Ποιος μπορεί να εμποδίσει το φως;

Ποιός μπορεί να εμποδίσει το φως να φωτίσει και να σκορπίσει το σκοτάδι; Η απάντηση είναι κανείς. Το σκοτάδι άλλωστε δεν υπάρχει παρά μονάχα εκεί που υποχωρεί το φως. Άρα εάν υπάρχει σκοτάδι στην ζωή μας, στην κοινωνία μας, στον κόσμο έχουμε και εμείς ευθύνη που δεν γινόμαστε οι ίδιοι φως. Δεν ωφελεί ξέρετε να διαμαρτύρεσαι για το σκοτάδι όταν εσύ δεν κάνεις τίποτα να έρθει το φως. 

Ακριβώς αυτό ζητάει ο Χριστός από εμάς, στο αυριανό ευαγγέλιο, να γίνει ο καθένας στο δικό του μικρόκοσμο πηγή φωτός και χαράς. Η ζωή και ο τρόπος μας να αποτελεί μαρτυρία του Χριστού. Να σε βλέπει ο άλλος έλεγε ο μακαριστός γέροντας Αιμιλιανός και να χαίρεται, να δοξάζει τον Θεό που σε γνώρισε, που σε βρήκε στην ζωή του, που είσαι μέρος και μέλλος της παρέας και συντροφιάς του.

Δεν μπορούμε όλα να τα ελέγξουμε...

Στην ζωή δεν μπορούμε όλα τα ελέγξουμε . Δεν είμαστε οι απόλυτοι πρωταγωνιστές, κι όποιος το πιστεύει αυτό γρήγορα η πραγματικότητα θα τον προσγειώσει στα όρια του. Το σύμπαν μέσα στο οποίο είμαστε μια μικρή κουκίδα, υπάρχει και χωρίς εμάς. Αύριο το πρωί θα ξημερώσει και θα νυχτώσει δίχως να μας ρωτήσει όπως κάνει εδω και εκατομμύρια χρόνια, είτε υπάρχουν εμείς είτε όχι. 

Σε αυτή λοιπόν την πορεία της ύπαρξης μας που ονομάζεται ζωή δεν είμαστε απόλυτοι κυρίαρχοι. Στην συναρπαστική πτήση της ύπαρξης δεν είμαστε ο πιλότος, αλλά το αεροπλάνο. Δεν μπορούμε όλα τα ελέγξουμε, αλλά μπορούμε κάτι πολύ σημαντικό, να ορίσουμε και να διαμορφώσουμε τις αντιδράσεις μας. Αυτό μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε. Δεν καθορίζουμε τα πράγματα αλλά τις αντιδράσεις μας απέναντι σ αυτά. Και είναι τόσο μα τόσο σημαντικό εάν το καταλάβουμε. 

Μπορείς να εμπιστευθείς τον Θεό και το τέλειο μονοπάτι που σου χαράζει; Μπορείς να το διαβείς δίχως να ρωτάς "τι" και "γιατί;". Εμπιστεύσου την φωνή εντός σου, μάθε να την ακούς, ησύχασε το νου σου, και απλά άκου, πράξε, αφήσου, απόλαυσε το ταξίδι….

  π. ΛίΒυος

Το Αγιον Πνεύμα ζει μέσα σου, όταν....

Το Αγιον Πνεύμα ζει μέσα σου αισθάνεσαι χαρά και πληρότητα ζωής, ανεξάρτητα από επιτυχίες και κατορθώματα.

Όταν είσαι χαρούμενη κι ας μην έχεις λύσει όλα τα προβλήματα της ζωής σου. 

Όταν δεν περιμένεις να είναι όλα «τέλεια» για να ζεις τα δώρα και τις δωρεές του Θεού.

Όταν στα μικρά και ασήμαντα βλέπεις τα μεγάλα και θεϊκά. 

Όταν το λίγο το κάνεις πολύ. 

Έχεις το Πνεύμα του Θεού, 

Όταν επιλέγεις να χαμογελάς και να δοξάζεις τον Θεό, σε έναν κόσμο που ξέρει μόνο να παραπονιέται και να ντύνεται στο χρώμα της γρίνιας και της θλίψης.  

Όταν μπορείς στον άλλο να βλέπεις τα χαρίσματα και την ομορφιά της μοναδικότητα του. 

ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΓΚΕΙΤΑΙ Η ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΑΓΑΘΑ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΥΧΗ

Έτσι και ο Αρίστιππος, όχι αδέξια, ίσα ίσα πολύ χαριτωμένα, έδωσε σκωπτική απάντηση σε κάποιον ανόητο και άφρονα πατέρα. Όταν, δηλαδή, τον ρώτησε ένας πόσα χρήματα θα ζητούσε για την εκπαίδευση του παιδιού του, απάντησε: «Χίλιες δραχμές». Ο άλλος τότε είπε: «Μα τον Ηρακλή, σαν υπέρογκη η απαίτηση σου - με χίλιες δραχμές αγοράζω δούλο». Και ο Αρίστιππος του απάντησε: «Τότε, λοιπόν, θα έχει δύο δούλους - και τον γιο σου και κείνον που θ' αγοράσεις».

Θα σας πω, λοιπόν, τι συμβαίνει με τους αξιοθαύμαστους αυτούς πατέρες, από την ώρα που κακώς αναθρέψουν και κακώς εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους. Όταν (τα παιδιά), αφού καταταχτούν στην τάξη των ανδρών, αδιαφορήσουν για τη σωστή και εύτακτη ζωή και καταβαραθρωθούν στις άτακτες και δουλικές απολαύσεις, τότε, λοιπόν — όταν δεν μπορεί να υπάρξει όφελος—, μετανοούν οι πατέρες τους, που υπήρξαν πλημμελείς ως προς την παιδεία των παιδιών τους, αγωνιώντας για τη λανθασμένη διαγωγή τους. Κάποιοι από αυτούς παίρνουν μαζί τους τούς κόλακες και τους παρασίτους, τιποτένιους ανθρώπους και καταραμένους, διασαλευτές και εκμεταλλευτές της νεότητας, άλλοι εξαγοράζουν την ελευθερία για εταίρες και πόρνες, αυθάδεις και πολυδάπανες, άλλοι ρίχνονται στις γαστρονομικές απολαύσεις, άλλοι εξοκείλουν στους κύβους και στα γλεντοκοπήματα, ενώ κάποιοι καταπιάνονται με ακόμα πιο αλαζονικά κακά, μοιχεύοντας και καταστρέφοντας οικογένειες, έτοιμοι να πληρώσουν με την ίδια τη ζωή τους για μια και μόνη απόλαυση.

''Μας κατατρώει το τίποτα*...''

Θερίζει ο καρκίνος, όπως σε κάθε εποχή και μια σοβαρή ασθένεια.Τις προάλλες μου ανέφεραν πάλι δυο νέους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας. Και καθημερινά φεύγουν πολλοί. Ωστόσο αναλογίζεται κανείς ότι ο θάνατος μέσα στο απόλυτο μαύρο του έχει και φως. Κοιτάζοντας το αναπόφευκτο του, μπορεί να σε ευεργετήσει, από την άποψη ότι ξυπνά μέσα σου την επιθυμία για ζωή. 

Τόσο εγώ προσωπικά όσο και πολλοί φίλοι και γνωστοί, μετα από μια περιπέτεια υγείας ή κάποιο σοβαρό ατύχημα, επανεκτίμησαν την ζωή στην ολότητα της. Είδαν εκ νέου αυτά που πριν απλά κοιτούσαν. Άλλαξαν τις σάπιες αξίες τους, και αναθεώρησαν την άποψη περί αυτονοήτων. Όχι δεν υπάρχουν αυτονόητα. Είναι απάτη να πιστεύεις κάτι τέτοιο. Όλα τα στήνουμε κάθε μέρα από την αρχή. Κανείς δεν μας υπόσχεται ότι το πρωί θα δούμε ξανά εκείνους που αγαπάμε, αυτά που μας αρέσουν, αυτά που κάνουν όμορφη την ύπαρξη μας. 

Γι’ αυτό όσο μεγαλώνω, πιστεύω ότι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής είναι να συνειδητοποιήσουμε την θνητότητα μας. Αυτό δηλαδή στο οποίο επιμένει ο Χριστός. Γιατί; Γιατί αυτή η κατανόηση θα μας ωθήσει στην ζωή. Μονάχα όσοι συνάντησαν τον θάνατο έτρεξαν με ορμή και δίψα προς την ζωή. Το να κοιτάξω κατάματα και με βαθιά αποδοχή την θνητότητα μου, θα γκρεμίσει τις ψεύτικες επιφανειακές αξίες μου. 

Θα καταλάβεις πόσο ανόητο είναι όλη μέρα μετα μανίας να κυνηγάς λεφτά, φήμη, δόξα, και επιβεβαίωση. Στα πιο ανόητα και σάπια θέματα φεύγει η ζωή μας. 

Οι άνθρωποι που πετυχαίνουν, είναι αυτοί που σηκώνονται δυνατότεροι όταν πέφτουν

Υπάρχει μια Αγγλική παροιμία που λέει πως «η ανάγκη είναι η μητέρα της επινόησης». Αν νιώθουμε αυτή την έντονη επιθυμία – αυτή την ανάγκη – να κάνουμε κάτι, θα βρούμε τον τρόπο να τα καταφέρουμε. Η ανάγκη μας κάνει δυνατότερους. Από πολλές απόψεις.
Αυτό που μας κάνει αυτό που είμαστε, που χτίζει το χαρακτήρα και διαμορφώνει την προσωπικότητά μας δεν είναι μόνο οι περιστάσεις και οι πράξεις μας ως αντίδραση σε αυτές, αλλά το πώς αντιμετωπίζουμε τα όσα μας φέρνει η ζωή.

Πιο συγκεκριμένα, το πώς αποφασίζει ο καθένας να ζει τη ζωή του. Είναι η απάντηση στο ερώτημα του τι είναι αυτό που μας γεμίζει, που μας βοηθάει να επιβιώνουμε όταν νιώθουμε πως δεν μπορούμε άλλο, τι μας πλημμυρίζει με χαρά, μας κάνει να τα ξεχνάμε όλα, μας φέρνει γέλιο και ευτυχία. Και με ποιους θέλουμε να τα μοιραζόμαστε όλα αυτά.

Ανάμεσα στις ερωτήσεις που κάνουμε στον εαυτό μας είναι και οι ανάγκες που έχουμε και από τις οποίες εξαρτάται η συμπεριφορά μας. Γιατί ο κάθε ένας από μας έχει διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετικές προτεραιότητες για αυτές.

Η χαμένη Επιστολή του Απ. Παύλου προς Λαοδικείς

Στην επιστολή του Παύλου προς τους Κολοσσαείς, αναφέρεται κάποια επιστολή του Αποστόλου προς την κοινότητα της Λαοδικείας, μια επιστολή σημαντική:

«Όταν διαβάσετε αυτή την επιστολή, στείλτε την να διαβαστεί και στην Εκκλησία των Λαοδικέων, κι εσείς φροντίστε να πάρετε την επιστολή που έστειλα στους Λαοδικείς για να την διαβάσετε» (Κολ.4, 16).

Μάταια όμως αναζητά κανείς την επιστολή αυτή του Παύλου στην Καινή Διαθήκη. Και μέχρι σήμερα, παρόλο το ζήλο των ερευνητών, έχει κηρυχθεί σαν χαμένη και κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει πως εξαφανίστηκε. (P. Feine, Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη).

Το 1844 η επιστολή αυτή καταγράφηκε από τον Γιάκομπ Λόρμπερ δια της οδού του Εσωτερικού Λόγου, καθ’ υπαγόρευσιν, εκ μέρους του Αγίου Πνεύματος. Ο Λόρμπερ ήταν Γερμανός, προφήτης με Θείο Χάρισμα, έτσι όπως οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.

Η σύγκριση της επιστολής με τις Επιστολές του Παύλου ως προς το ύφος είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Νιώθει κανείς στην επιστολή την πύρινη φλόγα του Πνεύματος του Αποστόλου Παύλου στην πλήρη και ανόθευτη ιδιαιτερότητα και δύναμή της.

Διαβάζοντάς την θα καταλάβει κανείς γιατί οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας και οι Πάπες των αρχών του Μεσαίωνα απάλειψαν την επιστολή αυτή από τις Γραφές.

Οι Λαοδικείς, όπως και οι Κολοσσαείς, ξέπεσαν γρήγορα από τον καθαρό πνευματικό Χριστιανισμό σε έναν τελετουργικό εκκλησιαστικό Χριστιανισμό, τον οποίο Παύλος κατηγορεί στην επιστολή του με πολύ αιχμηρά λόγια. Η Εκκλησία ένιωσε την επιστολή αυτή σαν κατηγορητήριο για το δικό της εγκόσμιο τρόπο ζωής και έτσι πολύ απλά την έβγαλε στο περιθώριο.

Σίγουρα δεν είναι ασήμαντο το γεγονός ότι το Πνεύμα του Θεού φανερώνει ξανά στην εποχή μας την χαμένη για τόσους αιώνες επιστολή.

«Είναι όμως κοντά ο καιρός, ήρθε κιόλας, που όσοι πραγματικά λατρεύουν, θα λατρέψουν τον Πατέρα εν Πνεύματι και Αληθεία. Γιατί έτσι θέλει ο Πατέρας αυτούς που τον λατρεύουν» (Ιω. 4, 23).

Τι να κάνετε όταν σας κατακλύζουν οι αρνητικές σκέψεις

Οι αρνητικές σκέψεις δεν εξυπηρετούν απολύτως κανένα σκοπό. Επιπλέον, πρέπει να πούμε ότι ο αρνητικός τρόπος σκέψης δεν έχει καμία σχέση με το πώς είστε σαν άνθρωπος. Οι τοξικές σκέψεις δεν σας χαρακτηρίζουν και δεν καθορίζουν το πεπρωμένο σας. Εμείς είμαστε αυτοί που καθορίζουμε τη δύναμη της κάθε αρνητικής σκέψης. Δυστυχώς, συχνά παραχωρούμε σε αυτή πολύ χώρο και αξία και αυτό μπορεί να μας δημιουργήσει αρκετά προβλήματα.

Ο Βούδας είπε κάποτε ότι «ο χειρότερος εχθρός σου δεν μπορεί να σε βλάψει τόσο όσο οι ίδιες σου οι σκέψεις». Και οι κακές σκέψεις μπορεί να έχουν πολλές φορές την τάση να παρεισφρέουν παντού, αφύλαχτες και ανεξέλεγκτες.

5 τρόποι επαναπροσδιορισμού των σκέψεών σας

1. Παρατηρήστε τη σκέψη

Καθίστε σε μια θέση στο πίσω μέρος του νου σου και απλά παρατηρήστε την αρνητική σκέψη. Οι αρνητικές σκέψεις αποτελούν σε γενικά πλαίσια ένα προϊόν γνωστικών διαστρεβλώσεων ή παράλογων μοτίβων σκέψης, κάτι που αναγνωρίζεται από όλους τους ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Δεν χρειάζεστε ψυχοθεραπεία ή φαρμακευτική αγωγή- απλά πρέπει να εντοπίσετε μια σκέψη και να τη δείτε να εξαλείφεται, να διασκορπίζεται.

Ο Σωκράτης τιμωρήθηκε από την κοινωνία του...

Ο Σωκράτης τιμωρήθηκε από την κοινωνία του. Οι άντρες σαν τον Σωκράτη είναι αναπόφευκτο να τιμωρούνται, επειδή είναι άτομα και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να κυριαρχεί πάνω τους.Του έδωσαν δηλητήριο. Είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι και ο
άνθρωπος ο οποίος επρόκειτο να του δώσει το δηλητήριο, το ετοίμαζε. Ο ήλιος έδυε – εκείνη ήταν η ώρα που είχε ορίσει το δικαστήριο. Ο άνθρωπος όμως αρνιόταν να του δώσει το δηλητήριο. Ο Σωκράτης τον ρώτησε: “ Γιατί καθυστερείς; Περνάει η ώρα. Ο ήλιος δύει”.
Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να πιστέψει ότι κάποιος που επρόκειτο να πεθάνει είναι τόσο ακριβής για τη σωστή ώρα του θανάτου του. Σκεφτόταν ότι μάλλον θα έπρεπε να τον ευχαριστήσει για την καθυστέρηση. Ο άνθρωπος αγαπούσε τον Σωκράτη. Τον είχε ακούσει στο δικαστήριο και είχε δει την ομορφιά του. Εκείνος μόνος του είχε περισσότερη ευφυΐα από ολόκληρη την Αθήνα.
Ήθελε να καθυστερήσει λίγο ακόμα, ώστε ο Σωκράτης να μπορέσει να ζήσει λίγο περισσότερο. Ο Σωκράτης όμως δεν τον άφησε. Είπε: “Έλα! Μην τεμπελιάζεις. Φέρε το δηλητήριο.”

Το "στράβωμα''της ζωής...

Όσο εμονικά προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου, ότι έχεις «πάντα δίκιο», τόσο αναβάλεις και ματαιώνεις μέσα σου μια σπουδαία εμπειρία ζωής και ψυχικής εξέλιξης, να διδαχθείς από τα λάθη σου. Ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία της ζωής είναι τα λάθη μας, διότι στα λάθη μαθαίνουμε την αλήθεια του εαυτού μας. 

Το στράβωμα της ζωής, έχει μέσα του κάτι αυθεντικό, αρκεί να μπορείς να το δεις. Θυμήσου τον άσωτο υιό που μέσα στην τραγωδία του είναι αυθεντικός, ενώ ο μεγάλος αδελφός του, μέσα στην τακτοποιημένη ζωή του είναι ψεύτικος. Εκεί στα λάθη μας, στις αστοχίες μας, χάνουμε και βρίσκουμε αλήθειες ζωής, εκεί πεθαίνουμε και μπορούμε να αναστηθούμε.         π.λίβυος

20 επώδυνα βήματα που χρειάζεται να κάνουμε για να εξελιχθούμε

1. Να διαφωνήσουμε επιτέλους με τους γονείς μας για συγκεκριμένα πράγματα (ειδικά όσον αφορά στον τρόπο ζωής και στις επιλογές μας) και να είμαστε έτοιμοι να έρθουμε αντιμέτωποι με τις συνέπειες που θα έχει αυτή η διαφωνία στη σχέση μας.

2. Να απομακρύνουμε φίλους από τη ζωή μας, με τους οποίους μεγαλώσαμε, αλλά πια δεν μας κάνουν καλό και/ή δεν ταιριάζουμε.

3. Να εξομολογηθούμε στους φίλους μας, αν μας ρωτήσουν, τους ακριβείς λόγους για τους οποίους δεν κάνουμε πια τόσο συχνά παρέα μαζί τους. Να εξηγήσουμε ποια είναι τα ζητήματα που αντιμετωπίζετε.

4. Να διαγράψουμε αριθμούς τηλεφώνων ανθρώπων για τους οποίους δεν ενδιαφερόμαστε πια, αλλά και που δεν πρόκειται να ενδιαφερθούν κι εκείνοι για εσάς.

Ότι σου φέρνει η ζωή, έρχεται γιατί μπορείς να το ξεπεράσεις

Διαβάζοντας βιογραφίες σπουδαίων ανθρώπων, αντιλήφθηκα πως όλες τους είχαν κάτι κοινό: δεν υπήρχε προσωπικότητα της οποίας η ζωή να μην είχε βιώσει δυσκολίες, να μην είχε έρθει αντιμέτωπη με τη συντριβή, πριν την καταξίωση.
Όλοι μας, γκρινιάζουμε για τα όποια στραβά έρθουν στη ζωή μας. Όχι μόνο για τα σοβαρά, αλλά και για τα πιο απλά. Χάνουμε το λεωφορείο; H απογοήτευση και τα νεύρα έρχονται αμέσως. Εγκλωβισμένοι μόνο στον πόνο του σήμερα, αδυνατούμε να ζυγίσουμε το ευεργέτημα μίας δύσκολης στιγμής στη βραχυπρόθεσμη εξέλιξή μας.
Όλα στη ζωή όμως έχουν έναn σκοπό, ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς να το αντιληφθείς. Η ζωή ξέρει να σε φέρνει μέσα από τις κατάλληλες καταστάσεις, ώστε να επιτρέψει στον καλύτερο εαυτό σου να αναδυθεί στην επιφάνεια και να καταπλήξει ακόμα κι εσένα τον ίδιο.
Δεν υπάρχει δυσκολία που να μην μπορείς να ξεπεράσεις. Για να στη φέρνει στο διάβα σου η ζωή, σημαίνει πως γνωρίζει ήδη για τις αντοχές και ικανότητές σου. Ο άνθρωπος γίνεται σοφότερος μέσα από τις άσχημες στιγμές, διότι το ίδιο το πρόβλημα τον κινητοποιεί και τον ωθεί να ψάχνει για λύσεις.

Οι άνθρωποι εύκολα συνδέονται, αλλά δύσκολα έρχονται σε επαφή

Οι άνθρωποι είτε ζουν μέσα σε μια οθόνη (κινητό, λάπτοπ, τηλεόραση), είτε ζουν μόνο μέσα στο κεφάλι τους με τις χιλιάδες, συνήθως αρνητικές και αυτοκαταστροφικές σκέψεις που κάνουν, μα ελάχιστα ζουν μέσα στον εαυτό τους και με τον εαυτό τους.

Γι’ αυτό και εύκολα μπορούν να συνδέονται με τους ανθρώπους, όσο εύκολα συνδέονται στο wi-fi, δύσκολα όμως έρχονται σε επαφή. Η επαφή με τον άλλο προϋποθέτει την ουσιαστική επαφή με τον εαυτό μας. Προϋποθέτει το άνοιγμα στη δική μας ψυχή, στην αλήθειά μας, στη συνειδητότητα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι κινούνται μηχανικά, δεν παρατηρούν, δεν αφουγκράζονται, δεν νιώθουν ουσιαστικά με την καρδιά τους. Μπορεί να είναι ευγενικοί, αλλά όχι καλόκαρδοι. Μπορεί να είναι εξυπηρετικοί, μα όχι φροντιστικοί. Μπορεί να νομίζουν ότι συγχωρούν, δεν το κάνουν όμως με ευσπλαχνία. Μπορεί να βοηθούν αλλά όχι από αγάπη.

Συνδέονται αλλά δεν ενώνονται. Ασχολούνται με τα επουσιώδη και όχι με τα ουσιώδη. Ζουν μια ζωή που τους έχει επιβληθεί γι’ αυτό και εύκολα χαρακτηρίζουν ως “περίεργο” όποιον ζει διεκδικώντας να αλλάξει αυτή τη φορεμένη άγνοια.