Πάσχα:Ευφροσύνη αιώνιος

Μέσα από τον τάφο, το χειροπιαστό σημείο του θανάτου, πετάγεται η Ζωή!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Όταν όλα του κόσμου τούτου, η αποτυχία, το μίσος, η εγκατάλειψη των οικείων, η φθορά και ο θάνατος κυριαρχούν, Εκείνος τα νικά και Ανασταίνεται!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Όμως δεν είναι μια νίκη που συνήθως συντρίβει τους ηττημένους ούτε η Ανάστασή Του είναι για τον εαυτό Του.

Η αγάπη νικά το θάνατο κάθε μορφής και «εχαρίσατο ημίν Ζωήν την αιώνιον». Ένεκα αγάπης προς τον άνθρωπο γίνεται άνθρωπος κι ένεκα αγάπης πεθαίνει και ανασταίνεται. «Κραταιά ως θάνατος αγάπη» (άσμ.8,6).

Στηριγμένοι κι εμείς σ’ αυτή τη δυνατή αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μπορούμε:

Εραστές της Αναστάσεως...

Μια φοβερή επιθυμία εκκρεμεί μέσα μας. Εραστές του απολύτου και της τελειότητας. Γεννιόμαστε μαζί της, λες και κάποιος μας έπλασε γι αυτήν και μόνο. Την ζητάμε παντού από το πρώτο μας κλάμα. Στους γονείς μας, στην παιδική αθωότητα και παντοδύναμη εφηβεία, στο έρωτα που ως άλλος παράδεισος μας υπόσχεται αιωνιότητα, για να βιώσουμε τελικά σε όλα αυτά την προδοσία και ματαίωση. Η φαντασία μας είναι παράδεισος μα η πραγματικότητα κόλαση. Είμαστε αδύναμοι αλλά και για μεγάλα πλασμένοι ταυτόχρονα. Γι αυτό η επιθυμία μας λυγίζει κάτω από την ευθύνη. 

Δεκάδες μικροί θάνατοι η ζωή. Νεκρά όνειρα και επιθυμίες προδομένες. Θρυμματισμένες ψυχές, κομματιασμένες σε χιλιάδες εσωτερικά κενά που ζητούν να γεμίσουν από την παρουσία του Άλλου. Ο θάνατος παντού μας απειλεί και εμείς γεννημένοι για ζωή, αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι αυτός είναι ο οριστικός προορισμός μας. Είμαστε αδύναμα όντα που διψάμε με κάθε μας κύτταρο την ανάσταση.