοι. Βρίσκονται να κάνουν πράγματα που δεν τους
αρέσουν ή ωθούνται σε δραστηριότητες που απαιτούν περιττές προσωπικές
θυσίες, πράγμα που γεννάει την κρυφή τους αγανάκτηση. Τα θύματα
λειτουργούν σχεδόν πάντα από μια θέση αδυναμίας. Αφήνουν τους άλλους να
τους διατάζουν και να τους καταπιέζουν, γιατί συχνά αισθάνονται πως δεν
είναι αρκετά «έξυπνοι» ή αρκετά «δυνατοί» για ν’ αναλάβουν τη ζωή τους.
Σπάνια θα γίνεις θύμα, αν δεν είσαι διατεθειμένος να το επιτρέψεις.
