Αγάπη Μοναξιά Μοναχικότητα - Όσσο

Αγάπη Μοναξιά Μοναχικότητα - Όσσο

Υπάρχει κάτι που πρέπει να κατανοηθεί σε βάθος. Κάτι πολύ σημαντικό! Η αγάπη φέρνει πάντα μοναχικότητα και η μοναχικότητα φέρνει πάντα αγάπη. Ποτέ δεν πάνε χώρια! Οι άνθρωποι όμως νομίζουν ακριβώς το αντίθετο,  δεν κάνουν κανέναν διαχωρισμό ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο λέξεις, «ΜΟΝΑΞΙΑ»και «ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ». Η μοναξιά είναι αρνητική κατάσταση, σημαίνει πως διψάς για τον άλλο, πως είσαι βυθισμένος στα σκοτάδια της απόγνωσης, πως είσαι φοβισμένος, πως αισθάνεσαι παρατημένος, πως δε σε χρειάζεται κανείς. Η μοναξιά είναι πληγή! Η μοναχικότητα είναι λουλούδι!

Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους μονάχους και εξ’ αιτίας της μοναξιάς τους κάνουν ένα σωρό ηλίθια πράγματα για να καλύψουν αυτήν την κενότητα.

ΜΑΘΗΜΑ 332 Ο φόβος κρατά τον κόσμο φυλακισμένο. Η συγχώρεση τον απελευθερώνει.

Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου 2014

ΜΑΘΗΜΑ 332 Ο φόβος κρατά τον κόσμο φυλακισμένο. Η συγχώρεση τον απελευθερώνει.

ΜΑΘΗΜΑ 332

Ο φόβος κρατά τον κόσμο φυλακισμένο. Η συγχώρεση τον απελευθερώνει.

Το εγώ φτιάχνει ψευδαισθήσεις. Η αλήθεια ακυρώνει τα άσχημα όνειρά του διώχνοντάς τα μακριά με την λάμψη της. Η αλήθεια ποτέ δεν κάνει επίθεση. Απλά είναι. Και με την παρουσία της ο νους ανακαλείται από τις φαντασιώσεις, ξυπνώντας στην πραγματικότητα. Η συγχώρεση προσκαλεί αυτή την παρουσία να εισέλθει, και να πάρει τη δικαιωματική της θέση μέσα στο νου. Χωρίς συγχώρεση ο νους είναι αλυσοδεμένος, πιστεύοντας στην δική του ματαιότητα. Όμως με την συγχώρεση το φως λάμπει μέσα από το όνειρο του σκότους, προσφέροντας του ελπίδα, και δίνοντάς του το μέσο να συνειδητοποιήσει την ελευθερία που είναι η κληρονομιά του.

Δεν θέλουμε να κρατήσουμε φυλακισμένο ξανά τον κόσμο σήμερα. Ο φόβος τον κρατά αιχμάλωτο. Και όμως η Αγάπη Σου μας έχει δώσει τα μέσα να τον ελευθερώσουμε. Πατέρα, θέλουμε να τον απελευθερώσουμε τώρα. Διότι καθώς προσφέρουμε ελευθερία, δίδεται και σε μας. Και δεν θέλουμε να μείνουμε φυλακισμένοι, ενώ Εσύ μας προσφέρεις την ελευθερία.

Σκέψου! Θα μπορούσαν όλα να τελειώσουν αυτή την στιγμή! Και να αρχίσουν τα ευλογημένα "άλλα"!

Σκέψου! Θα μπορούσαν όλα να τελειώσουν αυτή την στιγμή! Και να αρχίσουν τα ευλογημένα "άλλα"!

Στην πραγματικότητα χρειάζεσαι τον χρόνο για να αποδεχτείς το να δώσεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά! Να χαριστείς έως τέλους! Δωρεάν! Όποια κι αν είναι η αφορμή! 

Ο μάγος μπορεί και από το πιο ευτελές υλικό να παράγει μαγεία! Μην ασχολείσαι με το υλικό αλλά με το Θαύμα!

*

Μέσα στον ετεροχωροχρονισμό που ζούμε ας είναι κύριο μέλημά σου η Επιστροφή!

Πρέπει να επιστρέψουμε στην Πατρίδα! Στο εδώ και το τώρα της Παρουσίας! 

Ο Αγαπημένος σε κοιτά να διαμαρτύρεσαι, να τον διδάσκεις, να τον νουθετείς, να του υποδεικνύεις, με το ίδιο αδιασάλευτο βλέμμα της απόλυτης αγάπης που γνωρίζει αυτό που εσύ χρειάζεται να ενθυμηθείς! 

*

 Το μεγάλο δεν το κάνει η τεχνική στην τέχνη αλλά η καρδιά!

Η τέχνη είναι αγάπη! Ωστόσο, όντας ένα από τα εκφραστικά της μέσα, δεν μπορεί να είναι πάνω από την ίδια την αγάπη! Εντούτοις όταν η τέχνη αγγίζει πραγματικά την καρδιά ανάβει τον μαγικό σπινθήρα! 

Ο Καθρέφτης της Επίγνωσης

Ο Καθρέφτης της Επίγνωσης

Η Ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η επίγνωση, η συνειδητότητα. Η επίγνωση υπάρχει συνέχεια, πάντοτε, και δεν υπάρχει στιγμή που να μην έχουμε επίγνωση. Στην πραγματικότητα, η αίσθηση ότι υπάρχουμε είναι άμεση συνέπεια της παρουσίας της επίγνωσης. Όλα όσα αναγνωρίζονται να συμβαίνουν κάθε στιγμή, μέσα μας ή γύρω μας, αναγνωρίζονται γιατί υπάρχει η επίγνωση. Συνήθως νομίζουμε ότι αυτό που αναγνωρίζει και αντιλαμβάνεται τη ζωή είναι ο νους. Όμως, οι σκέψεις που συνιστούν στην πραγματικότητα τον ίδιο τον νου εμφανίζονται μετά την αντίληψη, την σχολιάζουν, την αναλύουν, την αποδέχονται ή την πολεμούν.

Η επίγνωση μοιάζει με καθρέφτη πάνω στον οποίο καθρεφτίζεται όλη η εκδήλωση στις αναρίθμητες μορφές της. Ακόμη και κατά τη διάρκεια που ονειρευόμαστε, η επίγνωση καθρεφτίζει το περιεχόμενο του ονείρου. Έχουμε επίγνωση αυτής της επίγνωσης; Έχουμε επίγνωση του καθρέφτη που καθρεφτίζει ό,τι εμφανίζεται μπροστά του; Ή μάλλον, η παρουσία του μας διαφεύγει εντελώς και βρίσκουμε τον εαυτό μας βαθιά απορροφημένο και ταυτισμένο με τις μορφές που αντανακλώνται πάνω στην επιφάνεια του;