Μάθε να αλλάζεις
Της Λίτσας Μπέστα
Ίσως από τις πιο συχνές φράσεις που ακούμε ή προσφωνούμε στην
καθημερινότητά μας είναι η παραπάνω. Πόσο επιτακτική ανάγκη είναι η
αλλαγή στη ζωή μας, τι μας κρατάει ‘’αλυσοδεμένους’’ πίσω στο οικείο, το
ανιαρό, το αδιάφορο, το δυσλειτουργικό; Γιατί εν τέλει φοβόμαστε τόσο
πολύ να αλλάξουμε;
Είναι φυσιολογικό να μην μπορούμε να εγκαταλείψουμε τα
επαναλαμβανόμενα μοτίβα, τις σκέψεις, τις πεποιθήσεις, τις συμπεριφορές
που κουβαλάμε από την παιδική μας ηλικία. Δεν νομίζεις, όμως, πως το
παιδί που κρύβουμε μέσα μας κάποια στιγμή πρέπει να μεγαλώσει, να
ωριμάσει και να αντιμετωπίσει την ζωή κατάματα;
Ως παιδιά συνηθίζουμε να σωπαίνουμε, να προσαρμοζόμαστε στις γονεϊκές
υποταγές και καθοδηγίες, είτε αυτές είναι σωστές είτε λάθος. Αρνούμαστε
να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποια κομμάτια του εαυτού μας που μας
επιβλήθηκαν από μικρή ηλικία, δεν είναι δικά μας, δεν μας ταιριάζουν,
δεν μας εξελίσσουν. Καθοδηγούμενοι από τις υποδείξεις των γονιών μας,
δημιουργούμε ‘’κλειστά γνωστικά σχήματα’’ και “νοητικά φίλτρα”, τα οποία
δεν ανανεώνονται ποτέ κατά την διάρκεια της ενήλικης ζωή μας.
Πόσο συχνά πιστεύεις πως θα έπρεπε να αλλάζεις το δικό σου νοητικό
φίλτρο, ειδικά όταν αυτό σε οδηγεί σε διαστρεβλωμένες απόψεις για την
πραγματικότητα και για τον εαυτό σου; Πρέπει ή καλύτερα οφείλουμε στον
εαυτό μας ‘’Να σκοτώνουμε ό,τι μας σκοτώνει’’. Να αλλάζουμε και να
αντικαθιστούμε το παλιό με κάτι νέο, όμορφο, λειτουργικό. Η αλλαγή είναι
το καλύτερο δώρο από εμάς για εμάς. Οι άνθρωποι είμαστε συνηθισμένοι να
απογοητευόμαστε, γιατί φοβόμαστε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό.
Είμαστε γνωστικά προγραμματισμένοι να πράττουμε με τον ίδιο συγκεκριμένο
τρόπο σε κάθε περίσταση και ας παίρνουμε αρνητικά αποτελέσματα.
Την
γνωρίζω καλά αυτή την μελαγχολία της Κυριακής και μάλιστα του
απογεύματος της. Ξέρεις γιατί το απόγευμα είναι πάντα πιο μελαγχολικό;
Γιατί αισθάνεσαι μια προδοσία, για στιγμές και ώρες που χάθηκαν δίχως να
ζήσεις. Λές πάει τελείωσε. Άσε δε που όταν μας μαθαίνουν πως είναι
γιορτή και επιβάλλεται να είμαστε χαρούμενοι, κάπου μέσα μας αντιδράμε.
Μια και η χαρά δεν ανθίζει στα "πρέπει". Όμως να θυμάσαι, δεν είσαι
υποχρεωμένος να είσαι καλά, επειδή είναι Κυριακή ή γιορτή. Μην πιέζεις
τον εαυτό σου να νιώσει κάτι που δεν είναι έτοιμος να βιώσει. Μην ξεχνάς
ότι εάν η καρδιά σου δεν θελήσει να ζήσει και να χρωματίσει την κάθε
ημέρα και ώρα και στιγμή, δε μπορεί κανένα ημερολόγιο να το πράξει.
Άλλωστε θα έρθουν κι άλλες Κυριακές, να είσαι έτοιμος, ο Θεός δεν ειναι
με τα ημερολόγια αλλά με τις ανθρώπινες καρδιές.. 
