Ο Θεός δεν ξέρει αλφαβήτα...

Υπάρχει μια όμορφη ιστορία, που λέει ότι ένας άγιος της εκκλησίας, δίδαξε σε ένα απλοϊκό μοναχό την μονολόγιστη ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με..». Καθώς έφευγε ο άγιος, ακούει τον μοναχό να λέει, «Κύριε Ιησού Χριστέ μη με ελεήσεις..». Είχε κάνει λάθος τα λόγια της προσευχής. Γυρίζει ο άγιος, έτοιμος να τον παρατηρήσει και βλέπει αυτό τον μοναχό να ρίχνει την κάπα του στον ποταμό, να ανεβαίνει πάνω, κι η κάπα ως άλλη βάρκα, να το μεταφέρει στην αντίπερα όχθη. Τότε θαυμάζοντας την αγία απλότητα του, του είπε, «πήγαινε πίσω και λέγε ότι νιώθεις». 

Αυτή η ωραία με χαριτωμένα «μυθικά» στοιχεία ιστορία, μας φανερώνει μια μεγάλη πνευματική αλήθεια. Ότι στην εν Χριστώ ζωή, δεν έχει τόσο σημασία τι λες αλλά πως το λες. Δηλαδή εάν μετέχεις ως ύπαρξη σε αυτό που κάνεις και ζητάς. Η σχέση στέκει πάντα πιο δυνατή απο τις λέξεις. Δεν υπάρχουν ιερά λόγια, αλλά ιερές και καθαρές καρδιές, πρόσωπα μοναδικά και ανεπανάληπτα με τα οποία ο Θεός συνάπτει μοναδικές σχέσεις. Δεν έχει σημασία τι ξέρεις ή γνωρίζεις, αλλά πως ζεις και πόσο αγαπάς. 

Μπορεί να γίνει γιορτή ο θάνατος;

Τι όμορφη αλήθεια λέξη και έννοια, η κοίμησης. Κοίμησης της Θεοτόκου. Δηλαδή ανάπαυσης, καταλαγή, ησυχία, θαλπωρή, παύση των δεινών που συντροφεύουν τον ενθάδε βίο των ανθρώπων. Αλήθεια μπορεί κανείς να πανηγυρίζει ένα θάνατο; Αυτό τον βίαιο χωρισμό της ψυχής από το σώμα; Την απώλεια και τον αποχωρισμό; Μια γέννηση σαφέστατα φέρει χαμόγελα και αναδεικνύει ένα κλίμα εορτής, αλλά ένας θάνατος, που ξανακούστηκε αυτό; 

Κι όμως στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση οι εορτές των Αγίων είναι κατεξοχήν την ημέρα της κοιμήσεως τους, δηλαδή του θανάτου τους, πράξη που έρχεται να φανερώσει την πεποίθηση και την εμπειρία της εκκλησίας, ότι ο θάνατος δεν αποτελεί μετα Χριστό το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης, τον αφανισμό και την εκμηδένιση. 

Κατά αυτό τον τρόπο η κοίμηση της Παναγίας δεν είναι ρήξη αλλά ένωση, δεν είναι τέλος αλλά αρχή, δεν είναι σκοτάδι αλλά ανεκλάλητο φώς γλυκαίνον τα έλκη « των κουρασμένων κωπηλατών, στις λίμνες των ματαίων λογισμών……».  

Στη λάμψη αυτού του ασυγκρίτου φωτός της εορτής, στις Αυγουστιάτικες αυτές ημέρες , όταν ο φυσικός κόσμος φθάνει στο αποκορύφωμα της ομορφιάς και γίνεται ύμνος, δοξολογίας, ακούγονται τα λόγια της κοιμήσεως «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησε, ως γάρ ζωης Μητέρα πρός την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον……». Ο θάνατος δεν είναι πλέον το τέλος. Ο θάνατος ακτινοβολεί αιωνιότητα και αθανασία. Δεν είναι λύπη αλλά χαρά. Δεν είναι ήττα αλλά νίκη. Δεν είναι ρήξη αλλα ένωση και συνάντηση. Αυτά είναι όσα εορτάζουμε την ημέρα της κοιμήσεως της Παναγίας μητέρας, δηλαδή προγευόμαστε και απολαμβάνουμε στο τώρα της ζωή μας όλα εκείνα που έρχονται στα έσχατα της ιστορίας.                 π.λίβυος

Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Πρώτον: Να δεχθεί ενέργεια, να φωτιστεί.

Δεύτερον: Να εκδηλώσει τις αρετές του.

Τρίτον: Να αναληφθεί ο ίδιος.

Δηλαδή να δώσει ως πνευματικός Γανυμήδης, στο ίδιο το διάστημα τα φώτα τα οποία προσέλαβε τα οποία επαύξησε. Τις αρετές του.
Ποια ποιότητα εκδηλώνουμε στον βίο μας. Αυτό μετράει. Ποιο ποιοτικό φως.
Αν είμαστε συνδημιουργοί του παντός. Αν μετέχουμε τουλάχιστον στο θείο ιεραρχικό σχέδιο των πνευματικών ηγητόρων του πλανήτη μας.
Αυτό είναι πολύ βασικό.
Χωρίς συνειδητή παρουσία σ αυτό και συμμετοχή, δεν είναι δυνατόν να αυξηθεί το φως μας και δεν είναι δυνατόν να κάνουμε ένα βήμα έσω και άνω.

ΑναστάσιοςΑσημακόπουλος , Ημερομηνία ψυχογένεσης , Πλανητική Ευθύνη

«Ιερόν συμβουλή»

Έχεις την ιερή  υποχρέωση να παρέχεις τη  συμβουλή και τις γνώσεις σου για  την πρόοδο και  βελτίωση του ατόμου και της ανθρωπότητας.

Από ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ                ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ

ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ

Το φως εσωτεριστικά έχει μια ιδιαίτερη ποιότητα. Έχει ιδιότητες. Έχει αρετές, έχει αρχές. Και υπάρχουμε κάτω από αρχές.
Το φως ουσιαστικά μας δημιουργεί την νόηση. Μέσω της νόησης φωτιζόμαστε.

Είναι φωτισμένος, αυτός που η νοοδομή του, είναι ωραία!

Έρχεται φως από πάνω και μέσω του φωτός έρχονται αρετές. Η πρόσκληση, η εισδοχή αυτόν των νέων προτύπων που έρχονται διαρκώς μέσω του ήλιου μας, μέσω των φλογών των ακτίνων του ήλιου, πρέπει να εγχαράξουν νέες εν-τομές μέσα μας και να εκδιώξουν τα παλιά πρότυπα.

Τα παλιά πρότυπα πρέπει να υποστούν:

Πρώτον: Αντικατάσταση, αν είναι φθαρμένα,

Δεύτερον: Mετουσίωση, αν αντέχουν ή στον βαθμό που αντέχουν.

Τρίτον: Πρέπει να υποστούν μια μεταλλαγή, σύμφωνα με τα νέα πρότυπα πάντοτε εν κράση, ή σε σύγκραση κι αυτό είναι το Διονυσιακό κρασί, στον βαθμό πάντοτε πού είναι διαχρονικά και αείχρονα.

Η Ελλάδα έχει πάρα πολλά πρότυπα που αντέχουν στον χρόνο.
Το πρότυπο του Δία. Ο Δίας ειναι τι Ιδεοδιάστημα, το Ιδεάστημα μ’ άλλα λόγια, είναι το αιθερικό διάστημα και συνεπώς είναι το πρότυπο των προτύπων και αντέχει διαχρονικά μέχρι τους αστρικούς κύκλους.

Ο Απόλλων και ο Διόνυσος. Ο ορατός και ο αόρατος κόσμος. Ο θείος ερμαφρόδιτος. Είναι το άλλο πρότυπο που αντέχει μέσα στον χρόνο. Και το οποίο για μας έχει άμεση σχέση με την αρμονία του ορατού και του αόρατου κόσμου.

ΕΠΟΜEΝΩΣ Η ΑΡΜΟΝIΑ ΕIΝΑΙ ΤΟ ΠΡOΤΥΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚHΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚOΤΗΤΑΣ.

ΑΥΤΌ ΠΡΟΤΕIΝΕΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚA Η ΕΛΛAΔΑ.

Αναστάσιος Ασημακόπουλος , Ημερομηνία ψυχογένεσης , Πλανητική Ευθύνη   ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ

Ο θυμός πρός τους άλλους είναι θυμός προς τον εαυτό μας

Κάθε φορά που νομίζουμε πως θυμώνουμε με τους άλλους, στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας. Και αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τι γίνεται μέσα μας, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ψάξει βαθύτερα, θα το διαπιστώσουμε αυτό. Ο θυμός μας προς τους άλλους είναι απλά η προβολή του δικού μας, κεκαλυμμένου εσωτερικού θυμού, για την απογοήτευση που νιώθουμε, για τις προσδοκίες που δεν επαληθεύτηκαν, για την έλλειψη ικανοτήτων ή σωστής κρίσης από μέρους μας ενδεχομένως… Νομίζουμε πως θυμώνουμε γιατί κάποιος μας κορόιδεψε για παράδειγμα και στην ουσία ο θυμός μας είναι προς τον εαυτό μας που δεν κατάλαβε τι άνθρωπος ήταν, που του έδωσε περισσότερα από όσα έπρεπε να του δώσει, που εθελοτυφλούσε ίσως στα σημάδια του χαρακτήρα που δεν ήθελε να δει. Νομίζουμε πως θυμώνουμε για το ψέμα και την προδοσία κάποιου και στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας που επέτρεψε να έχει προσδοκίες μεγαλύτερες από αυτές που άξιζε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Προσδοκίες που πονούν, αφού δεν ικανοποιήθηκαν και προκαλούν θυμό προς εμάς που επιτρέψαμε αυτόν τον πόνο, τον οποίο μπορούσαμε να αποτρέψουμε, έχοντας λιγότερες προσδοκίες.

Τι θέλει ο Θεός από εμάς:

Κράτα το

Γιατί αυτό που θέλει τελικά ο Θεός από εμάς, είναι πιο απλό από ό,τι νομίζουμε...

- Μα τι θέλει επιτέλους ο Θεός από μένα;

Αυτή δεν είναι μία ερώτηση που κι εσύ έχεις κάνει σε δύσκολες στιγμές σου; Τότε που ενώ θεωρούσες πως τα έκανες όλα σωστά, έδινες από το υστέρημά σου στους φτωχούς, έκανες την προσευχή σου και πήγαινες στην εκκλησία, προσπαθούσες να τηρείς κατά γράμμα τις εντολές του Κυρίου σου, κι όμως... όλα σου πήγαιναν στραβά.

Θυμάσαι εκείνη την περίοδο της ζωής σου; Μήπως την ζεις τώρα;

Κάποτε ρώτησαν τον Ιησού ποια εντολή ήταν η ανώτερη από όλες κι εκείνος απάντησε: " 'Αγάπα Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου και με όλη σου τη διάνοια και με όλο σου το είναι, και με όλη σου τη δύναμη', αυτή είναι η πρώτη εντολή. Και η δεύτερη είναι 'αγάπα το πλησίον σου σαν τον εαυτό σου'.  Άλλη εντολή μεγαλύτερη από αυτές τις δύο δεν υπάρχει." - Κατά Μάρκον 30-31

Επομένως, αφού ο Θεός είναι Αγάπη και η αγάπη είναι το απόλυτο θεμέλιο σύστημα των όσων πράττει και επιθυμεί ο Θεός, ποια άλλη θα μπορούσε να είναι η επιθυμία Του παρά να έχουμε μεταξύ μας σχέσεις αγάπης;

Η αγάπη του Θεού για σένα είναι απολύτως προσωπική. Δεν σε αγαπάει με μία γενική έννοια, δεν είσαι απλά άλλος ένας άνθρωπος στα εκατομμύρια ανθρώπων που υπάρχουν στον πλανήτη, αλλά αγαπάει συγκεκριμένα και προσωπικά τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Ξέρεις γιατί;
Γιατί είσαι, είμαι, είμαστε όλοι παιδιά Του! Κι όπως ο στοργικός γονιός αγαπάει, προστατεύει, νοιάζεται για το καθένα από τα παιδιά του ξεχωριστά, χωρίς διακρίσεις, έτσι κι η αγάπη Του μας αγγίζει και μας περιβάλλει τον καθένα διαφορετικά.

Λαβαίνω σχεδόν καθημερινά μηνύματα αναγνωστών που ρωτούν και ξαναρωτούν εναγωνίως την φράση που επέλεξα για τον τίτλο του σημερινού κειμένου, " Τι θέλει ο Θεός από μένα; " όχι τόσο πιστεύω για να λάβουν μία σαφή απάντηση από μένα όσο για να βρουν μέσα τους τον τρόπο να φτάσουν σε αυτή την απάντηση που θα τους βοηθήσει να ανταπεξέλθουν ευκολότερα στις δύσκολες καταστάσεις που περνούν.

Η υγιεινή της καρδιάς

Η καρδιά μας είναι πολύ ευαίσθητη στα συναισθήματα και τις σκέψεις μας. Πολύ σύντομα, η επιστήμη θα ανακαλύψει ότι η σκέψη μεταβάλλει τη χημεία του αίματος και τη λειτουργία της καρδιάς.

Η Προαιώνια Σοφία πάντα μιλούσε για την καρδιά ως το πιο ευαίσθητο όργανο στο σώμα.

Η σύγχρονη επιστήμη δίδαξε ότι πρέπει να δοθεί καλή φροντίδα στην καρδιά, αλλά απέτυχε να συμβουλέψει τους ανθρώπους για την υγιεινή της καρδιάς.

Σύμφωνα με την Προαιώνια Σοφία, κανείς δεν πρέπει ποτέ να έχει άκαρδες σκέψεις, άκαρδα αισθήματα ή να κάνει άκαρδες πράξεις. Αυτό θα προστατεύσει την καρδιά και δεν θα την δηλητηριάσει μέσα από τη χημεία που παράγεται από τις λάθος σκέψεις, τα λάθος κίνητρα και τις λανθασμένες ενέργειες.

Αυτό που βλάπτει περισσότερο την καρδιά είναι το δηλητήριο που αντλείται στο αίμα μέσω των φόβων μας, του μίσους, του θυμού, της κακίας, της συκοφαντίας, της εκδίκησης, της αλαζονείας, της ματαιοδοξίας, του εγώ, της χωριστικότητας. Οι σκέψεις που βασίζονται σε τέτοιους παράγοντες μολύνουν επίσης το αίμα, εισάγοντας σε αυτό ένα καταστρεπτικό δηλητήριο που σκληραίνει τις αρτηρίες και βλάπτει τις βαλβίδες της καρδιάς.

Η θεραπεία είναι η ψυχική ενέργεια, που συσσωρεύεται μέσα από το σωστό διαλογισμό. Καθώς κάποιος συνεχίζει τον τακτικό, ρυθμικό διαλογισμό, αποβάλλει σιγά σιγά το δηλητήριο απ' το αίμα και αναζωογονεί την καρδιά.


-Τορκόμ Σαραϊνταριάν
Meditation vol.3                   elenastral

Η μεζούρα της ''αρετής''....

Οι αμαρτίες και τα λάθη μου, είναι δικά μου. Μονάχα εγώ και ο Θεός ξέρουμε γιατί και πως τα έκανα. Εσύ μικρέ μου "ανθρωπάκο" με την μεζούρα της «αρετής» και του νόμου στο χέρι δεν μπορείς να με κρίνεις, γιατί απλά δεν ξέρεις τίποτα για την ζωή μου, ιδιαιτέρως δε για τα βράδια που πλημμύριζαν αλμύρα τα όνειρα μου. Και μάθε και κάτι άλλο, κανείς δεν αμάρτησε ποτέ για γούστο αλλά γιατί κάπου εκεί βαθιά μια αόρατη πληγή αιμορραγούσε κι ένα τραύμα βαθύ σαν πέλαγος κάθε που κινούσαμε για ταξίδι βύθιζε τις ελπίδες μας.

π.λίβυος

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ Ο ΘΕΟΣΤΑΛΤΟΣ

Ο Μνήσαρχος και η Πυθαΐς, οι γονείς του Πυθαγόρα, προέρχονταν από τον οίκο και την γενιά που δημιουργήθηκε από τον Αγκαίο, τον ιδρυτή της αποικίας της Σάμου. Επειδή η ευγενική αυτή καταγωγή θρυλείται μεταξύ των συμπολιτών του Πυθαγόρα, κάποιος Σάμιος ποιητής ισχυρίζεται ότι ο Πυθαγόρας ήταν γιος του Απόλλωνα. Η φήμη αυτή επικρότησε για τον εξής λόγο:

Όταν ο Μνήσαρχος βρέθηκε στους Δελφούς για εμπορικούς λόγους, μαζί με την γυναίκα του που δεν γνώριζε ακόμη ότι ήταν έγκυος, ζήτησε χρησμό από την Πυθία σχετικό με το επικείμενο ταξίδι του προς την Συρία. Η Πυθία χρησμοδότησε ότι αυτός μεν θα δοκιμάσει μεγάλη ευχαρίστηση και θα αποκτήσει πολλά χρήματα, η δε γυναίκα του ότι εγκυμονεί ήδη και πως θα γεννήσει παιδί που θα διαφέρει κατά την ωραιότητα και τη σοφία από όλους τους ανθρώπους και θα καταστεί πάρα πολύ ωφέλιμο στο ανθρώπινο γένος.

Ο Μνήσαρχος κατανοώντας πως κάτι σπουδαίο και θεόσταλτο θα προέκυπτε, μετονόμασε μάλιστα την γυναίκα του από Παρθενίδα σε Πυθαίδα μετά τον χρησμό. Κατόπιν επιχείρησε το ταξίδι που σχεδίαζε έχοντας λάβει τόσο ευνοϊκή προτροπή, με αποτέλεσμα όσο βρισκόταν στην φοινικική Σιδόνα να γεννήσει η Πυθαίδα το γιο τους.

Ο Μνήσαρχος ονόμασε το νεογέννητο Πυθαγόρα καθώς είχε προφητευτεί από τον Πύθιο Απόλλωνα. Πράγματι ήταν γεγονός αδιαμφισβήτητο από τους Αρχαίους ότι η ψυχή του Πυθαγόρα είχε αποσταλεί από την Ανώτατη αρχή του Απόλλωνα, είτε επειδή ήταν συναφής είτε κατ' άλλον τρόπο συνδεδεμένη με τον θεό. Η ίδια του η γέννηση και η ποικίλη σοφία της ψυχής του το αποδείκνυαν ολοφάνερα.

Όταν ο Μνήσαρχος επέστρεψε στη Σάμο με πολλά κέρδη και μεγάλη περιουσία, έχτισε ιερό του Πύθιου Απόλλωνα και πρόσεξε ιδιαίτερα την ανατροφή του παιδιού του, αναθέτοντάς την παράλληλα πότε στον Κρεώφυλο, πότε στον Φερεκύδη από την Σύρο καθώς επίσης και σε ιερείς.

Το να βλέπεις αυτά που κοιτάς είναι μεγάλη δωρεά....

 Ο Χριστός επάνω στο Όρος Θαβώρ δεν φανερώνει κάτι που δεν ήταν ή κάτι που δεν είχε. Ήταν Θεός. Είχε διδάξει και κάνει δεκάδες θαύματα, κι όμως οι μαθητές δε μπορούσε να αναγνωρίσουν απολύτως την Θεότητα του. Γιατί άραγε; Ίσως για τον ίδιο λόγο που και εμείς στο μικρόκοσμό μας, κοιτάμε τόσα πράγματα και δεν βλέπουμε τίποτα. Μην αυταπατάσθε. Βλέπουμε ένα ελάχιστο μέρος από την αλήθεια που μας περιβάλει. Ξέρετε πόσοι περνάνε κάθε μέρα κάτω από το λόφο της Ακροπόλεως και δεν έχουν δει ποτέ με την βαθύτερη έννοια, την μεταφυσική του Παρθενώνα; Ξέρετε πόσοι είναι μες στην εκκλησία, χρόνια ολόκληρα, και όμως δεν έχουν καταλάβει ούτε τι είναι η εκκλησία και βεβαίως ποιος είναι ο Χριστός; 

Ας μην πάμε πολύ μακριά. Μες στα σπίτια μας, μήπως βλέπουμε πότε μεγάλωσαν τα παιδιά μας; Τις βαθύτερες ανάγκες τους της ξέρουμε ; Τα βλέπουμε κάθε μέρα, ε και; Τα γνωρίζουμε; 

Η ευτυχία είναι επιλογή!!!!

Ένας γέροντας 92 χρονών, μικρόσωμος, καλοντυμένος, φρεσκοξυρισμένος και πολύ υπερήφανος, ένα πρωϊνό μετακομίζει σε ένα γηροκομείο. Η γυναίκα του 70 χρονών μόλις είχε πεθάνει.

Μετά από κάποιο χρόνο αναμονής στο σαλόνι χαμογελάει στο προσωπικό μόλις του είπαν πως το δωμάτιο του ήταν έτοιμο και τον περίμενε. Πηγαίνοντας προς το ασανσέρ με το μπαστουνάκι του ο συνοδός άρχισε να του περιγράφει το δωμάτιο του.

Ο γέροντας άρχισε τότε να κάνει σαν μικρό παιδί από την χαρά του.Ήταν τόσο χαρούμενος που φώναζε :"Μου αρέσει πάρα πολύ!!!"

"Μα κύριε, δεν έχετε δει ακόμα το δωμάτιο σας, περιμένετε λίγο ακόμα, του είπε ο συνοδός.

"Αυτό δεν λέει τίποτα" , απάντησε ο γέροντας.

Η πίστη ως ρήξη ''βεβαιοτήτων''...

Η πίστη ως ρήξη "βεβαιοτήτων"...

Τι συμβολίζει άραγε το βουνό που μπορεί η πίστη να μετακινήσει στο αυριανό ευαγγελικό ανάγνωσμα( Ι΄Ματθαίου); Ο Χριστός επιπλήττει τους μαθητές του, γιατί δεν είχαν την πίστη εκείνη που θα θεράπευε το δαιμονιζόμενο νέο. Στην συνέχεια τους αναφέρει ότι εάν είχαν πίστη ακόμη και ως ένα κόκκο σινάπεως(σιταριού), θα μπορούσαν να μετακινήσουν βουνά. Είναι προφανές ότι ο Χριστός μιλάει την αλληγορική γλώσσα του Πνεύματος. 

Τι είναι στην συμβολική γλώσσα το βουνό; Σκληρό, αμετάβλητο, τρομακτικό, δύσβατο κ.α. Έτσι είναι και οι καρδιές μας. Δύσκολες, άκαμπτες, σκληρές, απόκρυφες, που δύσκολα αφήνονται και εμπιστεύονται τον Θεό. Θέλουμε όλα να τα ελέγχουμε δίχως να καταλαβαίνουμε ότι με αυτόν τον τρόπο αυτοεκλωβιζόμαστε σε μια ζωή φόβου και άγχους. Περιοριζόμαστε απίστευτα όταν πιστεύουμε μονάχα ότι καταλαβαίνουμε ή βλέπουμε, δηλαδή οτι οι αισθήσεις μας παρουσιάζουν ως πραγματικό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη. Διότι πλέον γνωρίζουμε ότι η πραγματικότητα που μας περιβάλει δεν είναι αντιληπτή στην πληρότητα της από το ανθρώπινο νου. Μονάχα ένα μικρό ποσοστό αντιλαμβανόμαστε και όμως αισθανόμαστε οτι ξέρουμε τα πάντα, διαμορφώνοντας ψυχολογικές βεβαιότητες. 

Ο άνθρωπος δεν μηδενίζεται...

Κατά την ορθόδοξη θεολογία, ο θάνατος είναι χωρισμός και όχι εξαφάνιση του ανθρώπου που ήρθε από το μηδέν στην ύπαρξη. Αυτός ο μοναδικός και ανεπανάληπτος άνθρωπος, που γέλασε, έκλαψε, έπαιξε, δημιούργησε, ερωτεύθηκε, αγάπησε και αγαπήθηκε, ποτέ δεν χάνεται. Το παιδί, ο αδελφός, ο πατέρας, η μάνα, ο καλός φίλος, δεν εξαφανίζεται, αλλά μέσα στον χρόνο χωρίζεται προσωρινά η ψυχή του από το σώμα. Ποτέ όμως δεν εκμηδενίζεται. Ότι ο Θεός έφερε απο την ανυπαρξία στην ύπαρξη δεν χάνεται, διότι κατά τους πατέρες της εκκλησίας, τα χαρίσματα και τα δώρα του Θεού είναι αμετάκλητα. Γι αυτό στην εξόδιο ακολουθία ψάλλουμε, «όντως φοβερώτατον, το του θανάτου μυστήριον, πως ψυχή εκ του σώματος, βιαίως χωρίζεται εκ της αρμονίας...». Τούτο βέβαια δεν συμβαίνει γιατί υπάρχει κάποια φυσική αθανασία, αλλά διότι ο Θεός έτσι θέλησε κατά την δωρεά και πρόνοια του. Ας μην ξεχνάμε ότι κατά την θεολογία της εκκλησίας, οι άνθρωποι μετά την κρίση γεύονται τον παράδεισό ή την κόλαση, όχι την ανυπαρξία. Έλεγε ο άγιος Παίσιος, "Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν πεθαίνει. Ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση από την μια ζωή στην άλλη. Είναι ένας αποχωρισμός για ένα μικρό διάστημα…". Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι εαν μετά τον βιολογικό μας θάνατο απλά θα υπάρχουμε αλλα εαν θα ζούμε. Και το ζω, το υπάρχω στην εκκλησία, είναι συνώνυμο με τον Χριστό. Αυτός ειναι η ζωή και η Ανάστασις.                         π.λίβυος  ...