Η μοναξιά
γράφει η Χρύσα Ευαγγέλου
Για
ακόμα μια φορά βιώνω την μοναξιά, τόσο οικεία και τόσο μη αναγνωρίσιμη
σε όλη μου την ζωή. Τώρα όμως καταφέρνω και την βλέπω, καταφέρνω και την
βιώνω, καταφέρνω και μένω μέσα της, σαν αγαπημένη φίλη που χρόνια με
συντρόφευε αλλά ποτέ δεν αναγνώριζα.
Τολμάω να την αντικρύσω πια, να την αναγνωρίσω και τελικά να την ρωτήσω. Γιατί σε εμένα; Γιατί τόσα χρόνια μου κάνεις παρέα;
Και αυτή μια φιγούρα ήρεμη, μαύρη σαν σκιά, αλλά καθόλου απειλητική μου απαντάει.
-Μα για να με αναγνωρίσεις.
Τι σημαίνει αυτό;
-Τόσα
χρόνια ήμουν κοντά σου και δεν με είχες αντιληφθεί, τόσα χρόνια
προσπαθούσες να ξεφύγεις από εμένα, ενώ εγώ ήμουν πάντα εκεί. Δεν με
είχες δει! Τόσα χρόνια εγώ σου κρατούσα παρέα, αλλά δεν αντιλαμβανόσουν
την ύπαρξη μου.
-Και γιατί αυτό;
