Δεν έχει μέλλον για μένα αυτός ο κόσμος. Ζούμε τις
τελευταίες, απεγνωσμένες προσπάθειες του να επιβληθεί, να παραμείνει.
Ακόμα και από σάπια απομεινάρια, μιας στείρας ηθικής που πλέον δεν
παράγει, μόνο καταστρέφει.
Λογοδοτεί, αλλά δεν το αναγνωρίζει.
Καίει αλύπητα κάθε αγνότητα, την αθωότητα, οτιδήποτε Δίκαιο.
Ασελγεί στους πιο αγνούς και ανώτερους ρόλους που Υπηρετούν τη Ζωή.
Καταδικάζει
τις λέξεις, τα νοήματα, σε φτηνά λογικοφανή επιχειρήματα, που
χρειάζονται σωρεία αναλύσεων και «τεκμηριώσεων» για να αποκτήσουν την
χαμένη ουσία, έστω και κούφια.
Παγώνει το συναίσθημα από την κακοποίηση της
Αλήθειας. Αιμορραγεί η ψυχή που κουβαλά το βάρος της μνήμης, όλων των
εμπειριών. Και είναι η «στιγμή» επείγουσα, σημαντική, μοναδική…
Κάτι άλλο πρέπει να αναδυθεί, να υπάρχει. Έξω από θρησκείες, ηθικές, φοβίες και τις όποιες προσπάθειες ελέγχου.
Το
Πνεύμα κρυστάλλινο, καθαρό, που προσφέρει υπεράνθρωπες δυνάμεις σε όλα
τα επίπεδα. Αόρατο στους χαμένους, παρανοημένο στους φοβικούς.
Ανάμεσα
στις φωτιές, τη βία, την υπερκατανάλωση νοητικής λειτουργίας, τον πόνο
και όλες τις εικονικές κολάσεις, η Παρουσία Του παραμένει
αδιαμφισβήτητη, ακέραιη, συνεχής.