Θυμάσαι ακόμα ότι ζεις;… ( τέλος του 2014 )
Όλοι εμείς έχουμε τα πάντα λίγο πολύ στη
ζωή μας. Κι όμως
κάτι μας διαφεύγει, κάτι πάντα λείπει.
Μήπως αυτό που λείπει είναι η ίδια η
ουσία;;
Γεμάτοι, υπερπλήρεις από πράγματα,
δραστηριότητες, δουλειές, ανθρώπους, σκέψεις, ακούσματα, υποχρεώσεις, εικόνες,
προγράμματα, υποθέσεις … μήπως έχουμε ξεχάσει να ζούμε;
Μήπως όλο αυτό το «έχω-κάνω-τρέχω» είναι
πολύ,
εξαιρετικά πολύ …. αναλώσιμο;
Αυτό σημαίνει για σένα ζωή; Τούτη είναι η ζωή που είχες ονειρευτεί, είχες
πιστέψει, είχες οραματιστεί, όταν ήσουν
στην αρχή και ήθελες ν’αλλάξεις τον κόσμο;
Τι απέμεινε απ’ αυτόν τον κόσμο; Το
κυνήγι ενός εντυπωσιακότερου αυτοκίνητου, ενός μεγαλύτερου σπιτιού, ενός
νεανικότερου look, περισσότερης δόξας και χρήματος και τρόπων εξασφάλισης για
το μέλλον;
Ποια είναι τελικά η ουσία; Που βρίσκεται; Μέσα σε τι κατοικεί;
Τι είναι αυτό που σε κρατάει σε απόσταση
ασφαλείας από τον εαυτό σου;
Από ποιες αλήθειες κρύβεσαι και ως πότε;
Ποιο σκοπό υπηρετεί η ζωή σου; Ή δεν
υπηρετεί κανένα σκοπό, κι απλά αντιδρά σε κάθε ερέθισμα, σαν τα σκυλιά του
Παβλώφ, εξαρτημένη από κάθε like, και παρόμοια υποκατάστατα, τρέχοντας πίσω από τα κοινωνικά μοντέλα που
της έχουν επιβληθεί;
Και … και πότε σκέφτεσαι να ζήσεις;
Έχεις αρκετό καιρό μπροστά σου; Ναι;
Είσαι σίγουρος;
Εγώ μόνο μερικές ερωτησούλες κάνω, έτσι
απλά μια και είναι το τέλος του χρόνου. Του δικού σου χρόνου, του δικού μου
χρόνου, του χρόνου όλων μας….
Ξεβολεφτικές ίσως, αλλά που σε οδήγησε το βόλεμα ως τώρα, πέρα από την
ψευδαίσθηση της ασφάλειας;
Μια και μοναδική η ευχή μου για τη νέα χρονιά:
Ζήσε τη ζωή που ως τώρα δεν έζησες!
Ζήσε την υπέρβαση!
Ζήσε μια ζωή με νόημα κι αν δεν έχεις βρες το!
Αν ζεις χωρίς νόημα είναι σα να μη ζεις.
Μια ολόκληρη ζωή είναι κρίμα να την σπαταλήσεις ως τουρίστας
κι όχι σαν συνειδητή, στοχαστική ανθρώπινη ύπαρξη….
