Ο δρόμος του Μάγου – 16ο Μάθημα
Εκτός από την εγρήγορση, το όνειρο και τον ύπνο, υπάρχουν αμέτρητες σφαίρες συνειδητότητας.
Ο μάγος ζει ταυτόχρονα σε όλες τις σφαίρες.
Ο μάγος αντιλαμβάνεται απεριόριστες εκδοχές του κάθε γεγονότος.
Οι ευθείες του χρόνου είναι στην πραγματικότητα νήματα ενός πλέγματος που εκτείνεται στο άπειρο.
Μια μέρα, ο Αρθούρος ζήτησε να
μάθει γιατί ο μανδύας του Μέρλιν ήταν διακοσμημένος με φεγγάρια κι
αστέρια. «Έλα να σου δείξω», προσφέρθηκε ο Μέρλιν. Πήρε μαζί του το
αγόρι και το έβαλε να καθίσει στην κορφή ενός λόφου. «Τώρα πες μου,
μέχρι που φτάνει το μάτι σου.»
«Βλέπω τα δέντρα του δάσους, που απλώνονται μέχρι το τέρμα του ορίζοντα. Ως εκεί μπορώ να δω», είπε ο Αρθούρος.
«Και τι είναι πιο μακριά από κει;» ρώτησε ο Μέρλιν.
«Η άκρη του κόσμου, υποθέτω, ο ουρανός κι ο ήλιος.»
«Και πέρα απ’ αυτά;»
«Τα αστέρια κι ύστερα το κενό, που απλώνεται μέχρι το άπειρο.»
«Το ίδιο θα ίσχυε αν σε γύριζα
από την άλλη μεριά;» ρώτησε ο Μέρλιν. Ο μικρός έγνεψε καταφατικά. «Πολύ
καλά», είπε ο μάγος. «Τώρα ακολούθησέ με.» Οδήγησε το μαθητή του στο
ποτάμι όπου συνήθιζαν να αναπαύονται τα μεσημέρια. «Τώρα ποιο είναι το
πιο μακρινό πράγμα που βλέπεις;» ζήτησε να μάθει.
«Είναι τόσο πυκνό το δάσος που
βλέπω μονάχα ως εκεί που στρίβει το ποτάμι», είπε ο Αρθούρος κι έδειξε
καμιά πενηνταριά μέτρα πιο κάτω.