Οι πληγές έχουν Υψοφοβία…
…Γι’ αυτό και δεν τολμούν να ξεμυτίσουν από τα υπόγεια της ύπαρξης μας.
Οι
δήθεν αδιαφορία μας, τους αυξάνει το φόβο όχι μόνο για το φως αλλά και
για εμάς τους ίδιους και αντί να τις μαλακώσει τις κάνει να αιμορραγούν
ολοένα και περισσότερο.
Αναρωτιέμαι πως θα φερόσουν σε ένα παιδί που έχει το φόβο του ύψους;
Θα το τραβούσες με το ζόρι στην ταράτσα για να κοιτάξει από ψηλά;
Θα το τιμωρούσες και θα το φόβιζες περισσότερο;
Θα έκανες ότι δεν βλέπεις τον τρόμο του, ότι δεν βλέπεις τον πόνο του και θα το άφηνες να βολοδέρνει μονάχο του αδιαφορώντας ή θα το αγκάλιαζες τρυφερά, γεμάτος κατανόηση και αποδοχή;
Κι όμως...
Θα το κρατούσες μέσα στην αγκαλιά σου τόσο όσο χρειαζόταν για να γεμίσει Αγάπη. Θα το ηρεμούσες, θα το έκανες να αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και με λόγια απλά θα του μιλούσες για το φόβο του…
Θα το τραβούσες με το ζόρι στην ταράτσα για να κοιτάξει από ψηλά;
Θα το τιμωρούσες και θα το φόβιζες περισσότερο;
Θα έκανες ότι δεν βλέπεις τον τρόμο του, ότι δεν βλέπεις τον πόνο του και θα το άφηνες να βολοδέρνει μονάχο του αδιαφορώντας ή θα το αγκάλιαζες τρυφερά, γεμάτος κατανόηση και αποδοχή;
Κι όμως...
Θα το κρατούσες μέσα στην αγκαλιά σου τόσο όσο χρειαζόταν για να γεμίσει Αγάπη. Θα το ηρεμούσες, θα το έκανες να αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και με λόγια απλά θα του μιλούσες για το φόβο του…