Ο δρόμος του Μάγου 3ο Μάθημα
Το σκηνικό αλλάζει, ο παρατηρητής παραμένει ίδιος.
Το σώμα σας δεν είναι παρά το μέρος που Θεωρούν πατρίδα τους
οι αναμνήσεις σας.
Ο Μέρλιν προτιμούσε να αποφεύγει τα βλέμματα των θνητών,
αλλά κάποια καλοκαιρινά απογεύματα τον έβλεπε πότε-πότε κανείς να στέκεται στο
ένα του πόδι, στην άκρη ενός χωραφιού. Μερικοί περίεργοι αγρότες τον πλησίαζαν,
αλλά αυτός έστεκε εκεί σαν άγαλμα, χωρίς να δείξει ότι αντιλαμβάνεται την
παρουσία τους.
Αυτές τις φορές, ο Αρθούρος σκεφτόταν ότι ο δάσκαλος του
έμοιαζε με γέρικο γερανό, που ετοιμάζεται να καμακώσει "ψάρι μες στο
βάλτο. Μια μέρα κι αφού ο Μέρλιν είχε μείνει να επιθεωρεί μια λιμνούλα γι'
αρκετές ώρες, το αγόρι δεν άντεξε να μην τον ρωτήσει τι κοιτούσε.
"Δεν είμαι πολύ σίγουρος", απάντησε ο Μέρλιν.
"Είδα μια λιβελλούλη κι ήθελα να την παρατηρήσω πιο προσεκτικά. Πέρασε
πετώντας από μπροστά μου σαν φευγαλέο όνειρο, ύστερα από λίγο, όμως, ξέχασα αν
ήμουν εγώ που την ονειρευόμουν ή αν η λιβελλούλη ονειρευόταν εμένα."
"Εσύ βέβαια την ονειρευόσουν", είπε Αρθούρος.
"Έχεις την εντύπωση ότι τα όνειρά σου υπάρχουν εκεί
μέσα", είπε αυστηρά ο Μέρλιν, χτυπώντας με το δάχτυλο του τον κρόταφο του
αγοριού. "Εγώ, όμως, βρίσκομαι παντού κι έτσι κανείς δεν ξέρει ποιο μέρος
του εαυτού μου ονειρεύεται κάποιο άλλο."