Άρθρο-ύμνος για τον Ελληνισμό από την εφημερίδα "The York Times" το 1975

«…Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες.

Οι ‘Έλληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος…

Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο.

Οι ‘Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες.

Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτόν του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να την ζούμε.

Οι ‘Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γιʼ αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Ομήρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού.

Χωρίς τους ‘Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.

Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Από τους ‘Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό…».        ΣΤΕΜΑ

Ηρώδης, ο εσωτερικός μας εφιάλτης...

Εάν ο Ηρώδης παραμείνει μονάχα στην ιστορικότητα του, δεν έχει να μας πει τίποτε, πέρα απ' ότι κάποτε υπήρξε ένας κακός άνθρωπος. Εάν όμως γίνει το σύμβολο και το κλειδί, για μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού και της ζωής μας, τότε έχει πάρα πολλά να μας δώσει σε νόημα. 

Διότι ο Ηρώδης πρέπει να κατανοηθεί ψυχικά σε εκείνο το μέρος της ψυχής μας, που ζητά να σκοτώσει την αθωότητα μέσα μας. Ζητάει να θανατώσει ότι ζωντανό, γνήσιο, αυθεντικό, παιδικό, αθώο και θεϊκό υπάρχει στην ψυχή μας. 

Ο Ηρώδης δεν αντέχει το φως, είναι εγκλωβισμένος στο σκοτάδι του, γι αυτό και δεν μπορεί να χαρεί την γέννησή ενός παιδιού που είναι ο ίδιος ο Θεός. Αυτή είναι και η κόλαση του κακού ανθρώπου, ότι δε μπορεί να χαρεί. 

Δε μπορεί να κοιτάξει το φως. Ότι όμορφο αντικρύσει στην ζωή, το ζηλεύει και επιζητεί την καταστροφή του. Είναι προτιμότερο για εκείνον, ο φίλος, ο γνωστός, ο οποιοσδήποτε να έχει προβλήματα ώστε να του εκφράσει την λύπη του, παρα να έχει χαρές και επιτυχίες ώστε να του δώσει τον έπαινο του. Προτιμά την δυστυχία του άλλου από την προκοπή του, διότι στην δυστυχία θα τον λυπηθεί, στην χαρά όμως πρέπει να τον συγχαρεί κι αυτό είναι η κόλαση του. 

Ο Ηρώδης λοιπόν δεν είναι ένα πρόσωπο του χθες, αλλά ένας καθημερινός εσωτερικός μας εφιάλτης. Όπου για να διατηρήσει την εξουσία του μέσα μας, θα θυσιάσει πολλά αθώα «παιδιά», πολλές δηλαδή αγνές και αυθεντικές πλευρές του εαυτού μας. Όμως ο Θεός εάν πραγματικά το θέλουμε έχει σχέδιο διαφυγής «εις Αίγυπτον». Πάντα το «παιδί» θα σώζεται μέσα μας, εάν επιτρέπουμε στο Θεό να μιλά στα όνειρα μας.

Πώς να ξεκλειδώσουμε τη δύναμή μας μέσα από τα συναισθήματα

OPEN LIFE από την Εναλλακτική Δράση | Στις 29 Δεκεμβρίου στα Περίπτερα | Διαβάστε τα θέματα του τρίτου τεύχους

Ρωτήστε τον εαυτό σας τι πραγματικά θέλετε από τη ζωή σας. Θέλετε να έχετε έναν ευτυχισμένο γάμο και το σεβασμό των παιδιών σας; Θέλετε πολλά χρήματα, γρήγορα αυτοκίνητα, επιτυχημένες επιχειρήσεις και μια έπαυλη σε ένα λόφο;

Θέλετε να ταξιδέψετε σε όλο τον κόσμο και να επισκεφθείτε εξωτικές τοποθεσίες και ιστορικά μέρη; Θέλετε να γίνετε το είδωλο εκατομμυρίων, είτε ως μουσικός είτε ως ηθοποιός; Θέλετε να αφήσετε το στίγμα σας και στις επόμενες γενιές ως εφευρέτης της μηχανής ταξιδιών στο χρόνο; Θέλετε να βοηθήσετε για να λυθεί το περιβαλλοντικό πρόβλημα ή για να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας;

Ό,τι και αν είναι αυτό που επιθυμείτε, πρέπει να ρωτήσετε τον εαυτό σας: «Γιατί τα θέλω όλα αυτά;» Μήπως, για παράδειγμα, θέλετε να έχετε ακριβά αυτοκίνητα για να νιώθετε ότι είστε επιτυχημένοι και έχετε κύρος; Γιατί θέλετε μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή; Μήπως επειδή πιστεύετε ότι θα σας προσφέρει συναισθήματα αγάπης, στενές σχέσεις και θαλπωρή;

Μήπως θέλετε να σώσετε τον κόσμο για να νιώθετε ότι προσφέρετε; Με λίγα λόγια, μήπως αυτό που πραγματικά θέλετε είναι να αλλάξετε τα συναισθήματά σας; Η ουσία είναι ότι θέλετε τα συγκεκριμένα πράγματα ή αποτελέσματα, επειδή τα βλέπετε ως μέσο για να νιώσετε τα συναισθήματα ή να δημιουργήσετε τις καταστάσεις που επιθυμείτε.

Τα συναισθήματα δεν είναι τίποτα περισσότερο από βιοχημικές καταιγίδες που εκδηλώνονται στον εγκέφαλό μας, και μπορούμε να τις προκαλέσουμε ανά πάσα στιγμή. Πρώτα, όμως, πρέπει να μάθουμε να τα ελέγχουμε συνειδητά, και όχι να ζούμε απλά αντιδρώντας στα ερεθίσματα. Οι περισσότερες από τις συναισθηματικές αντιδράσεις μας είναι επίκτητες και εκμαθημένες από το περιβάλλον μας. Άλλες τις διαμορφώνουμε σκόπιμα και άλλες τις υιοθετούμε τυχαία.

Αγαπά ακόμη και το σκοτάδι μας...

Δεν ξέρω εάν εσύ αισθάνεσαι πάντα δυνατός και χαρούμενος, εγώ πάντως δεν αισθάνομαι. Υπάρχουν στιγμές που πέφτω, κάνω λάθη και αμαρτίες, χάνω την ελπίδα και νιώθω τα χνώτα της θλίψης στην ψυχή και το κορμί μου. Πίστεψε με είναι ότι πιο δυσώδες.

Όμως πες μου σε παρακαλώ, πως να μην γεμίσεις ελπίδα όταν βλέπεις τον ίδιο τον Θεό να ταπεινώνεται, να κενώνεται και να καταδέχεται όχι μόνο να γίνει άνθρωπος αλλά να γεννηθεί σε ένα στάβλο, σε μια φάντη; Είναι δυνατόν να μην νιώσεις δύναμη γνωρίζοντας ότι ο Θεός δεν ντρέπεται, δεν σιχαίνεται και δεν αποστρέφεται το σκοτάδι και την βρωμιά σου; Δεν φοβάται να λερωθεί αρκεί να ξέρει ότι θέλεις να ζήσεις;

Γι’ αυτό μην ακούς όλους εκείνους τους γδάρτες ονείρων, που σε γεμίζουν ενοχές λέγοντας σου ότι ο Θεός σιχαίνεται εσένα και τα λάθη σου. Όχι μόνο δεν σε αποστρέφεται αλλά ακριβώς γι΄αυτό ήρθε στο κόσμο, για να συναντήσει όλους εκείνους που ενώ νιώθουν μηδενικά λαχταρούν να γίνουν φάντες. Άλλωστε δεν θα κριθούμε από αυτό που είμαστε αλλά από εκείνο που λαχταρήσαμε να γίνουμε.            π. ΛίΒυος 

Καρδιές ερμητικά κλειστές...

Γιατί λέτε να αρνήθηκαν στην Παναγία κατάλυμα οι άνθρωποι της Βηθλεέμ; Ολόκληρη πόλη δεν βρέθηκε κάποιος να πάρει στο σπίτι του, μια μικρή έγκυο γυναίκα; Νομίζω ότι αυτή η άρνηση φιλοξενίας, κρύβει κάτι βαθύτερο. Κρύβει την άρνηση αυτού το κόσμου, να φιλοξενήσει την αγνότητα, την αθωότητα και καθαρότητα. Στο πρόσωπο της Παναγίας, οι άνθρωποι αρνούνται το θαύμα του Θεού στην ζωή. 

Μην μας προκαλεί εντύπωση, διότι αυτή η άρνηση είναι και δική μας. Καθημερινά αρνούμαστε στο Χριστό να γεννηθεί μέσα μας. Του κλείνουμε όλες τις πόρτες κατάμουτρα. Τον πετάμε έξω από την ζωή μας. Δεν θέλουμε να αναλάβουμε το κόστος της φιλοξενίας, δηλαδή των αλλαγών που πρέπει να γίνουν στο βίο μας. 

Εκείνη την νύχτα στην Βηθλεέμ δεν αρνούνται μονάχα κάποιοι κακοί άνθρωποι της πόλης και εποχής εκείνης. Όχι. Είναι πολύ εύκολο να πεις, «πόσο κακοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι, εάν ήμουν εγώ θα του έδινε το πιο ζεστό δωμάτιο του σπιτιού μου…». Δεν είναι αλήθεια. Είναι ψέματα. Γιατί ο Χριστός δεν σταμάτησε να ζητάει κατάλυμα αιώνες τώρα στις ανθρώπινες ψυχές, και δεν ξέρω πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι και διατεθειμένοι να του το προσφέρουμε. 

Κάθε συνάντηση με τον Θεό είναι μια κρίση, του τρόπου, των αντιλήψεων, των σκέψεων και λογισμών μας, ολάκερης της ζωής μας.

Συναισθηματικά φορτισμένοι μπορεί να λέμε μεγάλα λόγια, «αχ Χριστέ μου, να γεννιόσουν μέσα μου…», αλλά δεν ξέρω κατά πόσο εσωτερικά είμαστε έτοιμοι να τον υποδεχθούμε. Δεν φτάνει να προσκαλείς κάποιον στο σπίτι σου, πρέπει να χάσεις κάτι από σένα, από την βόλεψη σου, για να τον φιλοξενήσεις. Και μονάχα στο ποσοστό που είσαι έτοιμος να χάσεις μπορείς να βρεις τον Χριστό.                                            π.Λίβυος

Προσευχή, η δύναμη της ζωής μας...

Απόψε με πολύ χαρά δέχθηκα ένα μήνυμα που έλεγε, «πάτερ διάβασα το βιβλίο σας, και ξεκίνησα και πάλι να προσεύχομαι..». Όχι δε με κολακεύει, θα ήταν πολύ φτηνό και λίγο να μείνω σε αυτό, αλλά με συγκινεί. Διότι γνωρίζω από τα δικά μου παθήματα και αδιέξοδα πόσο μεγάλο δώρο είναι η προσευχή. Πόσο οξυγόνο μεταγγίζει στην ψυχή και καθαρότητα χαρίζεις στις σκέψεις μας. 

Είναι τόσο άδικο για τον εαυτό μας, να του αποστερούμε την προσευχή, να μην του δίνουμε την δυνατότητα να φεύγει από την φυλακή του νου και να κατεβαίνει στην ελευθερία της καρδιάς. Θα έλεγα ότι αποτελεί μια μορφή αναπηρίας να μην γνωρίζεις ότι εκτός από νους και σώμα είσαι και πνεύμα. Ότι ο Θεός μέσα σου έβαλε μια άλλη διάσταση, μια δυνατότητα κοινωνίας με χώρους έξω από τις αισθήσεις. Πέρα από το έτσι και το αλλιώς. 
Ένας ολάκερος ουρανός ζει μέσα μας, ο οποίος ποτέ δεν χάνεται από σύννεφα και κακοκαιρίες. Έχει πάντα λιακάδα και πολύ φως. Θα μου πεις βέβαια, «μα πάτερ, τότε γιατι εγώ αισθάνομαι βαρυχειμωνιά στην ψυχή μου;» Μα γιατί ακριβώς ζούμε εγκλωβισμένοι στο επίπεδο του νου και μόνο. 

"Να μην φοβάσαι που είσαι ζωντανός..."

Δεν είμαστε εκείνο που λέμε αλλά αυτό που φαίνεται. Γι αυτό όταν λες και πολλές φορές κρυφά επαίρεσαι ότι πας εκκλησία, νηστεύεις και κοινωνάς, πρέπει η ζωή σου να το φανερώνει. 

Δεν λέω να είσαι τέλειος. Κανείς δεν είναι, ούτε ακόμη και οι άγιοι, μα ωστόσο στο βίο σου, πρέπει να αποτυπώνεται αυτή η σχέση που λες ότι έχεις με τον Θεό.

Να μυρίζεις αγάπη, ταπείνωση, ελπίδα και θετικότητα. Ενδιαφέρον και νοιάξιμο για τον άλλο, και κυρίως μια βαθιά κατανόηση προς όλους και όλα. 

Όχι αυτό το επικριτικό βλέμμα που είναι πάντα έτοιμο να καταδικάσει κάθε τι διαφορετικό από εσένα, έτοιμο να στείλει στην κόλαση ότι ζει και κινείται επειδή εσύ απλά έχεις επιλέξεις να ζεις ως πεθαμένος. 

Γιατί εκείνος που φοβάται τον εαυτό του, το σώμα και τις επιθυμίες του, τους άλλους και την ζωή κρυπτόμενος πίσω από μεγάλες και υψηλές θρησκευτικές έννοιες, δεν είναι πνευματικός άνθρωπος, αλλά απλά φοβισμένος. 

Δεν θέλει ο Χριστός να φοβόμαστε την ζωή, να αρνούμαστε τα δώρα της δημιουργίας Του, να είμαστε μίζεροι και αρνητικοί. Να έχουμε ενοχές με κάθε τι που ζει και υπάρχει, ακόμη και με την ίδια μας την ανάσα. Δεν είναι όλα αμαρτίες, είναι και ευλογίες ζωής, και πρέπει να τις ζήσουμε. 

Πίστεψε με, εκείνο που θέλει ο Χριστός είναι να μην φοβάσαι που είσαι ζωντανός…       π.ΛίΒυος 

Εάν αποφασίσεις να νηστέψεις, να θυμάσαι...

Να νηστέψεις μα να μην κοροϊδέψεις, τον Θεό, τους ανθρώπους και πρωτίστως το εαυτό σου. 

Δεν είναι νηστεία απλά μια διατροφική αλλαγή, μα οι μικρές ποσότητες. Το λίγο που γίνεται πολύ στην ψυχή. Να σηκώνεσαι από το τραπέζι και λίγο να πεινάς ακόμη, ώστε να θυμάσαι ότι η τροφή ποτέ δεν χορταίνει εάν η ψυχή δεν γεμίσει Χριστό. 

Να νηστέψεις τις τροφές αλλά πρόσεξε μην τρως τις σάρκες των συνανθρώπων σου. Λίγο να μιλάς και πολύ να προσεύχεσαι, να μην κατακρίνεις μα να κατανοείς και να σκεπάζεις τα λάθη των ανθρώπων. 

Δεν είναι νηστεία ο στόχος να χάσω κιλά μα να αλλάξω μυαλά. Νου. Λογισμούς. Καρδιά. 

Σαν τελειώσει η νηστεία, να είσαι λιγάκι καλύτερος ως άνθρωπος. Να αγαπάς περισσότερο και να κατακρίνεις λιγότερο. Να βλέπεις τον άλλο ως παράδεισο και όχι ως απειλή και κόλαση. Να λαχταράς την παρουσία του και να πονάς στην απουσία του. 

Η αληθινή τέχνη μπορεί να διακριθεί από την ψεύτικη τέχνη...

Η αληθινή τέχνη μπορεί να διακριθεί από την ψεύτικη τέχνη παρατηρώντας την επίδρασή της στους ανθρώπους. Εάν η τέχνη δημιουργεί αγώνα για βελτίωση και τελειότητα, αν η τέχνη δημιουργεί ένα βαθύτερο αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος, μεγαλύτερη αγάπη και συνεργασία, τότε η τέχνη προέρχεται από Ανώτερες Πηγές.

Εάν η τέχνη αυξάνει το έγκλημα, προκαλεί μεγαλύτερη προσκόλληση σε υλιστικές αξίες και σε σωματικές απολαύσεις, αν ασκεί πίεση στους ανθρώπους να ξεφύγουν από τις ευθύνες τους μέσω των ναρκωτικών, του αλκοόλ, της μαριχουάνας και του ανεξέλεγκτου σεξ, τότε αυτή η τέχνη είναι καταστροφική και εγωιστικά προσανατολισμένη.


-Τορκόμ Σαραϊνταριάν
The Flame of Beauty, Culture, Love, Joy       elenastral

Τον αμαρτωλό τον αγαπάς, δεν τον πετροβολάς...

Πάντως ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι ορισμένοι άνθρωποι της "θρησκείας", όχι απλά δεν θα άφηναν κάτω την πέτρα στην προτροπή του Χριστού «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω…», αλλά θα έπιαναν την πιο μεγάλη και βαριά πέτρα που θα έβρισκαν μπροστά τους και θα την πετούσαν με μανία στο αμαρτωλό άνθρωπο. 

Άλλωστε γι’ αυτούς είναι εχθρός, γιατί κάνει κάτι «απαίσιο», τους θυμίζει όλα εκείνα που θα ήθελαν και αυτοί να ζήσουν και τα έχουν θάψει. Την πέτρα την πετάς πάντα στο καθρέπτη σου, ώστε να σπάσει και να μην σου θυμίζει εσένα.

Γι αυτό ο Χριστός ενώ καταδίκαζε την αμαρτία, τον αμαρτωλό τον αγκάλιαζε ως πληγωμένο και πάσχοντα. Προσπαθούσε να ακούσει την πιο βαθιά κραυγή του μέσα στην νύχτα της ζωής....

 π. ΛίΒυος 

Ο Θεός είναι η "ξεκούρασή" μας...

Έρχεται ο άλλος λαβωμένος από την ζωή, τις δοκιμασίες, τις αρρώστιες, τα πάθη, τα λάθη, και όλα τα ζόρια του βίου, και αντί να τον αναπαύσεις και ξεκουράσεις, τον γεμίζεις ενοχές. 

Του λες ότι ο Θεός είναι θυμωμένος, ότι δεν τον αγαπάει όπως πριν, και για ότι κακό και δύσκολο του συμβαίνει φταίει ότι είναι «αμαρτωλός». 

Δηλαδή πάνω στον ήδη βαρύ σταυρό του πας και του καρφώνεις ακόμη ένα καρφί. Κι αυτός αιμορραγεί περισσότερο. 

Μοιάζει με ένα παιδί που κάνει λάθος ή χτυπάει και κλαίει, πονάει και υποφέρει, και από πάνω πας εσύ και το δέρνεις. Τι καταφέρνεις; Απλά προσθέτεις πόνο στον πόνο του. 

Ποιος Θεός το θέλει αυτό; Ποιανού Θεού θέλημα λες να είναι; Σαφέστατα όχι εκείνου που μας αποκάλυψε ο Χριστός, ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο άγιος Πορφύριος και τόσοι άλλοι. 

Αυτός ο Θεός αγαπά, συγχωρεί, κατανοεί, δεν σε εγκαταλείπει, δεν στέκεται απέναντι σου, δεν φεύγει στα δύσκολα και πολύ περισσότερο δεν χαίρεται με τις δυσκολίες και δοκιμασίες της ζωής σου. Είναι εκεί σιωπηλός και ενεργών πάντα με το δικό του τρόπο, μα ποτέ απέναντι με σηκωμένο το δάκτυλο. Τα «χέρια» του Θεού ποτέ δεν στιγματίζουν, ούτε χαστουκίζουν, μόνο αγκαλιάζουν και ζεσταίνουν στο ψύχος της ζωής.

Η ζωή είναι μικρή για να μη γίνεις αυτό που είσαι

Κάπου μέσα σου υπάρχουν όλα αυτά που σε περιμένουν να κατακτήσεις. Ή ίσως καλύτερα αυτά που σε έχουν κατακτήσει ήδη.

Μέσα σου βρίσκονται τα όνειρα και οι στόχοι σου, οι επιλογές και οι δρόμοι σου, η ταυτότητά σου, η ουσία, η αλήθεια σου.

Η ζωή είναι μικρή, για να μη γίνεις αυτό που είσαι και τα χρόνια πολλά για να τα σπαταλήσεις σε κάτι που δεν είσαι.
Έχεις το δικαίωμα να δοκιμάζεις και συνέχεια να ξεκινάς από την αρχή.

Αλλά βγάλε τη μουσική που έχεις μέσα σου. Αυτό είναι που θα υπάρχει πάντα στον αέρα, που θα μείνει στη γη και στις ανθρώπινες σχέσεις σου.

Το σύμπαν, αυτό το πετραδάκι του ηλιακού συστήματος, καρτερά το δικό σου πετραδάκι, που είναι κομμάτι αυτού του κόσμου.

Βγάλε τη μουσική που έχεις μέσα σου, ακολούθησε και εμπιστεύσου το μονοπάτι της ζωής.

Κάνε τον εσωτερικό σου κόσμο ποίηση, κατασκευή, σχέση, γυμναστική ή ό,τι σκέφτεσαι εσύ.
Τα όνειρα ανήκουν σε αυτούς που τα ακούνε να έρχονται.

Τα όνειρα ανήκουν σε αυτούς που τα φτιάχνουν στην πορεία.
Τα όνειρα ανήκουν σε αυτούς που ακολουθούν τη μουσική που υπάρχει στην καρδιά τους.                           Εναλλακτική    Δράση

Η αμαρτία να αρνείσαι την ζωή....

Ο Γάλλος ψυχαναλυτής Λακάν έλεγε, «υπάρχει μόνο μια αμαρτία, ένα δικαιολογημένο αίσθημα ενοχής: να υποχωρήσεις με την έννοια του να κάνεις πίσω όσον αφορά την επιθυμία σου». Αυτή όμως είναι μια εξίσου μεγάλη θεολογική αλήθεια. Δηλαδή ότι, η άρνηση να ζήσεις την ζωή που σου χάρισε ο Θεός, είναι αμαρτία. Ο Θεός μας "καλεί" και εμείς κρυβόμαστε από τα όνειρα, τις επιθυμίες και τα χαρίσματα μας. 

Ας θυμηθούμε την παραβολή των ταλάντων. Κρίνονται αυστηρά εκείνοι που αρνήθηκαν να ζήσουν την μοναδικότητα του πρόσωπο τους, την κλήση και τα χαρίσματα που τους έδωσε ο Θεός. Ο Χριστός μας ζητάει να ζήσουμε και όχι να κρυφτούμε, πίσω απο συμβάσεις, ιδεολογήματα και στερεότυπα, πίσω απο την αρρώστια και τα συμπτώματα της. Οτι δεν ζεί με αλήθεια αρρωσταίνει. 

Ο Χριστός ελέγχει το δέντρο της Συκής για την ακαρπία της, την απουσία δηλαδή "επιθυμίας", «που είναι ο καρπός σου; Σε έκανα δέντρο, σου έδωσα όλες τις δυνατότητες να δημιουργήσεις και εσύ δεν καρπίζεις…» Σε έκανα άνθρωπο σε έφερα από το μηδέν στην ύπαρξη και εσύ δεν ζείς απλά επιβιώνεις σέρνοντας το πτώμα σου που μυρίζει θάνατο. Το τραγικότερο, φτιάχνεις ψεύτικους παραδείσους για να μην δεις ποτέ την κόλαση σου. Μένεις στην κόλαση σου γιατί δεν τολμάς να κοιτάξεις τον παράδεισο που κρύβεις μέσα σου.          π.Λίβυος