...ΠΡΙΝ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΓΝΩΣΗ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ, ΔΕ ΘΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ...

...ΠΡΙΝ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΓΝΩΣΗ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ, ΔΕ ΘΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ...

Πριν να γνωρίζει κανείς την αλήθεια για το κάθε πράγμα, για το οποίο μιλάει ή γράφει, και να μπορεί να το ορίζει στο σύνολο του, και, πάλι, αφού το ορίσει κατά είδη, να ξέρει να τα χωρίζει μέχρι εκεί όπου δεν είναι πια δυνατή η διαίρεση, και πριν να μπορεί να διαβλέπει με τον ίδιο τρόπο τη φύση της ψυχής, έτσι ώστε να βρίσκει το είδος του λόγου που ταιριάζει σε κάθε ψυχή, και ανάλογα να στηρίζει και να διαμορφώνει το λόγο του, και στην πολυδιάστατη ψυχή να δίνει πολύμορφους και συνολικής αρμονίας λόγους, και στην απλή, απλούς, πριν λοιπόν να έχει γνώση όλων αυτών, δε θα του είναι δυνατό να χειριστεί το γένος των λόγων με τέχνη, στο βαθμό που υπαγορεύει η φύση, ούτε για να διδάξει ούτε για να πείσει.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ    πηγή  ΕΝΝΕΑ  ΕΤΗ  ΦΩΤΟΣ

Απ' έξω μέσα

Απ' έξω μέσα

Εμάς δεν μας αρέσουν οι κακές κριτικές και μας αρέσουν οι καλές κριτικές. Δεν μας αρέσουν οι αντίξοες και δύσκολες και επίπονες συνθήκες αλλά μας αρέσουν οι ευχάριστες και εύκολες και χαλαρές συνθήκες. Το κακό είναι ότι αφηνόμαστε να επηρεαζόμαστε από τις συνθήκες. Το αν θα είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι δεν εξαρτάται από τις συνθήκες, από το "εξωτερικό". Εξαρτάται από τον εσωτερικό μας κόσμο, το πως αισθανόμαστε, και τι έχουμε μέσα μας και πως αλληλεπιδρά αυτό με τον εξωτερικό κόσμο, αν και όταν αλληλεπιδρά. 

Αλλά είναι προφανές, και γίνεται διαρκώς προφανές και έκδηλο ότι δεν γνωρίζουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Κάποιος ξέρει ότι σκέφτεται αλλά δεν έχει παρατηρήσει εις βάθος αυτή την σκέψη, ούτε έχει σε βάθος εξετάσει και αναλύσει αυτή την σκέψη. Το ίδιο με τα συναισθήματα, τις κινήσεις μας, τις συνήθειές μας, τον χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τον εαυτό μας, ότι έχουμε αυτογνωσία, αλλά η αλήθεια είναι ότι γνωρίζουμε μόνο ένα επιφανειακό μέρος του εαυτού μας. 

15 μαθήματα από τον “Pepe”

Η θητεία του Jose «Pepe» Mujica, του πρόεδρου της Ουρουγουάης, τελείωσε. Θα μείνει στην ιστορία για την ασυνήθιστη ειλικρίνειά του, την ηγετική του φυσιογνωμία και τις ρητορικές του ικανότητες. Κυρίως όμως, θα τον θυμούνται για την ικανότητά του να μετατρέπει τις ιδέες του σε πράξεις.

Ο πιο φτωχός πρόεδρος στον κόσμο ζούσε σε ένα μικρό σπίτι, σε μία φάρμα, με ένα υπνοδωμάτιο μαζί με τη γυναίκα του, τη Lucia Toplansky, και τα σκυλιά του (μεταξύ αυτών και τη Manuela, η οποία μετά από ένα ατύχημα έχει μείνει με τρία πόδια). O Mujica έδινε το 90% του μισθού του σε φιλανθρωπίες, ηγήθηκε δίνοντας το παράδειγμα σε μία εποχή λιτότητας και κέρδισε την διεθνή καταξίωση γιατί προώθησε πολιτικές εξαιρετικά φιλελεύθερες, για τη χρήση της κάνναβης, τον γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, τις εκτρώσεις, και ενάντια στην υπερκατανάλωση.

Εδώ, συγκεντρώσαμε κάποια από αυτά που είπε στη θητεία του. Ο πρόεδρος των φτωχών, που πέρασε 14 χρόνια φυλακισμένος και αρκετό χρόνο της ζωής του στην απομόνωση, στον πάτο ενός πηγαδιού, μιλά:

Ένας άδειος νους δίνεται δώρο από τον Θεό

Ένας άδειος νους δίνεται δώρο από τον Θεό

Ο άδειος νους είναι μία περιουσία. Έχετε παρατηρήσει πόσο εύκολα γελούν τα μικρά παιδιά ? με πόσο απλά πράγματα είναι ικανοποιημένα. Πότε άραγε θα μιλήσουν ( κλάψουν) όταν θα πεινάσουν ή όταν θα θέλουν άλλαγμα. Οι γονείς αναλαμβάνουν το ρόλο τους τότε ή όποιος άλλος τα φροντίζει.

Θα παρατηρήσουμε επίσης ότι τα μωρά κάνουν πάρα πολλές και γρήγορες κινήσεις. Αναρωτιόμαστε που τη βρίσκουν τόση ενέργεια ? Μα να ξέρετε ότι ένας άδειος νους επιτρέπει στο σώμα ενέργεια.

Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει αλλά όλο και συχνότερα επιστήμονες λένε ότι η σκέψη είναι αυτή που μπορεί να δαμάσει το σώμα μας. Έβαλαν κάποιους αθλητές με τη σκέψη τους να τρέξουν ή να κάνουν τις ασκήσεις που κάνουν συνήθως και είδαν πως αυξήθηκαν οι παλμοί της καρδιάς και οι ίδιοι οι αθλητές είπαν πως ένιωθαν λαχανιασμένοι κλπ.

ΑΓΝΟΗΣΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΟΡΑ

ΑΓΝΟΗΣΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΟΡΑ

 Η  πνευματικη  προοδος  απαιτει  να δινουμε  εμφαση σε οτι ειναι σημαντικο και να παραβλεπουμε ολα τα υπολοιπα  σαν ασημαντες επιδιωξεις  αναξιες της προσοχης μας. Εππλεον, το να θεωρηθεις  ανοητος  και απλοικος  για πραγματα  που δεν σε αφορουν  ειναι στην πραγματικοτητα καλο.

Μην ασχολεισαι  με τις εντυπωσεις των αλλων για σενα. Ειναι θαμπωμενοι  και τους εξαπατουν   οι εξωτερικες εμφανισεις των πραγματων. Μεινε  προσκολλημενος στο σκοπο σου. Αυτο και μονο θα δυναμωσει την θεληση σου  και θα δωσει συνοχη στη ζωη σου.

Αποφευγε  να προσπαθεις   να κερδισεις την επιδικιμασια  και το θαυμασμο των αλλων. Ακολουθεις  καποιον ανωτερο σκοπο.Μην επιθυμεις  να σε θεωρουν οι αλλοι κοσμοπολιτη, μοναδικο, η σοφο.

Στην πραγματικοτητα, αν φαινεσαι μοναδικος  στους αλλους, να εισαι επιφυλακτικος. Να εισαι  παντα σε επιφυλακη εναντια σε μια ψευτικη  αισθηση αυτο-σπουδαιοτητας.

Το να διατηρεις  τη θεληση  σε αρμονια  με την αληθεια  και το να ασχολεισαι  με αυτο που ειναι περα απο τον ελεγχο σου ειναι πραγματα που αποκλειει το ενα το αλλο. Ενω εισαι απορροφημενος με το ενα θα παραμελεις   το αλλο.


Η   τεχνη   του  Ζην        πηγή  Αποκάλυψη Το Ένατο Κύμα

Πνευματική θεραπεία – Η ασθένεια είναι εγωισμός

Πνευματική θεραπεία – Η ασθένεια είναι εγωισμός

Υπάρχουν ορισμένα βήματα για να επιτύχουμε τη θεραπεία των ασθενειών και ανισορροπιών του συστήματός μας. [Εδώ να σημειώσω ότι ασθένεια δεν είναι μόνο η φυσική εκδήλωση ενός συμπτώματος, καθώς αυτό είναι το τελευταίο στάδιο, αλλά ασθένεια είναι πρώτα απ’ όλα ενεργειακή και ψυχολογική ανισορροπία. Έτσι δεν πρέπει να περιμένουμε να ασθενήσει το φυσικό σώμα για να προχωρήσουμε σε θεραπευτικές διεργασίες. Θα πήγαινα τόσο μακριά ώστε να έλεγα ότι κάθε θέση και σκέψη εγωιστική, χαοτική και αρνητική, είναι ασθένεια].

Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε από τι πάσχουμε, και ότι όντως πάσχουμε, να μην παίρνουμε δηλαδή ως δεδομένη την ανισορροπία και ασθένειά μας και την θεωρούμε αυτονόητη ή και φυσική. Η φυσική μας κατάσταση είναι η υγεία και η ευδαιμονία. Κατόπιν πρέπει να εξετάσουμε αν θέλουμε πραγματικά να θεραπευτούμε, και να δούμε αν τρέφουμε συναισθήματα αναξιότητας, ότι για κάποιο λόγο δηλαδή δεν αξίζουμε την υγεία και την ευτυχία.

Ίσως το σπουδαιότερο κίνητρο για να θελήσουμε την θεραπεία μας είναι ότι η αποκατάσταση της υγείας θα μας επιτρέψει να γίνουμε καλύτεροι υπηρέτες του κόσμου και θα μας βγάλει από τον εγωκεντρισμό της ασθένειας.

Ο δρόμος του Μάγου 20ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 20ο Μάθημα

Η καλύτερη προσφορά σας απέναντι στον κόσμο είναι να γίνετε μάγοι.

Ήταν η τελευταία μέρα που περνούσαν μαζί δάσκαλος και μαθητής. Ο νεαρός Αρθούρος στεκόταν στην άκρη του δρόμου που έβγαζε απ' το δάσος. Ρίχνοντας μια ματιά πάνω απ' τον ώμο του, έψαξε για το ξέφωτο του Μέρλιν, αλλά δεν ήταν πια εκεί. Μέσα σε μια νύχτα είχε ξεφυτρώσει μια συστάδα δέντρων, καταπίνοντας το ξέφωτο και μαζί του το άνοιγμα της κρυστάλλινης σπηλιάς. Ο Αρθούρος ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά, καθώς ήξερε ότι αυτή η απώλεια δεν θα γινόταν αισθητή μόνο από τον ίδιο αλλά από όλους τους θνητούς.

"Δεν θα ξανάρθω εδώ, έτσι δεν είναι;" ρώτησε. Ο Μέρλιν, που βρισκόταν στο πλευρό του, έγνεψε καταφατικά.

"Δεν θα χρειαστεί", είπε. Τελειώσαμε οι δυο μας."

Αμφιβάλλω αν εγώ θα νιώσω ποτέ ότι τέλειωσα μαζί σου, συλλογίστηκε ο Αρθούρος. Ύστερα από τόσα χρόνια διδασκαλίας, αισθανόταν ότι είχε πολύ περισσότερα ερωτήματα να θέσει στο δάσκαλο του απ' ό,τι την ημέρα που πρωτοξεκίνησαν. Διαβάζοντας τις σκέψεις του, ο μάγος είπε: "Ήθελα να σου δώσω ένα αποχαιρετιστήριο δώρο και δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο απ' αυτό". Του έδειξε το δρόμο κάτω απ' τα πόδια τους, που κι αυτός δεν υπήρχε εκεί το προηγούμενο βράδυ. "Οι δρόμοι είναι το σύμβολο του μάγου. Το ήξερες;"

"Όχι."

"Τότε θυμήσου αυτά που θα σου πω. Ο τρόπος διδασκαλίας ενός μάγου είναι η αποχώρηση κι όταν μάθεις κι εσύ να αποχωρείς, τότε θα έχεις γίνει μάγος. Μπορεί να θεωρείς ότι σου ανήκει ένα κομμάτι αυτής της γης, στην πραγματικότητα, όμως, απλώς το διασχίζεις. Το πνεύμα σου είναι η σκόνη του δρόμου, το φύσημα του ανέμου. Εσείς οι θνητοί χτίζετε σπίτια για να προστατευτείτε απ’ τον κόσμο. Ο μάγος έχει για σπίτι του αυτή τη στιγμή και οι στιγμές διαρκώς κινούνται..."

Ο δρόμος του Μάγου 19ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 19ο Μάθημα

Οι μάγοι δεν καταδικάζουν ποτέ τις επιθυμίες. Άλλωστε, ακριβώς επειδή ακολούθησαν τις επιθυμίες τους, κατάφεραν να γίνουν μάγοι.

Η κάθε επιθυμία γεννιέται από κάποια παλιότερη επιθυμία. Η αλυσίδα των επιθυμιών δεν τελειώνει ποτέ. Είναι η ίδια η ζωή.

Μη θεωρείτε καμιά επιθυμία άχρηστη ή εσφαλμένη κάποια μέρα όλες θα εκπληρωθούν.

Οι επιθυμίες είναι σπόροι που περιμένουν την εποχή τους για να ανθίσουν. Από ένα και μόνο σπόρο επιθυμίας ξεφυτρώνουν ολόκληρα δάση.

Σεβαστείτε κάθε επιθυμία μες στην καρδιά σας, όσο ασήμαντη κι αν φαίνεται. Κάποια μέρα, αυτές οι ασήμαντες επιθυμίες θα σας οδηγήσουν στο θεό.

Ήταν ανήμερα των Χριστουγέννων, όταν ο νεαρός Αρθούρος τράβηξε το σπαθί από το βράχο. Από όλο το πλήθος που παρακολούθησε τον άθλο του, ο Αρθούρος δοκίμασε τη μεγαλύτερη έκπληξη. Που είναι ο Μέρλιν; αναρωτήθηκε, σίγουρος ότι ο δάσκαλός του είχε πραγματοποιήσει αυτό το θαύμα με τα μαγικά του. Ο Μέρλιν, όμως, δεν φάνηκε πουθενά.

Αργά τη νύχτα, όταν όλοι είχαν πέσει για ύπνο, ο Αρθούρος ξαγρυπνούσε ακόμα και συλλογιζόταν αν ήταν πράγματι το πεπρωμένο του να γίνει βασιλιάς. "Σε χρειάζομαι, Δάσκαλε", "ψιθύρισε.

Ξαφνικά, διέκρινε ένα φως κάτω απ' την πόρτα του. Πετάχτηκε όρθιος και την άνοιξε, αλλά δεν είδε το μάγο. Ήταν ο Κέι, ο θετός του αδελφός.

"Γιατί δεν κοιμάσαι;" τον ρώτησε. Ο Αρθούρος πήγε να απαντήσει, αλλά καθώς γύρισε πάλι προς το δωμάτιο, κράτησε την αναπνοή του. "Για σήκωσε λίγο το κερί σου", είπε. Ο Κει υπάκουσε και το φως του κεριού έπεσε πάνω σε τρία αντικείμενα που είχαν εμφανιστεί πάνω στο κρεβάτι του Αρθούρου: ήταν μια αχυρένια κούκλα, μια σπασμένη σφεντόνα κι ένας ραγισμένος καθρέφτης.

"Τα βλέπεις αυτά;" μουρμούρισε ο Αρθούρος. Ο Κέι τον κοίταξε παραξενεμένος. "Τα βλέπω", είπε, "αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι".

Ο δρόμος του Μάγου 18ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 18ο Μάθημα

Μπορείτε να βιώσετε την αθανασία εν μέσω της θνητότητας.

Ο χρόνος και το άχρονο δεν είναι αντίθετες έννοιες. Επειδή εμπεριέχει τα πάντα, το άχρονο δεν έχει αντίθετο.

Στο επίπεδο του εγώ, αγωνιζόμαστε να λύσουμε τα προβλήματά μας. Το πνεύμα θεωρεί ότι το μόνο μας πρόβλημα είναι αυτός ο αγώνας.

Ο μάγος γνωρίζει την πάλη ανάμεσα στο εγώ και το πνεύμα, αλλά ξέρει επίσης ότι και τα δύο είναι αθάνατα και δεν μπορούν να πεθάνουν.

Κάθε πλευρά του εαυτού σας είναι αθάνατη, ακόμα κι εκείνες που κρίνετε με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα.

Τον καιρό που ο νεαρός Αρθούρος έγινε βασιλιάς, κυκλοφορούσαν φήμες για κάποιο τρελό που ζούσε στο δάσος του Κάμελοτ. "Μην σας ανησυχούν αυτές οι φήμες", του είπαν οι σοφοί της αυλής. "Είναι κάποιος που έχει χάσει τα λογικά του. Ζει κλεισμένος σ' ένα καλύβι, όπου αργά ή γρήγορα θα πεθάνει."

Ωστόσο, το ενδιαφέρον του Αρθούρου είχε ξυπνήσει. Κάλεσε τους ιππότες του και κίνησε μαζί τους, με σκοπό να βρουν τον τρελό. Μετά από αρκετές ώρες, η βασιλική συνοδεία βρέθηκε σ' ένα ξέφωτο, κοντά στο κεντρικό μονοπάτι που διέσχιζε το δάσος. Στη μέση αυτού του ξέφωτου υπήρχε ένα καλυβάκι από λάσπη και καλάμια, τόσο προχειροφτιαγμένο που εξείχαν από παντού γυμνά κλαριά. Ο Αρθούρος ξεκαβαλίκεψε και προχώρησε μέχρι εκεί. Δεν υπήρχε πόρτα, παρά μονάχα ένα μικρό παράθυρο για να αερίζεται ο χώρος.

Ο βασιλιάς στάθηκε απ' έξω και φώναξε: "Ποιος είσαι;"

"Κάποιος που δεν ανήκει σ' ετούτο τον κόσμο", αποκρίθηκε μια αδύναμη φωνή.

Ο Αρθούρος δίστασε για μια στιγμή. "Θα ήθελα να συζητήσω μαζί σου", είπε μετά. "Είμαι ο βασιλιάς και σε διατάζω να βγεις έξω."

"Δεν έχω βασιλιά. Άσε με ήσυχο", απάντησε η φωνή.

"Ναι, αλλά δεν έχεις ούτε τροφή ούτε νερό. Χρειάζεσαι βοήθεια."

ΧΑΛΑΡΩΣΗ: ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ. – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

ΧΑΛΑΡΩΣΗ: ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ. – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

Το να ζούμε με το νου και το σώμα σε χαλάρωση είναι η φυσική μας κατάσταση.

Είναι ο σημερινός τρόπος ζωής  που μας έχει κάνει να ξεχάσουμε αυτή την κατάσταση.

Εκείνοι που ζουν με το νου και το σώμα σε χαλάρωση έχουν το κλειδί για να είναι πιο υγιείς, να έχουν περισσότερη ζωτικότητα, να έχουν μεγαλύτερη αρμονία ανάμεσα στον νου και το σώμα.

Η κατάσταση του νου και η κατάσταση του σώματός μας συνδέονται.

Αν οι μύες είναι χαλαρωμένοι, τότε και ο νους μας είναι ήρεμος. Αν  ο νους είναι ανήσυχος, τότε βλέπουμε τα αποτελέσματά του και στο σώμα.

Κάθε δράση ξέρουμε ότι προέρχεται κυρίως από τον νου. Όταν ο νους δεχτεί ένα εξωτερικό ερέθισμα, που τον οδηγεί στο να δράσει,  αμέσως στέλνει ένα μήνυμα δια μέσου του νευρικού συστήματος στους μύες, και οι μύες μετατρέπουν αυτό το ερέθισμα, σε μηχανική ενέργεια, δηλαδή σε κίνηση.

Στην καθημερινή μας ζωή, στο άγχος και στη βιασύνη της σύγχρονης ζωής, ο νους μας δέχεται ερεθίσματα που μας κάνουν να είμαστε σε ετοιμότητα, σε επιφυλακή. Έτσι λοιπόν ξοδεύουμε πάρα πολύ μεγάλο μέρος από τη ζωής μας, ακόμα και στον ύπνο μας, σε μια κατάσταση έντασης.

Καθένας από μας, αν παρατηρήσει το σώμα του, θα βρει σημεία τέτοια που μαζεύει αυτή την ένταση. Άλλοι άνθρωποι έχουν σφιγμένο στομάχι, άλλοι έχουν ανασηκωμένους ώμους, άλλοι είναι σκυθρωποί. Αυτή λοιπόν η άσκοπη υπερένταση, προκαλεί ταλαιπωρία και κακή υγεία. Είναι μια τεράστια αφαίμαξη της ενέργειάς μας, που δημιουργεί υπερκόπωση.

Χαλάρωση σημαίνει να μην υπάρχει κανένας μυς σε ένταση χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Σημαίνει να μάθουμε να αφηνόμαστε αντί να σφίγγουμε το σώμα μας, χωρίς να υπάρχει αιτία. Να αναπνέουμε ήρεμα και βαθιά και να αφήνουμε όλες τις φυσιολογικές λειτουργίες απλά να συμβαίνουν.

Νίκος Καζαντζάκης: Πρέπει να γίνεις εσύ ‘Ηλιος

Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων. Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.

Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι …

Να μην αρνιέσαι τη νιότη σου ως τα βαθιά γεράματα, να μάχεσαι σε όλη σου τη ζωή να μετουσιώσεις σε κατάκαρπο δέντρο την εφηβική σου άνθηση, αυτός, θαρρώ, είναι ο δρόμος του ολοκληρωμένου ανθρώπου.

Έχουν να πουν πως άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται το θάνατο. Όχι, σου λέω εγώ. Άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται την αθανασία.

Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.

Άσφαλτα κατέχει η χωματένια αυτή μήτρα την αξία του κάθε παιδιού της· κι όσο ανώτερη η ψυχή που έπλασε, τόσο και δυσκολότερη της αναθέτει εντολή: να σώσει τον εαυτό του ή τη ράτσα του ή τον κόσμο· από την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη εντολή που σου αναθέτει διαβαθμίζεται η ψυχή σου.

Άστρα, πουλιά, σπόροι μέσα στο χώμα, όλα υπακούουν. Και μόνο ο άνθρωπος σηκώνει κεφάλι και θέλει να παραβεί το νόμο και να μετατρέψει την υπακοή σε ελευτερία. Γι’ αυτό κι απ’ όλα τα πλάσματα του Θεού αυτός μονάχα μπορεί κι αμαρταίνει. Τι θα πει αμαρταίνει; χαλνάει την αρμονία.

Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι …

Δέν διαλέγεις αυτά που πιστεύεις. Αυτά διαλέγουν εσένα.

Πιστεύω στα αναρίθμητα, εφήμερα προσωπεία που πήρε ο Θεός στους αιώνες και ξεκρίνω, πίσω από την άπαυτη ροή του, την απόλυτη ενότητα.

Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα τ’ανθρώπου, να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνειέσαι οτι θωρούν τα μάτια σου!

Να πεθαίνεις και να λες:

Θάνατος δεν υπάρχει

Ένας δρόμος, ένας μονάχα οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος.

Αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του.

Σκύβω απάνω στο μερμήγκι, θωρώ μέσα στο γυαλιστερό μαύρο μάτι του το πρόσωπο του Θεού.

Θεός είναι η ακατάλυτη δύναμη που μεταμορφώνει την ύλη σε πνέμα. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα κομμάτι από το θεϊκό αυτό στρόβιλο και γι’ αυτό κατορθώνει να μετουσιώνει το ψωμί και το νερό και το κρέας και να το κάνει στοχασμό και πράξη.

Δεν είναι νερό δροσερό ο Θεός, όχι, δεν είναι νερό δροσερό, να το πιεις, να δροσερέψεις. Είναι φωτιά, και πρέπει να περπατάς απάνω της. Κι όχι μονάχα να περπατάς, παρά, κι αυτό ‘ναι το πιο δύσκολο, παρά και να χορεύεις!

Σίγουρα, ευτύς ως μπορέσεις να χορέψεις, η φωτιά γίνεται νερό δροσάτο, μα ώσπου να φτάσεις ως εκεί τι αγώνας, τι αγωνία, Θεέ μου!

Νίκος Καζαντζάκης         πηγή   Εναλλακτική  Δράση

Ο δρόμος του Μάγου 17ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 17ο Μάθημα

Αυτοί που ψάχνουν ποτέ δεν χάνονται, γιατί το πνεύμα πάντα τους καλεί.

Αυτοί που ψάχνουν βρίσκουν κάθε τόσο σημάδια στο δρόμο τους, αφημένα εκεί από τον κόσμο του πνεύματος. Οι απλοί άνθρωποι ονομάζουν τα σημάδια αυτά συμπτώσεις.

Το πνεύμα θέλει να σας συναντήσει.

Για να δεχτείτε την πρόσκλησή του, πρέπει να είστε ανυπεράσπιστοι.

Αρχίστε την αναζήτηση από την καρδιά σας.

Στη σπηλιά της καρδιάς στεγάζεται η αλήθεια.

Ο Μέρλιν είχε την παράξενη συνήθεια να δείχνει ότι απολαμβάνει τις αναποδιάς που τύχαιναν στο μαθητή του. 'Όταν ο Αρθούρος γυρνούσε στη σπηλιά γρατζουνισμένος και μελανιασμένος, επειδή είχε πέσει από κάποιο δέντρο, ο μάγος μουρμούριζε μέσα απ' τα δόντια του, "Ωραία". Μια φορά που ξέσπασε καταιγίδα, ένας κεραυνός είχε χτυπήσει μια γέρικη μουριά κι αυτή παραλίγο να πέσει πάνω στο αγόρι. "Μπράβο", ψιθύρισε ο Μέρλιν.

Όσο σιγανά κι αν προφέρονταν αυτά τα σχόλια, δεν έπαυαν να πληγώνουν τον Αρθούρο. Ορκίστηκε, λοιπόν, στον εαυτό του να κρύβει από 'δω και στο εξής τα μικροατυχήματά του. Όμως, την επόμενη μέρα κι ενώ έκοβε ξύλα για τη φωτιά, του γλίστρησε απ' το χέρι το τσεκούρι. Η λάμα καρφώθηκε στο παπούτσι του, περνώντας ξυστά απ' τα δάχτυλα των ποδιών του. Ακούγοντας την κραυγή τρόμου που έβγαλε ο Αρθούρος, ο Μέρλιν έσπευσε κοντά του κι έριξε μια επαινετική ματιά στο παπούτσι.

"Μπράβο, μπράβο", μουρμούρισε. Ο Αρθούρος δεν άντεξε άλλο.

"Μα, πώς μπορείς να χαίρεσαι όταν εγώ παθαίνω κάτι;" φώναξε θυμωμένος.

"Να χαίρομαι; Τι θες να πεις;" Ο Μέρλιν τον κοίταξε με έκπληξη

"Νομίζεις ότι δεν το έχω προσέξει, αλλά κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι κακό, εσύ το ευχαριστιέσαι."

Ο δρόμος του Μάγου – 16ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου – 16ο Μάθημα

Εκτός από την εγρήγορση, το όνειρο και τον ύπνο, υπάρχουν αμέτρητες σφαίρες συνειδητότητας.

Ο μάγος ζει ταυτόχρονα σε όλες τις σφαίρες.

Ο μάγος αντιλαμβάνεται απεριόριστες εκδοχές του κάθε γεγονότος.

Οι ευθείες του χρόνου είναι στην πραγματικότητα νήματα ενός πλέγματος που εκτείνεται στο άπειρο.

Μια μέρα, ο Αρθούρος ζήτησε να μάθει γιατί ο μανδύας του Μέρλιν ήταν διακοσμημένος με φεγγάρια κι αστέρια. «Έλα να σου δείξω», προσφέρθηκε ο Μέρλιν. Πήρε μαζί του το αγόρι και το έβαλε να καθίσει στην κορφή ενός λόφου. «Τώρα πες μου, μέχρι που φτάνει το μάτι σου.»

«Βλέπω τα δέντρα του δάσους, που απλώνονται μέχρι το τέρμα του ορίζοντα. Ως εκεί μπορώ να δω», είπε ο Αρθούρος.

«Και τι είναι πιο μακριά από κει;» ρώτησε ο Μέρλιν.

«Η άκρη του κόσμου, υποθέτω, ο ουρανός κι ο ήλιος.»

«Και πέρα απ’ αυτά;»

«Τα αστέρια κι ύστερα το κενό, που απλώνεται μέχρι το άπειρο.»

«Το ίδιο θα ίσχυε αν σε γύριζα από την άλλη μεριά;» ρώτησε ο Μέρλιν. Ο μικρός έγνεψε καταφατικά. «Πολύ καλά», είπε ο μάγος. «Τώρα ακολούθησέ με.» Οδήγησε το μαθητή του στο ποτάμι όπου συνήθιζαν να αναπαύονται τα μεσημέρια. «Τώρα ποιο είναι το πιο μακρινό πράγμα που βλέπεις;» ζήτησε να μάθει.

«Είναι τόσο πυκνό το δάσος που βλέπω μονάχα ως εκεί που στρίβει το ποτάμι», είπε ο Αρθούρος κι έδειξε καμιά πενηνταριά μέτρα πιο κάτω.