Εἴμεθα πολὺ ἀπησχολημένοι μὲ τὸ νὰ καταπιανόμεθα μόνον μὲ τοὺς φόβους μας… ὄχι μὲ τὰ θέλω μας.
Εἴμεθα πολὺ ἀπησχολημένοι μὲ τὸ νὰ δίδουμε χῶρο στὰ «πρέπει» μας κι ὄχι σὲ αὐτὰ ποὺ πηγάζουν ἀπὸ μέσα μας.
Εἴμεθα πάρα πολὺ ἀπησχολημένοι μὲ τὸ νὰ χάνουμε τὸν χρόνο μας μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν δεσμίους στὸ παρελθὸν κι ὄχι μὲ αὐτὰ ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς δόσουν ὤθησι γιὰ τὸ μέλλον…
Εἴμεθα πολὺ ἀπησχολημένοι μὲ τὸ νὰ δίδουμε χῶρο στὰ «πρέπει» μας κι ὄχι σὲ αὐτὰ ποὺ πηγάζουν ἀπὸ μέσα μας.
Εἴμεθα πάρα πολὺ ἀπησχολημένοι μὲ τὸ νὰ χάνουμε τὸν χρόνο μας μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν δεσμίους στὸ παρελθὸν κι ὄχι μὲ αὐτὰ ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς δόσουν ὤθησι γιὰ τὸ μέλλον…
Ὅ,τι
φοβόμαστε περισσότερο, τὴν ἀπόῤῥιψη, τὴν ἀποτυχία, τὴν ἀπώλεια, τὴν
ἐγκατάλειψη, μᾶς ἔχει ἤδη συμβῇ. Οἱ ἀπειλὲς ποὺ ἀντιλαμβανόμεθα τώρα, ἤ
ποὺ φοβούμεθα ὅτι θὰ συμβοῦν στὸ μέλλον, δὲν εἶναι παρὰ οἱ σκιὲς τοῦ
παρελθόντος…
Αὐτὲς οἱ σκιές, αὐτὲς οἱ μνῆμες ἀπὸ τὸ ἐχθές, εἶναι ἡ ἀπόγνωσις ἑνὸς φλυάρου νοῦ, ποὺ μᾶς ἐμποδίζει νὰ κτίσουμε αὐτὸ ποὺ θέλουμε, γιατὶ εἴμαστε πολὺ ἀπησχολημένοι μὲ τὸ νὰ σκεπτόμεθα αὐτὸ ποὺ δὲν ἐπιθυμοῦμε.
