Ο δρόμος του Μάγου 18ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 18ο Μάθημα

Μπορείτε να βιώσετε την αθανασία εν μέσω της θνητότητας.

Ο χρόνος και το άχρονο δεν είναι αντίθετες έννοιες. Επειδή εμπεριέχει τα πάντα, το άχρονο δεν έχει αντίθετο.

Στο επίπεδο του εγώ, αγωνιζόμαστε να λύσουμε τα προβλήματά μας. Το πνεύμα θεωρεί ότι το μόνο μας πρόβλημα είναι αυτός ο αγώνας.

Ο μάγος γνωρίζει την πάλη ανάμεσα στο εγώ και το πνεύμα, αλλά ξέρει επίσης ότι και τα δύο είναι αθάνατα και δεν μπορούν να πεθάνουν.

Κάθε πλευρά του εαυτού σας είναι αθάνατη, ακόμα κι εκείνες που κρίνετε με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα.

Τον καιρό που ο νεαρός Αρθούρος έγινε βασιλιάς, κυκλοφορούσαν φήμες για κάποιο τρελό που ζούσε στο δάσος του Κάμελοτ. "Μην σας ανησυχούν αυτές οι φήμες", του είπαν οι σοφοί της αυλής. "Είναι κάποιος που έχει χάσει τα λογικά του. Ζει κλεισμένος σ' ένα καλύβι, όπου αργά ή γρήγορα θα πεθάνει."

Ωστόσο, το ενδιαφέρον του Αρθούρου είχε ξυπνήσει. Κάλεσε τους ιππότες του και κίνησε μαζί τους, με σκοπό να βρουν τον τρελό. Μετά από αρκετές ώρες, η βασιλική συνοδεία βρέθηκε σ' ένα ξέφωτο, κοντά στο κεντρικό μονοπάτι που διέσχιζε το δάσος. Στη μέση αυτού του ξέφωτου υπήρχε ένα καλυβάκι από λάσπη και καλάμια, τόσο προχειροφτιαγμένο που εξείχαν από παντού γυμνά κλαριά. Ο Αρθούρος ξεκαβαλίκεψε και προχώρησε μέχρι εκεί. Δεν υπήρχε πόρτα, παρά μονάχα ένα μικρό παράθυρο για να αερίζεται ο χώρος.

Ο βασιλιάς στάθηκε απ' έξω και φώναξε: "Ποιος είσαι;"

"Κάποιος που δεν ανήκει σ' ετούτο τον κόσμο", αποκρίθηκε μια αδύναμη φωνή.

Ο Αρθούρος δίστασε για μια στιγμή. "Θα ήθελα να συζητήσω μαζί σου", είπε μετά. "Είμαι ο βασιλιάς και σε διατάζω να βγεις έξω."

"Δεν έχω βασιλιά. Άσε με ήσυχο", απάντησε η φωνή.

"Ναι, αλλά δεν έχεις ούτε τροφή ούτε νερό. Χρειάζεσαι βοήθεια."

ΧΑΛΑΡΩΣΗ: ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ. – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

ΧΑΛΑΡΩΣΗ: ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ. – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

Το να ζούμε με το νου και το σώμα σε χαλάρωση είναι η φυσική μας κατάσταση.

Είναι ο σημερινός τρόπος ζωής  που μας έχει κάνει να ξεχάσουμε αυτή την κατάσταση.

Εκείνοι που ζουν με το νου και το σώμα σε χαλάρωση έχουν το κλειδί για να είναι πιο υγιείς, να έχουν περισσότερη ζωτικότητα, να έχουν μεγαλύτερη αρμονία ανάμεσα στον νου και το σώμα.

Η κατάσταση του νου και η κατάσταση του σώματός μας συνδέονται.

Αν οι μύες είναι χαλαρωμένοι, τότε και ο νους μας είναι ήρεμος. Αν  ο νους είναι ανήσυχος, τότε βλέπουμε τα αποτελέσματά του και στο σώμα.

Κάθε δράση ξέρουμε ότι προέρχεται κυρίως από τον νου. Όταν ο νους δεχτεί ένα εξωτερικό ερέθισμα, που τον οδηγεί στο να δράσει,  αμέσως στέλνει ένα μήνυμα δια μέσου του νευρικού συστήματος στους μύες, και οι μύες μετατρέπουν αυτό το ερέθισμα, σε μηχανική ενέργεια, δηλαδή σε κίνηση.

Στην καθημερινή μας ζωή, στο άγχος και στη βιασύνη της σύγχρονης ζωής, ο νους μας δέχεται ερεθίσματα που μας κάνουν να είμαστε σε ετοιμότητα, σε επιφυλακή. Έτσι λοιπόν ξοδεύουμε πάρα πολύ μεγάλο μέρος από τη ζωής μας, ακόμα και στον ύπνο μας, σε μια κατάσταση έντασης.

Καθένας από μας, αν παρατηρήσει το σώμα του, θα βρει σημεία τέτοια που μαζεύει αυτή την ένταση. Άλλοι άνθρωποι έχουν σφιγμένο στομάχι, άλλοι έχουν ανασηκωμένους ώμους, άλλοι είναι σκυθρωποί. Αυτή λοιπόν η άσκοπη υπερένταση, προκαλεί ταλαιπωρία και κακή υγεία. Είναι μια τεράστια αφαίμαξη της ενέργειάς μας, που δημιουργεί υπερκόπωση.

Χαλάρωση σημαίνει να μην υπάρχει κανένας μυς σε ένταση χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Σημαίνει να μάθουμε να αφηνόμαστε αντί να σφίγγουμε το σώμα μας, χωρίς να υπάρχει αιτία. Να αναπνέουμε ήρεμα και βαθιά και να αφήνουμε όλες τις φυσιολογικές λειτουργίες απλά να συμβαίνουν.

Νίκος Καζαντζάκης: Πρέπει να γίνεις εσύ ‘Ηλιος

Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων. Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.

Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι …

Να μην αρνιέσαι τη νιότη σου ως τα βαθιά γεράματα, να μάχεσαι σε όλη σου τη ζωή να μετουσιώσεις σε κατάκαρπο δέντρο την εφηβική σου άνθηση, αυτός, θαρρώ, είναι ο δρόμος του ολοκληρωμένου ανθρώπου.

Έχουν να πουν πως άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται το θάνατο. Όχι, σου λέω εγώ. Άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται την αθανασία.

Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.

Άσφαλτα κατέχει η χωματένια αυτή μήτρα την αξία του κάθε παιδιού της· κι όσο ανώτερη η ψυχή που έπλασε, τόσο και δυσκολότερη της αναθέτει εντολή: να σώσει τον εαυτό του ή τη ράτσα του ή τον κόσμο· από την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη εντολή που σου αναθέτει διαβαθμίζεται η ψυχή σου.

Άστρα, πουλιά, σπόροι μέσα στο χώμα, όλα υπακούουν. Και μόνο ο άνθρωπος σηκώνει κεφάλι και θέλει να παραβεί το νόμο και να μετατρέψει την υπακοή σε ελευτερία. Γι’ αυτό κι απ’ όλα τα πλάσματα του Θεού αυτός μονάχα μπορεί κι αμαρταίνει. Τι θα πει αμαρταίνει; χαλνάει την αρμονία.

Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι …

Δέν διαλέγεις αυτά που πιστεύεις. Αυτά διαλέγουν εσένα.

Πιστεύω στα αναρίθμητα, εφήμερα προσωπεία που πήρε ο Θεός στους αιώνες και ξεκρίνω, πίσω από την άπαυτη ροή του, την απόλυτη ενότητα.

Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα τ’ανθρώπου, να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνειέσαι οτι θωρούν τα μάτια σου!

Να πεθαίνεις και να λες:

Θάνατος δεν υπάρχει

Ένας δρόμος, ένας μονάχα οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος.

Αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του.

Σκύβω απάνω στο μερμήγκι, θωρώ μέσα στο γυαλιστερό μαύρο μάτι του το πρόσωπο του Θεού.

Θεός είναι η ακατάλυτη δύναμη που μεταμορφώνει την ύλη σε πνέμα. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα κομμάτι από το θεϊκό αυτό στρόβιλο και γι’ αυτό κατορθώνει να μετουσιώνει το ψωμί και το νερό και το κρέας και να το κάνει στοχασμό και πράξη.

Δεν είναι νερό δροσερό ο Θεός, όχι, δεν είναι νερό δροσερό, να το πιεις, να δροσερέψεις. Είναι φωτιά, και πρέπει να περπατάς απάνω της. Κι όχι μονάχα να περπατάς, παρά, κι αυτό ‘ναι το πιο δύσκολο, παρά και να χορεύεις!

Σίγουρα, ευτύς ως μπορέσεις να χορέψεις, η φωτιά γίνεται νερό δροσάτο, μα ώσπου να φτάσεις ως εκεί τι αγώνας, τι αγωνία, Θεέ μου!

Νίκος Καζαντζάκης         πηγή   Εναλλακτική  Δράση

Ο δρόμος του Μάγου 17ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 17ο Μάθημα

Αυτοί που ψάχνουν ποτέ δεν χάνονται, γιατί το πνεύμα πάντα τους καλεί.

Αυτοί που ψάχνουν βρίσκουν κάθε τόσο σημάδια στο δρόμο τους, αφημένα εκεί από τον κόσμο του πνεύματος. Οι απλοί άνθρωποι ονομάζουν τα σημάδια αυτά συμπτώσεις.

Το πνεύμα θέλει να σας συναντήσει.

Για να δεχτείτε την πρόσκλησή του, πρέπει να είστε ανυπεράσπιστοι.

Αρχίστε την αναζήτηση από την καρδιά σας.

Στη σπηλιά της καρδιάς στεγάζεται η αλήθεια.

Ο Μέρλιν είχε την παράξενη συνήθεια να δείχνει ότι απολαμβάνει τις αναποδιάς που τύχαιναν στο μαθητή του. 'Όταν ο Αρθούρος γυρνούσε στη σπηλιά γρατζουνισμένος και μελανιασμένος, επειδή είχε πέσει από κάποιο δέντρο, ο μάγος μουρμούριζε μέσα απ' τα δόντια του, "Ωραία". Μια φορά που ξέσπασε καταιγίδα, ένας κεραυνός είχε χτυπήσει μια γέρικη μουριά κι αυτή παραλίγο να πέσει πάνω στο αγόρι. "Μπράβο", ψιθύρισε ο Μέρλιν.

Όσο σιγανά κι αν προφέρονταν αυτά τα σχόλια, δεν έπαυαν να πληγώνουν τον Αρθούρο. Ορκίστηκε, λοιπόν, στον εαυτό του να κρύβει από 'δω και στο εξής τα μικροατυχήματά του. Όμως, την επόμενη μέρα κι ενώ έκοβε ξύλα για τη φωτιά, του γλίστρησε απ' το χέρι το τσεκούρι. Η λάμα καρφώθηκε στο παπούτσι του, περνώντας ξυστά απ' τα δάχτυλα των ποδιών του. Ακούγοντας την κραυγή τρόμου που έβγαλε ο Αρθούρος, ο Μέρλιν έσπευσε κοντά του κι έριξε μια επαινετική ματιά στο παπούτσι.

"Μπράβο, μπράβο", μουρμούρισε. Ο Αρθούρος δεν άντεξε άλλο.

"Μα, πώς μπορείς να χαίρεσαι όταν εγώ παθαίνω κάτι;" φώναξε θυμωμένος.

"Να χαίρομαι; Τι θες να πεις;" Ο Μέρλιν τον κοίταξε με έκπληξη

"Νομίζεις ότι δεν το έχω προσέξει, αλλά κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι κακό, εσύ το ευχαριστιέσαι."

Ο δρόμος του Μάγου – 16ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου – 16ο Μάθημα

Εκτός από την εγρήγορση, το όνειρο και τον ύπνο, υπάρχουν αμέτρητες σφαίρες συνειδητότητας.

Ο μάγος ζει ταυτόχρονα σε όλες τις σφαίρες.

Ο μάγος αντιλαμβάνεται απεριόριστες εκδοχές του κάθε γεγονότος.

Οι ευθείες του χρόνου είναι στην πραγματικότητα νήματα ενός πλέγματος που εκτείνεται στο άπειρο.

Μια μέρα, ο Αρθούρος ζήτησε να μάθει γιατί ο μανδύας του Μέρλιν ήταν διακοσμημένος με φεγγάρια κι αστέρια. «Έλα να σου δείξω», προσφέρθηκε ο Μέρλιν. Πήρε μαζί του το αγόρι και το έβαλε να καθίσει στην κορφή ενός λόφου. «Τώρα πες μου, μέχρι που φτάνει το μάτι σου.»

«Βλέπω τα δέντρα του δάσους, που απλώνονται μέχρι το τέρμα του ορίζοντα. Ως εκεί μπορώ να δω», είπε ο Αρθούρος.

«Και τι είναι πιο μακριά από κει;» ρώτησε ο Μέρλιν.

«Η άκρη του κόσμου, υποθέτω, ο ουρανός κι ο ήλιος.»

«Και πέρα απ’ αυτά;»

«Τα αστέρια κι ύστερα το κενό, που απλώνεται μέχρι το άπειρο.»

«Το ίδιο θα ίσχυε αν σε γύριζα από την άλλη μεριά;» ρώτησε ο Μέρλιν. Ο μικρός έγνεψε καταφατικά. «Πολύ καλά», είπε ο μάγος. «Τώρα ακολούθησέ με.» Οδήγησε το μαθητή του στο ποτάμι όπου συνήθιζαν να αναπαύονται τα μεσημέρια. «Τώρα ποιο είναι το πιο μακρινό πράγμα που βλέπεις;» ζήτησε να μάθει.

«Είναι τόσο πυκνό το δάσος που βλέπω μονάχα ως εκεί που στρίβει το ποτάμι», είπε ο Αρθούρος κι έδειξε καμιά πενηνταριά μέτρα πιο κάτω.

Ο δρόμος του Μάγου 15ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 15ο Μάθημα

Στο βαθμό που γνωρίζετε την αγάπη, γίνεστε η αγάπη.

Η αγάπη είναι κάτι παραπάνω από ένα συναίσθημα. Είναι μια φυσική δύναμη και πρέπει, συνεπώς, να περικλείει την αλήθεια.

Όταν λέτε τη λέξη αγάπη, μπορεί να συλλαμβάνετε την αίσθηση, η ουσία της, όμως, είναι αδύνατο να περιγραφεί.

Η πιο αμιγής αγάπη βρίσκεται εκεί που κανείς δεν την περιμένει: στην ελευθερία.

Ο αγνότερος ιππότης της αυλής του Αρθούρου ήταν ο Γκάλαχαντ, παρόλο που, όπως ο βασιλιάς, ήταν κι εκείνος καρπός ενός παράνομου δεσμού. Δεν τον στιγμάτιζε το γεγονός ότι ήταν νόθος γιος του Λάνσελοτ, σαν έφτασε, όμως, η μέρα να διεκδικήσει την καρδιά κάποιας δεσποσύνης, ο Αρθούρος πρόβαλε αντιρρήσεις.

"Δεν μπορώ να σε αφήσω να γίνεις ο εκλεκτός καμιάς ευγενούς κυρίας", δήλωσε συνοφρυωμένος ο βασιλιάς.

Ο Γκάλαχαντ κατακοκκίνισε. "Μα, άρχοντα μου", τραύλισε, "κάθε ιππότης πρέπει να υπηρετεί μια κυρία, προσφέροντάς της την αγνότητα της αγάπης του".

"Τι ξέρεις εσύ από αγάπη;" ρώτησε ο Αρθούρος με τόσο απότομο ύφος, που τα μάγουλα του Γκάλαχαντ βάφτηκαν ακόμη πιο κόκκινα. "Αφού ανυπομονείς, όμως, θα σου φέρω τρεις κυρίες για να διαλέξεις." Την επόμενη κιόλας στιγμή, ο βασιλιάς έστειλε να του φωνάξουν τη Μάργκαρετ, μια ηλικιωμένη υπηρέτρια, με γκρίζα μαλλιά και ελιές στη μύτη. "Θα την υπηρετήσεις από αγάπη, ευγενικέ ιππότη;" απαίτησε να μάθει ο Αρθούρος.

Η βάση για... κάθε αφθονία... είναι η αναγνώριση του καλού... που υπάρχει ήδη στη ζωή σου... ECKHART TOLLE

Η βάση για... κάθε αφθονία... είναι η αναγνώριση του καλού... που υπάρχει ήδη στη ζωή σου... ECKHART TOLLE

Το ποιος νομίζεις ότι είσαι είναι επίσης στενά συνδεδεμένο με το πώς θεωρείς ότι σου φέρονται οι άλλοι. Πολλοί άνθρωποι παραπονιούνται ότι οι άλλοι δεν τους φέρονται αρκετά καλά. «Δε μου δείχνουν κανένα σεβασμό, προσοχή, αναγνώριση, παραδοχή», λένε. «Με θεωρούν δεδομένο». Άλλοτε πάλι, υποψιάζονται κρυμμένα κίνητρα. «Οι άλλοι θέλουν να με χειραγωγήσουν, να με εκμεταλλευτούν. Κανείς δε μ' αγαπάει». 

Το ποιοι νομίζουν ότι είναι, είναι τούτο: «Είμαι ένας ενδεής μικρός που οι ανάγκες του δεν ικανοποιούνται». Αυτή η βασική εσφαλμένη αντίληψη για το ποιοι είναι δημιουργεί δυσλειτουργία σε όλες τους τις σχέσεις.

 Πιστεύουν ότι δεν έχουν τίποτα να δώσουν και ότι ο κόσμος ή οι άλλοι άνθρωποι τους στερούν αυτό που χρειάζονται. Ολόκληρη η πραγματικότητά τους βασίζεται σε μια πλανεμένη αίσθηση του ποιοι είναι. 

Σαμποτάρει καταστάσεις, αμαυρώνει όλες τις σχέσεις. Αν η σκέψη της έλλειψης είτε πρόκειται για χρήματα, για αναγνώριση ή για αγάπη- έχει γίνει μέρος του ποιος νομίζεις πως είσαι, θα βιώνεις πάντα έλλειψη. Αντί να αναγνωρίζεις το καλό που υπάρχει ήδη μέσα σου, θα βιώνεις πάντα έλλειψη. Η αναγνώριση του καλού που υπάρχει ήδη στη ζωή σου είναι η βάση για κάθε αφθονία. 

Ο δρόμος του Μάγου 14ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 14ο Μάθημα

Οι μάγοι δεν πενθούν το χαμό, γιατί το μόνο πράγμα που μπορεί να χαθεί είναι το μη πραγματικό.

Ακόμα κι αν χάσετε τα πάντα, το πραγματικό θα βρίσκεται πάντοτε εκεί.

Μες στα χαλάσματα της καταστροφής και της ερήμωσης, κρύβονται θαμμένοι Θησαυροί

Όταν ψάχνετε τις στάχτες, έχετε τα μάτια ανοιχτά.

Ο Αρθούρος, όπως όλα τα παιδιά, παρατήρησε κάποια στιγμή το θάνατο. Ήταν τεσσάρων-πέντε χρονών, όταν ο Μέρλιν τον βρήκε μια μέρα γονατιστό στο δάσος, να κοιτάζει ένα μικρό σωρό από γκρίζα πούπουλα - τα απομεινάρια ενός σπουργίτη. "Τι έπαθε;" ρώτησε το αγοράκι.

"Εξαρτάται", απάντησε ο Μέρλιν.

"Από τι;"

"Από το πώς το βλέπει κανείς. Οι περισσότεροι θνητοί θα έλεγαν ότι αυτό είναι ένα νεκρό πουλί. Με τη λέξη 'νεκρό', εννοούν ότι η ζωή του καταστράφηκε. Ορισμένοι πιο σοφοί θνητοί, όμως, γνωρίζουν ότι ο θάνατος είναι απλώς μια ανακατάταξη. Η ύλη από την οποία ήταν πλασμένο το πουλί επιστρέφει στο χώμα για να αναμιχθεί με τα στοιχεία που το γέννησαν."

Ο Αρθούρος κατσούφιασε. "Εγώ, τότε, γιατί νιώθω φόβο που το βλέπω;"

"Φταίει η μνήμη. Είτε το ξέρεις είτε όχι, έχεις σχηματίσει εικόνες για το θάνατο από τη βρεφική σου ηλικία και καθώς αυτές ξετυλίγονται, θυμάσαι το φόβο και τον πόνο που τις συνοδεύει." Το αγόρι ήταν πολύ μικρό για να καταλάβει όλα όσα του έλεγε ο Μέρλιν κι όπως θα έκανε κάθε παιδί, δεν προχώρησε περισσότερο σε βάθος. Οι εξηγήσεις του γέροντα τον ικανοποίησαν, μερικά χρόνια αργότερα, όμως, πέρασε απ' το μυαλό του ότι ο θάνατος θα μπορούσε να συμβεί και στον ίδιο κι όχι μόνο στα ζωντανά του δάσους.

"Νομίζω ότι όσο μεγαλώνω θα φοβάμαι όλο και περισσότερο το θάνατο", είπε μια μέρα, όταν είχε κλείσει πια τα δώδεκα.

Ο δρόμος του Μάγου 13ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 13ο Μάθημα

Η πραγματικότητα που βιώνετε αποτελεί ένα καθρέφτισμα των προσδοκιών σας.

Εάν προβάλλετε καθημερινά τις ίδιες εικόνες, η πραγματικότητα σας θα είναι η ίδια κάθε μέρα.

'Όταν η προσοχή είναι τέλεια, δημιουργεί τάξη και διαφάνεια μέσα από το χάος και τη σύγχυση.

Αφού έγινε βασιλιάς, ο Αρθούρος εκμυστηρεύτηκε μόνο σε έναν άνθρωπο τις εμπειρίες του απ' την κρυστάλλινη σπηλιά: στη γυναίκα του, Γκουίνεβιρ. Αυτό συνέβη αρκετά χρόνια πριν την επανεμφάνιση του Μέρλιν και η Γκουίνεβιρ φανταζόταν τον μάγο σαν ένα μονόκερω ή κάποιο άλλο μυθικό τέρας. "Αν είναι τόσο άγριος όσο τα μαύρα Ουαλικά βουνά στα οποία λένε ότι γεννήθηκε, θα προτιμούσα να μην τον γνωρίσω", ομολόγησε κάποτε στον Αρθούρο.

"Δεν είναι έτσι", απάντησε ο Αρθούρος. "Δεν είναι ούτε όπως τον περιμένεις, ούτε όπως τον φαντάζεσαι."

"Καλέ μου, έχω συναντήσει μάγους στη Γαλλική αυλή - έτσι, τουλάχιστον, αυτοαποκαλούνταν", είπε η Γκουίνεβιρ. "Δεν είναι κάτι γέροντες, με μακριές λευκές γενειάδες, που έχουν περισπούδαστο ύφος, κουνάνε το κεφάλι, σαν να βλέπουν πράγματα που εμείς είμαστε ανίκανοι να δούμε και ισχυρίζονται ότι διαθέτουν δυνάμεις, που όμως κανείς δεν έχει δει ποτέ στην πράξη;"

Ο Αρθούρος χαμογέλασε. "Έχω γνωρίσει κι εγώ τέτοιους μάγους, αλλά ο Μέρλιν δεν ήταν σαν αυτούς. Κάποτε του είπα, '’Σε τι διαφέρουμε εμείς οι δύο; Εγώ μας βλέπω σαν δύο ανθρώπους, ξαπλωμένους στην όχθη ενός ποτάμιου, που περιμένουν να πιάσουν κανένα ψάρι για το βραδινό τους'’. Εκείνος με κοίταξε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Είναι αλήθεια πως είμαστε δύο άνθρωποι όπως μας περιγράφεις, για σένα, όμως, αυτό το σκηνικό είναι όλη σου η πραγματικότητα, ενώ στη δική μου επίγνωση, το ποτάμι, το δέντρο και κάθε τι γύρω μας δεν είναι παρά αμυδρά ίχνη στον πιο μακρινό ορίζοντα'".

Αναζωογόνηση μέσα από ορθή δράση

Αναζωογόνηση μέσα από ορθή δράση

Παραδόξως, η ορθή δράση και όχι η αδράνεια είναι που φέρνει ξεκούραση και αναζωογόνηση. Ο άνθρωπος κουράζεται γιατί δεν δρα με εσωτερικό συντονισμό των δυνάμεών του.

Η υψηλή δράση παράγει ψυχική ενέργεια, που είναι η αιτία της αναζωογόνησης. Παράλληλα, δρώντας με το μάξιμουμ του εσωτερικού μας συντονισμού, πραγματώνουμε το σκοπό μας, δηλαδή την τελειοποίηση. Γιατί τελειοποίηση δεν σημαίνει να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε, ή να πραγματώσουμε κάτι ανέφικτο. Τελειοποίηση σημαίνει να λειτουργούμε τον εαυτό μας στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, να λειτουργούμε με το μάξιμουμ των ψυχικών μας ‘ταχυτήτων’. Και αυτό, επαναλαμβάνω, δεν είναι κάτι το κουραστικό, αντιθέτως είναι εξαιρετικά αναζωογονητικό.

Ο άνθρωπος συνήθως αναζητά συνεχώς την ‘ξεκούραση’, την άνεση και την έλλειψη ευθυνών. Πόσο πνευματικά ανόητο είναι κάτι τέτοιο! Γιατί όποιος αναζητά τα παραπάνω, απλά δε γνωρίζει τα τρομερά οφέλη της ορθής δράσης, της ορθής αντιμετώπισης των δυσκολιών και της ορθής ανάληψης ευθυνών. Όσο εξελίσσεται κανείς αντιλαμβάνεται την ευδαιμονία και τα πνευματικά δώρα που έρχονται μέσα από την χαρούμενη και ορθή υπευθυνότητα. Γιατί υπάρχει και η βλαβερή υπευθυνότητα, κατά την οποία το άτομο αναλαμβάνει ευθύνες είτε για να ευχαριστήσει άλλους και να πάρει επιβεβαίωση, ή γιατί δεν μπορεί να πει όχι, ή για να κερδίσει κάτι, ή με άλλα εγωιστικά κίνητρα. Με την ορθή υπευθυνότητα, το άτομο έχει επίγνωση των δυνατοτήτων του, δεν αναλαμβάνει περισσότερα από όσα μπορεί, ενώ ότι αναλάβει το εκτελεί με τελειότητα, χαρά και χωρίς μεμψιμοιρία, με στόχο πάντα το κοινό καλό.

Ο δρόμος του Μάγου 12ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 12ο Μάθημα

Η σοφία είναι ζωντανή και άρα πάντοτε απρόβλεπτη.

Η τάξη είναι μια άλλη όψη του χάους. Το χάος είναι μια άλλη όψη της τάξης.

Η αβεβαιότητα που σας πλημμυρίζει είναι το κατώφλι της σοφίας.

Η ανασφάλεια θα συνοδεύει πάντα τον ταξιδιώτη της αναζήτησης - διαρκώς παραπατάει, δεν πέφτει, όμως, ποτέ.

Η ανθρώπινη τάξη απαρτίζεται από κανόνες.

Η τάξη του μάγου δεν έχει κανόνες - ρέει φυσικά, όπως η ζωή.

Οι μικρές λεπτομέρειες της φύσης γίνονταν συχνά αντιληπτές από τον Μέρλιν και τον τροφοδοτούσαν με υλικό για νέα μαθήματα. Μια μέρα, καθώς περπατούσαν, αυτός κι ο μαθητής του, μέσα στο δάσος, άκουσαν μια κουρούνα να διαμαρτύρεται, από ένα κοντινό πεύκο.

"Στάσου και άκου", είπε σιγανά ο μάγος.

Η κουρούνα ήταν ένα νευρικό, οξύθυμο πουλί. Αφού επέπληξε φλύαρα τους δύο εισβολείς, πέταξε σ' ένα άλλο κλαρί, για να έχει καλύτερη θέα. Δεν έμεινε ικανοποιημένη κι έσπευσε να προσγειωθεί σ' ένα τρίτο. Μετά, ξέχασε, φαίνεται, την παρουσία τους και πήδηξε στο χώμα, για να εξετάσει ένα κουκουνάρι. Την επόμενη στιγμή, έκανε βουτιά σε ένα νερόλακκο, κυνήγησε ένα άλλο πουλάκι κι έπιασε να ραμφίζει ένα σάπιο κορμό.

"Τι έχεις να πεις γι' αυτό τον τρόπο ζωής;" ρώτησε ο Μέρλιν.

"Δεν τον βρίσκω σωστό", απάντησε ο Αρθούρος. "Αυτή η κουρούνα είναι τελείως ελαφρόμυαλη, κι ούτε ξέρει τι κάνει."

"Αυτή την εντύπωση δίνει κάθε πλάσμα που έχει τυφλή εμπιστοσύνη στο Θεό", είπε, ο Μέρλιν. "Περνάει τις μέρες του ακολουθώντας ανέμελα τα ένστικτά του, δίχως να σκέφτεται το μέλλον, αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα καταφέρνει μια χαρά."

Ο δρόμος του Μάγου 11ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 11ο Μάθημα

Ο μάγος είναι ο δάσκαλος της αλχημείας.

Η αλχημεία είναι μεταμόρφωση.

Μέσω της αλχημείας αρχίζει η αναζήτηση της τελείωσης.

Εσείς είστε ο κόσμος. Όταν μεταμορφωθείτε, θα μεταμορφωθεί μαζί σας και ο κόσμος στον οποίο ζείτε.

Οι στόχοι του ταξιδιού της αναζήτησης, - ο ηρωισμός, η ελπίδα, η χάρη και η αγάπη - αποτελούν την κληρονομιά του άχρονου.

Για να επικαλεσθείτε τη βοήθεια ενός μάγου, πρέπει να επιδεικνύετε σθένος στην αλήθεια, όχι πείσμα στην κρίση.

Όταν εγκατέλειψε το δάσος του Μέρλιν, ο νεαρός Αρθούρος πήγε να ζήσει με τον ηλικιωμένο Σερ Έκτωρ και το γιο του, Κέι. Του δόθηκε ο τίτλος του ιπποκόμου, αλλά μόνο κατ' όνομα. Ο Αρθούρος δεν είχε ούτε οικογένεια, ούτε περιουσία. Δεν μπορούσε ούτε τα προσωπικά του είδη να αγοράσει και κανείς δεν πίστευε πραγματικά ότι είχε ευγενή καταγωγή. Πίσω απ' την πλάτη του Σερ Έκτωρ, τα άλλα αγόρια τον κορόιδευαν, πετώντας του λάσπη, ενώ οι υπηρέτριες  ψιθύριζαν ότι ήξερε να ασκεί τη μαύρη μαγεία.

Σαν αποτέλεσμα, ο Αρθούρος περνούσε μοναχικά τον περισσότερο χρόνο του. Μια μέρα καθόταν κοντά & ένα δασάκι με βελανιδιές και κοιτούσε ένα σπασμένο μεταλλικό κανάτι, όταν έτυχε να περνάει από κει ο Κέι. "Το 'κλεψες αυτό;" τον ρώτησε καχύποπτα.

"Όχι", είπε ο Αρθούρος, κουνώντας αρνητικά το κεφάλι. "Το δανείστηκα." 

"Να το κάνεις τι;"

"Για αλχημεία."

Ο δρόμος του Μάγου 10ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 10ο Μάθημα

Όλοι έχουμε έναν σκιώδη εαυτό, που αποτελεί μέρος της συνολικής μας πραγματικότητας.

Ο ίσκιος αυτός δεν έχει πρόθεση να σας πληγώσει, αλλά να υποδείξει τις ατέλειες σας.

Η αποδοχή του ίσκιου μπορεί να τον θεραπεύσει.

Μόλις Θεραπευτεί, μετατρέπεται σε αγάπη.

Όταν αρχίσετε να ζείτε συμφιλιωμένοι με όλα τα αντίθετα γνωρίσματα σας, θα βιώνετε τον πλήρη εαυτό σας, όπως ο μάγος.

"Ποτέ δεν δείχνεις να υποφέρεις από μοναξιά", είπε μια μέρα ο Αρθούρος στο δάσκαλό του. Υπήρχε μια χροιά ζήλιας στον τόνο της φωνής του. Ο Μέρλιν τον κοίταξε προσεκτικά.

"Είναι αδύνατο να νιώθει κανείς μοναξιά", αποκρίθηκε.

"Εσύ μπορεί να το βλέπεις έτσι, αλλά..." Το αγόρι δαγκώθηκε. Ωστόσο δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και τελικά ξέσπασε: "Κι όμως, δεν είναι αδύνατο. Σ' αυτό το δάσος δεν υπάρχει  ψυχή εκτός από σένα κι εμένα και παρόλο που σ' αγαπώ σαν πατέρα μου, υπάρχουν στιγμές που..." Μην ξέροντας τι άλλο να πει, ο Αρθούρος σώπασε.

"Είναι αδύνατο να νιώθει κανείς μοναξιά", επανέλαβε πιο σταθερά ακόμη ο μάγος.

Η περιέργεια υπερσκέλισε τα υπόλοιπα συναισθήματα του Αρθούρου. "Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί", είπε.