Από τη μιζέρια στη χαρά
Διαδύκτιο, πληροφορίες, επικοινωνίες, γνώσεις … Τελικά τι; Ο άνθρωπος
μόνος στον πόνο του, στα προβλήματά του. Το εκκλησιαστικό – κοινωνικό
ήθος, που μιλά για κοινωνία και σχέση, ενδιαφέρον για τον άλλο και
μοίρασμα ζωής, φαίνεται ανύπαρκτο. Αποτέλεσμα, οι διάφοροι τρόποι
ψευδαίσθησης ζωής, όπως τα ναρκωτικά, τα ψυχοφάρμακα, οι επιπόλαιες
εφήμερες σχέσεις και άλλα. Τι να κάμει ο άνθρωπος; Θέλει κάπου να
πιαστεί…
Κι όμως, ο Χριστός, ως ο μόνος και παντοτινός σωτήρας του κόσμου,
έχει την Εκκλησία Του ως τρόπο ζωής πιο πολύ παρά ως θεσμό. Προτείνει
την καρδιακή σχέση που ξέρει να αγαπά, να προσφέρεται, να θυσιάζεται.
Η ενασχόληση με τον εαυτό μας, τις ανάγκες μας, τα προβλήματα και τα
αδιέξοδά μας δεν μπορεί να δώσει την εσωτερική χαρά και πληρότητα που
ζητούμε.
Το «αγαπάτε αλλήλους» και το να «αγαπούμε τον πλησίον μας όπως τον
εαυτό μας» προϋποθέτει υπέρβαση του εαυτού μας, με ό,τι σημαίνει αυτό. Ο
Κύριος Ιησούς δεν είπε να ζητούμε την αγάπη των άλλων αλλά να
προσφέρουμε τον εαυτό μας από αγάπη στους άλλους.
Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι μας αρέσει να μας αγαπούν, να μας
υπολογίζουν να είμαστε αρεστοί. Κυρίως στην αρχή της ζωής μας, όπου
μπαίνουν οι βάσεις της ύπαρξής μας. Όμως η πνευματική ωριμότητά μας,
προχωρώντας στα χρόνια, βρίσκεται όχι στο να μας αγαπούν αλλά στο να
αγαπάμε. Το «είναι καλύτερα να δίνεις παρά να παίρνεις», που είπε ο
Χριστός, δείχνει την ανάπτυξη του ανθρώπου από άτομο σε πρόσωπο, από τον
εγωκεντρισμό στην αγάπη.