Και μεγαλώνω όμορφα… μεστά…
Επιτρέπω στη ζωή να καθρεφτίζεται στη ματιά μου, στο χαμόγελο μου… στην κάθε μου κίνηση, στο κάθε μου άγγιγμα…
Αγαπάω τις ρυτίδες μου και με αγαπάνε κι αυτές γι’ αυτό και μου χαρίζουν χάρη, γοητεία…
Δεν
τρέχω πια να προλάβω το χρόνο. Δεν ασχολούμαι καθόλου μαζί του. Και το
περίεργο είναι ότι όσο τον ξεχνάω, με ξεχνάει και κείνος… Έτσι έμαθα να
απολαμβάνω…
Να
απολαμβάνω τον εαυτό μου, το σώμα μου, τους ανθρώπους γύρω μου, τη
γλύκα της ψημένης ρακής, τις φλόγες στο τζάκι, τον ήχο της βροχής, τον
αέρα όταν μου ανακατεύει τα μαλλιά…
Γεμίζω τη ματιά μου θάλασσα και ουρανό και χαρίζω ανοιχτοσύνη στους άλλους, σε μένα, στις στιγμές μου…
Έμαθα
πια να ακούω ακόμα κι αυτά που δεν λέγονται, που κρύβονται πίσω από τις
λέξεις, μέσα στις σιωπές, στα δυνατά γέλια και στα χαμηλωμένα
βλέμματα…
