Όταν
παίρνουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας, σε σχέση με τον Θεό και την πίστη
σε αυτόν, τότε η αποτυχία είναι βέβαιη. Μονάχα εκείνοι που νιώθουν
«ερασιτέχνες» στην πνευματική ζωή μπορούν να βιώσουν την παρουσία του
Θεού. Γιατί είναι διατεθειμένοι να δοκιμάσουν, να ρισκάρουν, να παίξουν
σε αυτό το «ένθεο παιγνίδι». Είναι εκείνοι οι «ερασιτέχνες» του ουρανού,
που τολμούν να πειραματιστούν ακολουθώντας την καρδιά τους και όχι την
στεγνή μετρήσιμη λογική τους. Αυτοί που δεν φοβούνται
το τσαλάκωμα της εικόνας ή της υποτιθέμενη αξιοπρέπεια τους. Δεν
τρομάζουν μπροστά στο λάθος, δεν τους γίνεται εμμονή και φοβία η
αμαρτία.
Το
ζητούμενο της ζωής τους είναι η γνωριμία με τον Θεό και όχι η
εξασφάλιση του "εγώ" ή διαμόρφωση μιας «πνευματικής καριέρας». Και
όποιος πραγματικά επιζητεί μια ζωντανή σχέση με τον Θεό, πρέπει να είναι
έτοιμος για περιπέτειες. Μερικές φορές οριακές και επικίνδυνες.
Γι
αυτό το λόγο στο πνευματικό ταξίδι, όσο πιο πολύ στα σοβαρά παίρνεις
τον εαυτό σου, τόσο ο Θεός φαίνεται να μακραίνει, μια και δεν του
αρέσουν ιδιαίτερα οι δήθεν και οι κομπασμένοι. Εκείνοι που λένε «ξερω»,
«γνωρίζω», «καταλαβαίνω». Προτιμά τους «χαζούς» και σχοινοβάτες της
ζωής. Εκείνους που αγαπάνε κι ας κάνουν και λάθη. Αναπαύεται σε κάτι
ταπεινούς ερασιτέχνες, που επειδή είναι ερωτευμένοι δεν διστάζουν να
ρισκάρουν. Είναι πιο ανοιχτή η καρδιά τους. Οι βεβαιότητες σε κλείνουν
και σε μικραίνουν. Και ο Θεός δεν μπορεί τις μικρότητες γιατι μας
έφτιαξε για μεγάλα ταξίδια.
