Όταν έλθει Εκείνος....(πρωτοχρονιάτικες σκέψεις)

Τι αλήθεια κρύβει αυτή η μεγάλη μας δίψα για εορτή; Τι άλλο εκτός από δίψα Θεού, δηλαδή από μια διάθεση να δούμε την ζωή «αλλιώς», πέρα από τις πράξεις που μυρίζουν θάνατο. Έχουμε ανάγκη να γιορτάσουμε, να γεμίσουμε με φως τα πράγματα και τα πρόσωπα, να δώσουμε στο χρόνο μια διάσταση θαυμασμού.
Ξέρετε κάτι; Δεν έχει καμία σημασία εάν πεθάνω με γραβάτα και κουστούμι ή εάν πεθάνω τελείως γυμνός. Η τραγωδία είναι ότι θα πεθάνω. Τι θέλω να πω μ΄αυτό. Δεν έχει και τόση σημασία, εάν τον χρόνο μου τον περνάω με ανέσεις και κοσμικότητες, γιατί όσο «ωραίες» κι αν είναι αυτές οι εμπειρίες στην γωνία με περιμένει ο θάνατος. Καμία χαρά δεν μπορεί να έχει νόημα όταν την περιμένει η απειλή του μηδενός και της ανυπαρξίας.
Όμως με τον Χριστό δεν είναι έτσι. Γιατί τα πάντα ντύνονται στο φως μιας άλλης μη ενδοκοσμικής χαράς. Τα πάντα τα χαιρόμαστε όχι απλά για να σκοτώσουμε ή να ξεφύγουμε από τον χρόνο που μας κυνηγάει, αλλά ως δώρα και εικονισμούς της μεγάλης χαρά της Αναστάσεως, της Βασιλείας του Θεού που «έρχεται». Γεύομαι και χαίρομαι τα πάντα όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, όχι όμως ως μελλοθάνατος αλλά ως Αναστημένος.
Ο χρόνος μετα Χριστό, δεν είναι πλέον εκείνος που με οδηγεί στον θάνατο, αλλά αυτός που με πηγαίνει κάθε μέρα προς τον Χριστό και την βασιλεία του. Δεν με πάει στο μηδέν αλλα στο Παν.
Πως όμως γίνεται να αισθανθώ αυτή την αλλαγή του χρόνου από θανάσιμη αναμέτρηση σε αναστάσιμη προσμονή; Με την έλευση της Χάριτος στην καθημερινότητα της ζωής μου. Τον Θεό δεν τον βλέπουμε αλλά τον αισθανόμαστε, γευόμαστε την Παρουσία Του, όπως δεν βλέπουμε την πείνα αλλά θέλουμε το φαγητό να μας χορτάσει καθώς έλεγε ο παπά Εφραίμ Κατουνακιώτης.

Ηρεμώντας το νου μας,βρίσκουμε γαλήνη

Μαρία - Χριστίνα Δουλάμη

Μονοπάτια

Λέγεται ότι η καλύτερη ευχή που μπορείς να κάνεις σε κάποιον είναι να έχει ηρεμία. Γιατί αν έχει γαλήνιο πνεύμα, όλα τα άλλα έρχονται. Η υγεία μας ουσιαστικά εξαρτάται από το πόσο ήρεμοι είμαστε. Και συνεπώς η καλή μας διάθεση και η όρεξή μας για οτιδήποτε συνδέεται επίσης με αυτό.
Είναι εύκολο να θυμώνουμε και να παραπονιόμαστε για ένα σωρό προβλήματα. Όσο εύκολο είναι να τα βρίσκουμε. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για να ταραζόμαστε. Το δύσκολο είναι να τα προσπερνάμε όλα αυτά. Με το να μάθουμε να αγνοούμε, κερδίζουμε την ηρεμία μας. Γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε τον κόσμο ούτε τους άλλους.
Δεν ευθυνόμαστε εμείς για το αν οι άλλοι είναι αναίσθητοι και δεν σέβονται τους συνανθρώπους τους, ούτε για το αν οι άλλοι δεν έχουν καλούς τρόπους ή τη στοιχειώδη ευγένεια. Όπως επίσης δεν ευθυνόμαστε για συμπεριφορές που ξεκάθαρα γίνονται επίτηδες, για να μας προκαλέσουν, να μας αναγκάσουν να ξεσπάσουμε. Δεν φταίμε εμείς αν οι άλλοι για να γεμίσουν το κενό τους, θέλουν συνέχεια την προσοχή στραμμένη πάνω τους, με οποιοδήποτε τρόπο, αφού ακόμα και οι επικρίσεις μας εξακολουθούν να τους δίνουν αξία από τον πολύτιμο χρόνο και την ενέργειά μας.
Η λογική που έχουμε εμείς δεν είναι τόσο «κοινή» όσο νομίζουμε. Ο καθένας έχει τις δικές του αξίες και ιδέες. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσβαλλόμαστε απλά επειδή οι άλλοι σκέφτονται διαφορετικά και εμείς αποδοκιμάζουμε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ο καθένας είναι ελεύθερος στην άποψή του φτάνει να μην την επιβάλλει στους άλλους και να σέβεται το γεγονός πως θα υπάρχουν διαφωνίες.
Λένε πως «η οργή είναι το τίμημα που πληρώνεις εσύ για τα λάθη κάποιου άλλου». Αλλά δυστυχώς εσύ είσαι αυτός που καίγεσαι, που ταράζεσαι και χάνεις την ηρεμία σου. Και ο άλλος έχει πετύχει τον σκοπό του και εισπράττει την ικανοποίησή του να σου έχει χαλάσει τη διάθεση. Στην τελική αξίζει όλο αυτό;