Το Αγιον Πνεύμα ζει μέσα σου, όταν....

Το Αγιον Πνεύμα ζει μέσα σου αισθάνεσαι χαρά και πληρότητα ζωής, ανεξάρτητα από επιτυχίες και κατορθώματα.

Όταν είσαι χαρούμενη κι ας μην έχεις λύσει όλα τα προβλήματα της ζωής σου. 

Όταν δεν περιμένεις να είναι όλα «τέλεια» για να ζεις τα δώρα και τις δωρεές του Θεού.

Όταν στα μικρά και ασήμαντα βλέπεις τα μεγάλα και θεϊκά. 

Όταν το λίγο το κάνεις πολύ. 

Έχεις το Πνεύμα του Θεού, 

Όταν επιλέγεις να χαμογελάς και να δοξάζεις τον Θεό, σε έναν κόσμο που ξέρει μόνο να παραπονιέται και να ντύνεται στο χρώμα της γρίνιας και της θλίψης.  

Όταν μπορείς στον άλλο να βλέπεις τα χαρίσματα και την ομορφιά της μοναδικότητα του. 

ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΓΚΕΙΤΑΙ Η ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΑΓΑΘΑ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΥΧΗ

Έτσι και ο Αρίστιππος, όχι αδέξια, ίσα ίσα πολύ χαριτωμένα, έδωσε σκωπτική απάντηση σε κάποιον ανόητο και άφρονα πατέρα. Όταν, δηλαδή, τον ρώτησε ένας πόσα χρήματα θα ζητούσε για την εκπαίδευση του παιδιού του, απάντησε: «Χίλιες δραχμές». Ο άλλος τότε είπε: «Μα τον Ηρακλή, σαν υπέρογκη η απαίτηση σου - με χίλιες δραχμές αγοράζω δούλο». Και ο Αρίστιππος του απάντησε: «Τότε, λοιπόν, θα έχει δύο δούλους - και τον γιο σου και κείνον που θ' αγοράσεις».

Θα σας πω, λοιπόν, τι συμβαίνει με τους αξιοθαύμαστους αυτούς πατέρες, από την ώρα που κακώς αναθρέψουν και κακώς εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους. Όταν (τα παιδιά), αφού καταταχτούν στην τάξη των ανδρών, αδιαφορήσουν για τη σωστή και εύτακτη ζωή και καταβαραθρωθούν στις άτακτες και δουλικές απολαύσεις, τότε, λοιπόν — όταν δεν μπορεί να υπάρξει όφελος—, μετανοούν οι πατέρες τους, που υπήρξαν πλημμελείς ως προς την παιδεία των παιδιών τους, αγωνιώντας για τη λανθασμένη διαγωγή τους. Κάποιοι από αυτούς παίρνουν μαζί τους τούς κόλακες και τους παρασίτους, τιποτένιους ανθρώπους και καταραμένους, διασαλευτές και εκμεταλλευτές της νεότητας, άλλοι εξαγοράζουν την ελευθερία για εταίρες και πόρνες, αυθάδεις και πολυδάπανες, άλλοι ρίχνονται στις γαστρονομικές απολαύσεις, άλλοι εξοκείλουν στους κύβους και στα γλεντοκοπήματα, ενώ κάποιοι καταπιάνονται με ακόμα πιο αλαζονικά κακά, μοιχεύοντας και καταστρέφοντας οικογένειες, έτοιμοι να πληρώσουν με την ίδια τη ζωή τους για μια και μόνη απόλαυση.

''Μας κατατρώει το τίποτα*...''

Θερίζει ο καρκίνος, όπως σε κάθε εποχή και μια σοβαρή ασθένεια.Τις προάλλες μου ανέφεραν πάλι δυο νέους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας. Και καθημερινά φεύγουν πολλοί. Ωστόσο αναλογίζεται κανείς ότι ο θάνατος μέσα στο απόλυτο μαύρο του έχει και φως. Κοιτάζοντας το αναπόφευκτο του, μπορεί να σε ευεργετήσει, από την άποψη ότι ξυπνά μέσα σου την επιθυμία για ζωή. 

Τόσο εγώ προσωπικά όσο και πολλοί φίλοι και γνωστοί, μετα από μια περιπέτεια υγείας ή κάποιο σοβαρό ατύχημα, επανεκτίμησαν την ζωή στην ολότητα της. Είδαν εκ νέου αυτά που πριν απλά κοιτούσαν. Άλλαξαν τις σάπιες αξίες τους, και αναθεώρησαν την άποψη περί αυτονοήτων. Όχι δεν υπάρχουν αυτονόητα. Είναι απάτη να πιστεύεις κάτι τέτοιο. Όλα τα στήνουμε κάθε μέρα από την αρχή. Κανείς δεν μας υπόσχεται ότι το πρωί θα δούμε ξανά εκείνους που αγαπάμε, αυτά που μας αρέσουν, αυτά που κάνουν όμορφη την ύπαρξη μας. 

Γι’ αυτό όσο μεγαλώνω, πιστεύω ότι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής είναι να συνειδητοποιήσουμε την θνητότητα μας. Αυτό δηλαδή στο οποίο επιμένει ο Χριστός. Γιατί; Γιατί αυτή η κατανόηση θα μας ωθήσει στην ζωή. Μονάχα όσοι συνάντησαν τον θάνατο έτρεξαν με ορμή και δίψα προς την ζωή. Το να κοιτάξω κατάματα και με βαθιά αποδοχή την θνητότητα μου, θα γκρεμίσει τις ψεύτικες επιφανειακές αξίες μου. 

Θα καταλάβεις πόσο ανόητο είναι όλη μέρα μετα μανίας να κυνηγάς λεφτά, φήμη, δόξα, και επιβεβαίωση. Στα πιο ανόητα και σάπια θέματα φεύγει η ζωή μας. 

Οι άνθρωποι που πετυχαίνουν, είναι αυτοί που σηκώνονται δυνατότεροι όταν πέφτουν

Υπάρχει μια Αγγλική παροιμία που λέει πως «η ανάγκη είναι η μητέρα της επινόησης». Αν νιώθουμε αυτή την έντονη επιθυμία – αυτή την ανάγκη – να κάνουμε κάτι, θα βρούμε τον τρόπο να τα καταφέρουμε. Η ανάγκη μας κάνει δυνατότερους. Από πολλές απόψεις.
Αυτό που μας κάνει αυτό που είμαστε, που χτίζει το χαρακτήρα και διαμορφώνει την προσωπικότητά μας δεν είναι μόνο οι περιστάσεις και οι πράξεις μας ως αντίδραση σε αυτές, αλλά το πώς αντιμετωπίζουμε τα όσα μας φέρνει η ζωή.

Πιο συγκεκριμένα, το πώς αποφασίζει ο καθένας να ζει τη ζωή του. Είναι η απάντηση στο ερώτημα του τι είναι αυτό που μας γεμίζει, που μας βοηθάει να επιβιώνουμε όταν νιώθουμε πως δεν μπορούμε άλλο, τι μας πλημμυρίζει με χαρά, μας κάνει να τα ξεχνάμε όλα, μας φέρνει γέλιο και ευτυχία. Και με ποιους θέλουμε να τα μοιραζόμαστε όλα αυτά.

Ανάμεσα στις ερωτήσεις που κάνουμε στον εαυτό μας είναι και οι ανάγκες που έχουμε και από τις οποίες εξαρτάται η συμπεριφορά μας. Γιατί ο κάθε ένας από μας έχει διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετικές προτεραιότητες για αυτές.

Η χαμένη Επιστολή του Απ. Παύλου προς Λαοδικείς

Στην επιστολή του Παύλου προς τους Κολοσσαείς, αναφέρεται κάποια επιστολή του Αποστόλου προς την κοινότητα της Λαοδικείας, μια επιστολή σημαντική:

«Όταν διαβάσετε αυτή την επιστολή, στείλτε την να διαβαστεί και στην Εκκλησία των Λαοδικέων, κι εσείς φροντίστε να πάρετε την επιστολή που έστειλα στους Λαοδικείς για να την διαβάσετε» (Κολ.4, 16).

Μάταια όμως αναζητά κανείς την επιστολή αυτή του Παύλου στην Καινή Διαθήκη. Και μέχρι σήμερα, παρόλο το ζήλο των ερευνητών, έχει κηρυχθεί σαν χαμένη και κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει πως εξαφανίστηκε. (P. Feine, Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη).

Το 1844 η επιστολή αυτή καταγράφηκε από τον Γιάκομπ Λόρμπερ δια της οδού του Εσωτερικού Λόγου, καθ’ υπαγόρευσιν, εκ μέρους του Αγίου Πνεύματος. Ο Λόρμπερ ήταν Γερμανός, προφήτης με Θείο Χάρισμα, έτσι όπως οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.

Η σύγκριση της επιστολής με τις Επιστολές του Παύλου ως προς το ύφος είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Νιώθει κανείς στην επιστολή την πύρινη φλόγα του Πνεύματος του Αποστόλου Παύλου στην πλήρη και ανόθευτη ιδιαιτερότητα και δύναμή της.

Διαβάζοντάς την θα καταλάβει κανείς γιατί οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας και οι Πάπες των αρχών του Μεσαίωνα απάλειψαν την επιστολή αυτή από τις Γραφές.

Οι Λαοδικείς, όπως και οι Κολοσσαείς, ξέπεσαν γρήγορα από τον καθαρό πνευματικό Χριστιανισμό σε έναν τελετουργικό εκκλησιαστικό Χριστιανισμό, τον οποίο Παύλος κατηγορεί στην επιστολή του με πολύ αιχμηρά λόγια. Η Εκκλησία ένιωσε την επιστολή αυτή σαν κατηγορητήριο για το δικό της εγκόσμιο τρόπο ζωής και έτσι πολύ απλά την έβγαλε στο περιθώριο.

Σίγουρα δεν είναι ασήμαντο το γεγονός ότι το Πνεύμα του Θεού φανερώνει ξανά στην εποχή μας την χαμένη για τόσους αιώνες επιστολή.

«Είναι όμως κοντά ο καιρός, ήρθε κιόλας, που όσοι πραγματικά λατρεύουν, θα λατρέψουν τον Πατέρα εν Πνεύματι και Αληθεία. Γιατί έτσι θέλει ο Πατέρας αυτούς που τον λατρεύουν» (Ιω. 4, 23).