Πες σ’ευχαριστώ Θεέ μου και προχώρα…
Λένε πως ο καθρέφτης είναι πολύ σκληρός κριτής, λεπτολόγος, καχύποπτος και πως δεν μπορείς να του κρυφτείς, γιατί λέει πάντα αυτό που βλέπει, την αλήθεια σου με κάθε λεπτομέρεια, χωρίς να σου ζητήσει την άδεια για να μιλήσει και χωρίς να μασάει τα λόγια του.Όταν το είδωλό σου στον καθρέφτη αρχίζει να αχνοφαίνεται, να ξεφτάει, να χάνει την λάμψη του και ένα πρωί να σβήνει και εσύ να χάνεσαι, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν «άκουσες» τα σκληρά του λόγια.
Και τότε γίνεσαι μια μικρή ασήμαντη αχνή τελίτσα στο πουθενά (έτσι νιώθεις), αναμενόμενο, γιατί με τα πρώτα σημάδια κόπωσης και εγκατάλειψης του εαυτού σου, αντί «να κόψεις ρόδα μυρωμένα»… και να τραβήξεις για αλλού για να βρεις την υγειά σου, τη γαλήνη σου, αφέθηκες και συνέχισες μέχρι που έγινες «αόρατος».