Μοναξιά,
μια κατάσταση που αγριεύει τον άνθρωπο. Συναισθήματα χλωμά, θλιμμένα
καταθλιπτικά. Απομόνωση, απομακρυνόμαστε από φίλους, συγγενείς, πονάμε
μόνοι μας. Γεμίζουμε φόβους που σωματοποιούμε. Τα πρόσωπά μας χλωμά, τα
μάτια κενά. Διεκπαιρεωτικοί σε ό,τι κάνουμε, απλά για να πιστέψουμε ότι
είμαστε καλά.Φτιάχνουμε έναν ασπρόμαυρο κόσμο και πρωταγωνιστούμε. Θωρακίζουμε τα συναισθήματά μας, πιστεύοντας ότι έτσι δεν θα ξαναπληγωθούμε. Περνούν άνθρωποι από δίπλα μας και δεν τους βλέπουμε. Αγαπάμε στείρα, βρισκόμαστε σε ένα συνεχόμενο μούδιασμα των συναισθημάτων και των αισθήσεων, χωρίς να έχουμε διάθεση να ξαναβγούμε στο παιχνίδι της ζωής. Δε ρισκάρουμε από φόβο μην αποτύχουμε ξανά, πείθουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε καλά έτσι δίχως να καταλαβαίνουμε ότι βυθιζόμαστε σε μια μαύρη τρύπα της ζωή μας.
Έχουμε πάψει πια να γελάμε, να διασκεδάζουμε, να ψυχαγωγούμαστε, να διαβάζουμε να ακούμε μουσική, ό,τι δηλαδή μας οξύνει το πνεύμα, μας κάνει να σκεπτόμαστε να προβληματιζόμαστε. Πολλοί από εμάς βαδίζουμε τον δρόμο της μοναξιάς, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις φοβίες μας και καταλήγουμε να παίρνουμε αντικαταθλιπτικά χάπια για να κοιμίσουμε το θηρίο, μα δεν το νικάμε.
Άνθρωποι που μας αγαπούν, οικείοι μας, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και προσπαθούν να μας βοηθήσουν, μα είμαστε αρνητικοί να δεχτούμε τη βοήθειά τους, γιατί στην ουσία δεν τους εμπιστευόμαστε και μας είναι πιο βολικό να εμπιστευτούμε τους φόβους μας. Συνεχίζουμε να κοιμίζουμε το θηρίο μας που ολοένα μεγαλώνει στο μυαλό μας και φυσικά πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να το νικήσουμε ποτέ.
