ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Σύμφωνα με τη Μάτσιγκ Λάπντρον, ο ασκητής του Τσε πρέπει να αντιμετωπίσει τέσσερις δαίμονες που είναι οι λειτουργίες του ψεύτικου εαυτού του.

Ο πρώτος είναι ο "Δαίμονας που Μπλοκάρει τις Αισθήσεις". Όταν βλέπουμε κάτι αμέσως τίθεται σε κίνηση μια σειρά διαδικασιών. Διάφορες σκέψεις και μνήμες γι' αυτό το αντικείμενο έρχονται αμέσως στο μυαλό μας. Δημιουργούνται έτσι συσχετίσεις, λέξεις και ιδέες, επιθυμίες και κρίσεις γι' αυτό το πράγμα. Έτσι χάνουμε την πραγματική αντίληψή του αντικειμένου και προσκολλιόμαστε πάνω του. Αυτό είναι το πρώτο εκτικό πεδίο.

Ο δεύτερος είναι ο "Δαίμονας που δεν Μπορεί να Ελεγχθεί". Αυτός είναι η ακατάπαυστη παρέλαση των σκέψεών μας, που ακολουθούν η μία την άλλη χωρίς διακοπή. Ο νους μας περιπλανιέται άσκοπα από τη μια σκέψη στην άλλη και διασπόμενοι χάνουμε εντελώς την επίγνωσή μας. Αυτό είναι το δεύτερο εκτικό πεδίο.

Ο τρίτος είναι "Ο Δαίμονας της Ευχαρίστησης". Αυτός φανερώνεται όταν βρίσκουμε κάτι ευχάριστο και κάνουμε οτιδήποτε για να επιμηκύνουμε τη διάρκειά του. Η επιθυμία μας γίνεται τότε μια προσκόλληση και μια εκτική συμπεριφορά που συσκοτίζει το νου μας.

Ο τέταρτος είναι "Ο Δαίμονας του Εγώ", που προγραμματίζει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο διακρίνοντας συνεχώς τον "εαυτό" από τον "μη-εαυτό". 

Αυτός μας εμποδίζει να καταλάβουμε την ουσιαστική ενότητα όλης της ύπαρξης. Είναι η χειρότερη ίσως συνήθειά μας και η πιο δύσκολη βέβαια να ξεπεραστεί.

 #Quantumnaut

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Οι δώδεκα αρχές της «Δημιουργικής πνευματικότητας»

«Τιμώντας όλη την δημιουργία, ως Προπατορική Ευλογία, η Δημιουργική Πνευματικότητα ενσωματώνει τη σοφία της Ανατολικής και της Δυτικής πνευματικότητας και τους παγκόσμιους αυτόχθονες πολιτισμούς, με την αναδυόμενη επιστημονική κατανόηση του σύμπαντος, και το πάθος της δημιουργικότητας. Είναι τόσο μια παράδοση όσο και ένα κίνημα, που δοξάστηκε από μυστικιστές και κοινωνικούς μεταμορφωτές κάθε εποχής και πολιτισμού». Matthew Fox 

 1) Το σύμπαν είναι κατά βάση μια ευλογία. Η σχέση μας με το Σύμπαν μας γεμίζει με δέος.

2) Ο Θεός βρίσκεται τόσο μέσα στη Δημιουργία, όσο και πέρα από αυτήν.. Αυτός είναι πανθεϊσμός που δεν είναι ούτε θεϊστικός (ο Θεός εκεί έξω), ούτε αθεϊστικός ο (Θεός πουθενά). Βιώνουμε το Θείο σε όλα τα πράγματα και όλα τα πράγματα στο Θείο.

3) Ο Θεός είναι τόσο Μητέρα όσο και Πατέρας, τόσο Παιδί όσο Συγγενής ,τόσο μυστήριο όσο ιστορική παρουσία, πολύ πέρα από όλες τις λέξεις και τις εικόνες και σε όλες τις μορφές και τα όντα. Έχουμε απελευθερωθεί από την ανάγκη της προσκόλλησης σε μια μορφή του Θεού ή σε ένα όνομα.

Οτι εμείς πετάμε το μαζεύει ο Χριστός...

Μόλις είχε τελειώσει η Θεία Λειτουργία. Μοιράζω το αντίδωρο. Τελευταίο ένα παλικάρι, όμορφο, χρόνια σταυρωμένο, βαθιά πληγωμένο από την ψυχική νόσο. Γι αυτό κι λάμπουν τα μάτια του. Ποιος στις μέρες μας ξέρει να κοιτάει τον άλλο στα μάτια ; Ελάχιστοι. Στην εποχή μας το πιο έρημο τοπίο είναι τα μάτια μας, και το πιο ακατοίκητο η αγκαλιά μας. 
-«Πάτερ τι ωραίο σήμερα το κήρυγμα σας. Θα έρχομαι κάθε Κυριακή εδώ να σας ακούω.» 
Τον είχα δει που κοινώνησε. Με πάθος και πόθο, με δίψα ερωτική του Χριστού. Μέσα από ένα τεράστιο εκκλησίασμα εκείνος ένιωσε, αυτός είδε, αυτός εξέφρασε θαυμασμό, δοξολογία, ευχαριστία. Ποιος; Ο πληγωμένος, ο στιγματισμένος και για τον κόσμο τρελός. Ένιωσε την Χάρι εκείνος που όλοι εμείς οι καθωσπρέπει, βάλαμε στο περιθώριο. Έλα όμως που οτι εμείς πετάμε το μαζεύει ο Χριστός. Γι αυτό εαν πάμε στο παράδεισο θα τρίβουμε τα μάτια μας, με τις εκπλήξεις που θα αντικρύσουμε. Γιατί δεν θα δούμε εκεί αυτούς που πιστεύαμε οτι σίγουρα θα συναντήσουμε, αλλά εκείνους που η «ηθική» μας είχε ξεγράψει.
Καθώς το παλικάρι απομακρυνόταν απο το ναό, θυμήθηκα κάποιους όμορφους στίχους του παπα Βασίλη Θερμού:
«Σημαίες, πρόεδροι, επίσημοι,
κατά την καθιερωμένην τάξιν,
έχουν λάβει την θέση στον ναό.
Και ο Ιησούς παράμερα
συνωθείται με κάτι άσημους
Που θα Τον Κοινωνήσουν.....»   π.Λίβυος

επένδυση στον εαυτό

Έχουμε συνηθίσει να δεσμευόμαστε με ανθρώπους και καταστάσεις που μας ταλαιπωρούν. Ποτέ δεν είναι αργά να επενδύσουμε σε μια υγιή διαδικασία. Να αφοσιωθούμε σε μη ψυχοφθόρες καταστάσεις.

---

Πολλές φορές είναι πιο εύκολο να καλύψουμε τις εσωτερικές μας ανάγκες και αγωνίες με επιλογές εφήμερης διάρκειας, αλλά άμεσης δράσης. Μια δύσκολη συναισθηματικά περίοδος μπορεί να «συγκαλυφθεί» με αγορές ή με κατανάλωση αλκοόλ, φαγητού κτλ. Η προσωρινή ανακούφιση από τον ψυχικό πόνο προσδίδει ένα αίσθημα ικανοποίησης, όμως για να υπάρξει ψυχική μετακίνηση χρειάζεται χρόνος και δουλειά. Είναι πολύ πιο απλό να ξεδώσουμε πχ ψωνίζοντας, σε μια περίπτωση χωρισμού, από το να μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας και να ξεδιπλώσουμε τις σκέψεις μας.

Είναι λογικό να μας φοβίζει το τι θα αποκαλυφθεί, άλλωστε γι΄αυτό και το αποσιωπούμε με διάφορες αμυντικές διεργασίες. Παρόλα αυτά είναι ακόμα πιο ψυχοφθόρο να απωθούμε διαρκώς δυσεπίλυτα τραύματα. Έχουμε συνηθίσει να δεσμευόμαστε με ανθρώπους και καταστάσεις που μας ταλαιπωρούν. Ποτέ δεν είναι αργά να επενδύσουμε σε μια υγιή διαδικασία. Να αφοσιωθούμε σε μη ψυχοφθόρες καταστάσεις.

10 σοβαροί λόγοι για να διαβάζουμε

DARREN THOMPSON

Για να ξέρουμε τι μας γίνεται!

      Υπάρχει κανένας άνθρωπος που δεν θέλει διαρκώς και επιμόνως να ερμηνεύει την πραγματικότητα, να εξηγεί καθετί που βλέπει γύρω του και να προοικονομεί το αποτέλεσμα μιας πράξης του ή και να σχεδιάζει το μέλλον του;

       Και πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, αν δεν διαβάζουμε συνεχώς και συστηματικώς; Δεν έχουμε καταλάβει τη δύναμη των Γραμμάτων. Δεν έχουμε καν σκεφτεί τι θα σήμαινε να μην ξέρουμε να διαβάζουμε… Αλλά ενώ με τη στοιχειώδη εκπαίδευσή μας απαλλασσόμαστε από μια τέτοια εφιαλτική εικόνα, δεν αναρωτιόμαστε μήπως είναι λειψή αυτή η σχέση μας με το διάβασμα της εγκύκλιας γνώσης, δεν σκεπτόμαστε τι χάνουμε που σταματάμε το διάβασμα σα να είναι μια σχολική και εκπαιδευτική υποχρέωση.

Για να σταθούμε στον Κόσμο!

      Κατά πού να βαδίσουμε και πώς να πορευτούμε σε ένα διεθνοποιημένο περιβάλλον γεμάτο προκλήσεις και πολλαπλά προβλήματα; Από πού να πιαστούμε για να αντέξουμε στους ανέμους της ανεργίας και στις θύελλες του σκληρού ανταγωνισμού; Πώς μπορούμε να εξασφαλίσουμε μια στοιχειώδη αυτονομία στο πεδίο της οικονομίας, για να διαμορφώσουμε συνθήκες επιβίωσης, για να φτιάξουμε το μέλλον μας καταπώς το ονειρευόμαστε; Για να συμμετέχουμε σε έναν κόσμο γεμάτο με αγκάθια αλλά και με πολλές υποσχέσεις είναι το διάβασμα ο ασφαλέστερος δρόμος, γιατί μας ανοίγει τη δυνατότητα να αποκτήσουμε εφόδια, να βαδίζουμε έχοντας μπροστά μας πάντα ανοιχτούς ορίζοντες, να είμαστε δημιουργοί του εαυτού μας με όσο το δυνατόν περισσότερα δικά μας υλικά και σχέδια…

Για να γίνουμε άνθρωποι!

      Όχι, δεν γεννιόμαστε άνθρωποι με την εικόνα του ολοκληρωμένου ανθρώπου, που όλοι έχουμε στο μυαλό μας. Δεν γεννιόμαστε μόνο γυμνοί όσον αφορά τη βιολογική μας εικόνα. Είμαστε «ολόγυμνοι» ως προς την εικόνα του κοινωνικού όντος. Γεννιόμαστε δυνάμει άνθρωποι και αν δεν κατακτήσουμε τη γλώσσα και δεν μάθουμε να μιλάμε και γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας, ποτέ δεν θα γίνουμε άνθρωποι. Υπάρχει και συνέχεια. Ο πραγματικός εξανθρωπισμός μας είναι φοβερά δύσκολος και απαιτείται συνεχής προσπάθεια ετερογνωσίας και αυτογνωσίας. Είναι ένας αγώνας, δύσκολος και όμορφος, προκλητικός και γοητευτικός, που βαστάει μια ζωή. Είναι ο αγώνας των Γραμμάτων και των διαβασμάτων…

Δεν τα καψαλίζεις του αετού τα φτερά.Αυτό να τους πεις!

Και έρχεται μια μέρα που σε πληγώνουν, που σου ξεσκίζουν τα σωθικά, σε διαλύουν. Εσύ στέκεσαι όρθιος –σωματικά- , αλλά η ψύχη σου έχει ισοπεδωθεί. Προσπαθεί να σηκωθεί και εκεί που πάει να κάνει ένα βήμα, οι εικόνες που έπαιξαν και οι λέξεις που ειπώθηκαν της δίνουν άλλη μια για να την αποτελειώσουν. Και μετά οι σκέψεις. Αχ αυτές οι σκέψεις! Κάποιες στιγμές πιστεύεις πως ο νους σου έχει σταματήσει, έχει αδειάσει . Αλλά όχι. Δεν είναι έτσι. Δεν σταματά, απλά τρέχει με τέτοια ταχύτητα που νομίζεις ότι έχει δημιουργήσει το απόλυτο κενό. Δεν ξέρεις ποια σκέψη να πρωτοπιάσεις και συνήθως πιάνεις τις πιο σκληρές:
«Γιατί με πλήγωσε;»
«Τι δεν έκανα σωστά;»
«Μήπως δεν ήμουν επαρκής;»
«Μήπως δεν έπρεπε να λέω αυτά που σκέφτομαι »
«Μήπως έπρεπε να κάνω πράγματα ακόμη κι αν δεν μπορούσα, έτσι για να αποφύγω να πληγωθώ;»
Και αν αναρωτιέσαι όλα τα παραπάνω, εγώ θα σου κάνω κι άλλες ερωτήσεις, έτσι για να σε κάνω να σκεφτείς ακόμη πιο πολύ: Δεν ήσουν επαρκής σε σχέση με ποιον ή με τι; Αυτοί που σε πλήγωσαν επειδή δεν έκανες αυτό που ήθελαν ή δεν ήσουν αυτό που ήθελαν να είσαι, δε φέρουν μερίδιο ευθύνης; Γιατί έχτιζαν τα όνειρά τους με έναν άνθρωπο που δεν ήταν επαρκής για εκείνους; Τη δική τους ζωή δεν την υποβίβαζαν με αυτόν τον τρόπο; Εσύ τι σχέση έχεις; Ήσουν αυτός/η που ήσουν. Έκανες αυτό που μπορούσες να κάνεις με απόλυτη ειλικρίνεια, χωρίς προσποιήσεις, χωρίς υποσχέσεις, χωρίς φανφάρες. Ποιος είναι ανεπαρκής τελικά; Και σίγουρα έκανες και τα δικά σου λάθη. Και τι με αυτό; Μήπως δεν είσαι άνθρωπος κι εσύ; Γιατί πιστεύεις πως δεν είσαι επαρκής λοιπόν; Επειδή δεν ταίριαζες με την ανικανοποίητη ψυχή τους;

ΑΥΤΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η αντανάκλαση του φεγγαριού σ’ ένα δοχείο με νερό που κινείται φαίνεται να έχει κύματα, αλλά το φεγγάρι δεν είναι διαστρεβλωμένο. Είναι το ταραγμένο νερό που παράγει την ψευδαίσθηση. Αφήστε το νερό στο δοχείο να ηρεμήσει, και θα βρείτε μια τέλεια, αναλλοίωτη εικόνα του φεγγαριού.

Αντίστοιχα, όσο κι αν η παντοδύναμη, τέλεια εικόνα του Θεού διαστρεβλώνεται από τις διακυμάνσεις των παγιωμένων, λανθασμένων πεποιθήσεών μας, αν μπορούμε να μάθουμε να ηρεμούμε τα νοητικά κύματα των σκέψεων με το μαγικό ραβδί της αυτοσυγκέντρωσης, τότε θα βλέπουμε στον νοητικό μας καθρέφτη την τέλεια, πάντα νικηφόρα, ικανότητα της ψυχής.

Η νοητική μας νευρικότητα και η έλλειψη πεποίθησης είναι αποκλειστικά υπεύθυνες για τις διαστρεβλώσεις της τέλειας εικόνας μέσα μας. Οι ουράνιες ικανότητές μας υπάρχουν μέσα μας χωρίς να έχουν υποστεί ζημιά. Είναι τα κύματα των λανθασμένων πεποιθήσεών μας που αναπτύχθηκαν από το περιβάλλον και οι υποσυνείδητες κακές συνήθειες που κάνουν την παντοδύναμη εικόνα της ψυχής μέσα μας να φαίνεται διαστρεβλωμένη. 

– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα

Παραμαχάνσα Γιογκανάντα SRF ο γνήσιος διαλογισμός Κρίγια Γιόγκα, η Αφύπνιση

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Παρατήρησε,διερεύνησε, ρίξε μια άλλη ματιά στη ζωή σου (OSHO)

Η καρδιά είναι το ίδιο σου το κέντρο. Το κεφάλι είναι απλώς η περιφέρεια. Το να ζεις στο κεφάλι, σημαίνει ότι ζεις στην περιφέρεια, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι καν τις ομορφιές και τους θησαυρούς του κέντρου. Το να ζεις στην περιφέρεια είναι ανοησία.

Το να ζεις στο κεφάλι είναι βλακεία και το να ζεις στην καρδιά και να χρησιμοποιείς το κεφάλι όποτε χρειάζεται, είναι ευφυΐα. Το κέντρο όμως, ο κύριος, βρίσκεται στον ίδιο τον πυρήνα του είναι σου. Ο κύριος είναι η καρδιά και το κεφάλι είναι απλώς ένας υπηρέτης. Αυτό είναι ευφυΐα. Όταν το κεφάλι γίνεται ο κύριος και ξεχνάει την καρδιά, αυτό είναι βλακεία.

Η επιλογή είναι δική σου. Να θυμάσαι, το κεφάλι σαν σκλάβος είναι ένας όμορφος σκλάβος, πολύ χρήσιμος. Σαν κύριος όμως, είναι επικίνδυνος και θα δηλητηριάσει όλη σου τη ζωή. Κοίτα γύρω σου! Οι ζωές των ανθρώπων είναι εντελώς δηλητηριασμένες — δηλητηριασμένες από το κεφάλι. Δεν μπορούν να αισθανθούν, δεν είναι πια ευαίσθητοι, τίποτα δεν τους συναρπάζει. Ο ήλιος ανεβαίνει, τίποτα όμως δεν ανεβαίνει μέσα τους. Ο ουρανός γεμίζει αστέρια – το θαύμα, το μυστήριο – τίποτα όμως δεν κουνιέται μέσα στις καρδιές τους. Τα πουλιά τραγουδούν, ο άνθρωπος όμως έχει ξεχάσει να τραγουδάει. Σύννεφα έρχονται στον ουρανό και το παγώνι χορεύει, όμως ο άνθρωπος δεν ξέρει πώς να χορέψει. Έχει γίνει ανάπηρος. Τα δέντρα ανθίζουν. Ο άνθρωπος σκέφτεται, ποτέ δεν αισθάνεται. Και χωρίς αισθαντικότητα, κανένα άνθισμα δεν είναι εφικτό.

Να ψηλώνεις για να σε συναντήσεις, επιτέλους, σ' εκείνα τα θεοφώτιστα λιβάδια σου.

Απάνω στ΄απότομα και κακοτράχαλα βοσκοτόπια της αγωνίας τής ψυχής, εκεί πού γκρεμοτσακίζεσαι για μια σπιθαμή γης μέσα σου, και ανάμεσα στα παγωμένα σημεία των καιρών, ξεπηδούν κάποια μονοπάτια μυστικά, πού σε βγάζουν σε κάτι ηλιόλουστα και ευωδιαστά λιβάδια, με γάργαρα νερά, άγνωστα στούς φονικούς βοριάδες και τις λυσσαλέες θύελλες τής καμμένης γης.

Καμμία, όμως, τύχη δεν θα σε οδηγήσει εδώ, παρά μόνον η προετοιμασία. 

Παρά μόνον η καθαρή φλόγα τού θάρρους, τής γενναιότητας, τής αποφασιστικότητας και, προπαντός, τής ακόρεστης δίψας να δεις τον εαυτό σου να ψηλώνει, να ψηλώνει αγαπώντας, πιο πάνω απ΄τα όρη και τα σύννεφα. 

Να ψηλώνεις για να σε συναντήσεις, επιτέλους, σ΄εκείνα τα θεοφώτιστα λιβάδια σου.

Savas Katirtzis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

Αποδέχομαι,συνθέτω και προχωρώ στην ζωή μου...

Υπάρχει άνθρωπος που δεν θα ευχόταν στην ζωή του, να μην πονέσει ποτέ; Σαφέστατα και όχι. Ακόμη και εκείνοι που γνωρίζουν ότι ο πόνος υπήρξε ο μεγάλος δάσκαλος της ζωής τους, δεν θα επιθυμούσαν να ξαναζήσουν τις στιγμές εκείνης της αβάσταχτης μοναξιάς πάνω στο Σταυρό. Γιατί κακά τα ψέματα, στο Σταυρό είσαι μόνος, ενίοτε “κρύβεται” ακόμη και ο Θεός από το ψυχικό σου τοπίο. “Ηλι Ηλι λαμά σαβαχθανί…..”Ο πόνος όμως είναι μια πραγματικότητα της εδώ ζωής είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε τον αποδεχόμαστε είτε προσπαθούμε να τον αρνηθούμε.
Θα παίξουμε πολλούς ρόλους και θα χρησιμοποιήσουμε αρκετές κρυψώνες αναζητώντας το τόπο εκείνο που δεν θα πονάμε. Όμως δεν υπάρχει.
Ένα από τα βασικά σημεία της πνευματικής μας ωρίμανσης είναι να εντάξουμε αρμονικά στην ιστορία της ψυχής μας, τον Σταυρό, να μην αρνούμαστε τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες και να μην προσπαθούμε να κρυφτούμε. Να αποδεχθούμε ότι η ζωή αυτή έχει και οδύνη. Οχι μόνο ομως οδύνη, απλά και απο αυτήν. Και να απεξαρτήσουμε την ζωή μας από την ψευδαίσθηση και το εμμονικό κυνήγι της απόλυτης στο κόσμο αυτόν "ευτυχίας". Γιατί απλά δεν υπάρχει.

ΘΕ'I'ΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ-ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

Κάθε πρωί που ο χαρούμενος ήλιος τρυπώνει στο δωμάτιό μου και με ξυπνά ευγενικά μ’ ένα απαλό άγγιγμα των ακτίνων του, τρίβω τα μάτια μου από τον ύπνο, κοιτάζω τον ουρανό που είναι γεμάτος ακτινοβολία και λέω: «Θεέ του φωτός, κάνε τα δάχτυλά Σου του λαμπερού φωτισμού να παίζουν πάνω σε κάθε πλήκτρο της ζωής μου ώστε όλες οι νότες να ενωθούν σ’ ένα τραγούδι αρμονίας και αγάπης. Μην αφήσεις καμία παραφωνία να αμαυρώσει τη μουσική σύνθεση που γράφω με τη ζωή μου».

Η δυσαρμονία είναι δυστυχία και θάνατος. Η αρμονία είναι η χαρά της ζωής.

Δεν βλέπουμε πάντα αυτά που είναι τα πιο κοντινά σ' εμάς. Προσπερνάμε πλούτη που είναι στο χέρι μας να αποκτήσουμε και κυνηγάμε χίμαιρες. Ψάχνουμε ασφάλεια στο σκοτάδι, ενώ στην πραγματικότητα λαχταράμε το φως. Πίνουμε ακόρεστα χρυσά όνειρα όταν η ψυχή μας διψάει για την Έσχατη Πραγματικότητα. Κυνηγάμε, ως καταφύγιο, τη μη υπαρκτή σκιά της χίμαιρας, ενώ στην πραγματικότητα επιθυμούμε διακαώς την όαση της γαλήνης και της αρμονίας που βρίσκεται στην ψυχή μας.

Ησυχάστε τη νοητική ανησυχία που στρέφεται στον εξωτερικό κόσμο και στρέψτε τον νου μέσα σας. Εναρμονίστε τις σκέψεις και τις επιθυμίες με τις πραγματικότητες που εκπληρώνουν τα πάντα και ήδη κατέχετε μέσα στην ψυχή σας. Τότε θα δείτε την αρμονία που βρίσκεται πίσω από τη ζωή σας και απ’ όλη τη φύση. Η ομορφιά και το βάθος της γιόγκα έγκειται στο ότι χαρίζει αυτήν τη σταθερή ησυχία.

Παρ' το αλλιώς...

Δεν πρέπει η χαρά και η επιτυχία να μας γίνεται εμμονή και άγχος. Έτσι δεν θα έρθει ποτέ. Γιατί ακόμη κι αν έρθει δεν θα σου ανήκει μια και εσύ θα ανήκεις στο άγχος σου. Για να χαρείς κάτι πρέπει αν είσαι «παρόν» σε αυτό που κάνεις. Μόνο εκεί. Επίσης όταν την χαρά την μεταθέτεις διαρκώς για το αύριο μπαίνεις σε μια διαδικασία προσμονής, την κυνηγάς, την ψάχνεις, και με αυτό τον τρόπο οτι ζεις εκείνη την στιγμή στην ζωή σου, το αντικρίζεις ως άσχημο, λειψό, άγευστο. Όλα σου φαίνονται λίγα γιατί περιμένεις τα πολλά, όλα άσχημα γιατί θες μόνο τα όμορφα, όλα λειψά γιατί αναζητείς τα τέλεια. Οπότε αυτό που είσαι και ζεις και έχεις στο σήμερα, δεν σε γεμίζει. Το πετάς ενώ το κρατάς για κάτι άλλο που θα ήθελες και ίσως κάποτε να έχεις. Μα υπάρχει κάτι πιο αβέβαιο από το αύριο; Ο Χριστός μας λέει, μην ασχολείστε με το αύριο ζήστε το σήμερα, αφήστε το αύριο στο Θεό, εσείς εδώ στο παρόν, στο τώρα.
Θα μου πεις "μα εάν είναι κόλαση αυτό που ζω, να μην έχω ελπίδα για κάτι καλύτερο;". Να έχεις. Όμως αυτό δεν πρέπει να ακυρώνει το τώρα της ζωής σου. Περιμένοντας το αύριο χάνεις τι μπορείς να κάνεις σήμερα.

Τα αόρατα σχοινιά της ζωής μας

Ένας φτωχός  χωρικός ξεκίνησε με τα τρία γαϊδουράκια του ένα ταξίδι για να πάει στο παζάρι ώστε να πουλήσει τη σοδειά του. Το ταξίδι θα διαρκούσε αρκετές μέρες. Οπότε, το πρώτο βράδυ, αποφάσισε να κατασκηνώσει κοντά στο σπίτι ενός γέρου ερημίτη αλλά συνειδητοποίησε ότι δεν είχε τρίτο σκοινί για το τελευταίο του γαϊδουράκι και φοβήθηκε ότι αν δεν το έδενε, το γαϊδουράκι του θα έπαιρνε τα βουνά και θα το έχανε.
Έτσι, έσπευσε στον γέρο ερημίτη για να τον ρωτήσει μήπως του περίσσευε ένα σκοινί. «Δεν έχω σκοινί», είπε ο ερημίτης. «Αλλά, θα σου πω τι να κάνεις». «Γύρνα εκεί που κατασκήνωσες και, όπως κάθε μέρα, κάνε την κίνηση σαν να περνάς το σκοινί στον λαιμό του γαϊδάρου». «Κυρίως μην ξεχάσεις να κάνεις ό,τι θα έκανες αν τον έδενες σε ένα δέντρο».
Μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, ο χωρικός ακολούθησε κατά γράμμα τη συμβουλή του ερημίτη και πήγε να κοιμηθεί. Μόλις ξύπνησε, έτρεξε να ελέγξει
αν το γαϊδουράκι του ήταν ακόμα εκεί. Και… Ω! Τί έκπληξη! Ήταν ακόμα εκεί! Αφού φόρτωσε τα τρία ζώα, αποφάσισε να συνεχίσει το δρόμο του. Αλλά ό,τι κι αν έκανε, τραβούσε το γάιδαρό του, τον έσπρωχνε, τίποτα! Απελπισμένος ο χωρικός πήγε πίσω στον ερημίτη και του διηγήθηκε τι είχε πάθει.