ΕΘΝΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΜΟΨΥΧΙΑ

Εθνική Αφύπνιση
απόδοση: επαναφορά εθνικών ιδεωδών των ευρισκομένων σε ληθαργώδη κατάσταση
θεματολογία: ‘ Έθνος - Πατρίς - Χώρα - Κράτος - Πολιτεία ’

Εθνική Ενότητα
απόδοση: τα στενά συνδεόμενα μέλη έθνους που δημιουργούν σύνολο πολιτών αδιαίρετο & αδιάσπαστο
θεματολογία: ‘ Έθνος - Πατρίς - Χώρα - Κράτος – Πολιτεία ’

Εθνική Ομοψυχία
απόδοση: ταύτιση ψυχικής διάθεσης της πλειοψηφίας των πολιτών επί εθνικού θέματος

θεματολογία: ‘ Έθνος - Πατρίς - Χώρα - Κράτος - Πολιτεία ’      ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ

Η ΑΡΕΤΗ ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΤΑΙ ΜΕ ΕΥΤΥΧΙΑ, ΗΡΕΜΙΑ,ΑΤΑΡΑΞΙΑ

«Όσοι κακολογούν τους άλλους αυτοδηλητηριάζονται. "Nemo malux felix" έλεγε ο Ρωμαίος σατυρικός ποιητής Γιουβενάλης: κανείς κακός δεν είναι ευτυχισμένος».

Μερικοί άνθρωπο, έλεγε ο Επίκτητος, είναι τυφλοί στην ομορφιά του κόσμου.

Ο Επίκτητος πρόβαλε μια αντίληψη της αρετής απλή, συνηθισμένη και καθημερινή στη διατύπωση της. Αντί των πράξεων εντυπωσιασμού και επίδειξης καλοσύνης, ήταν υπέρ μιας ζωής που να τη ζει κανείς σταθερά, σύμφωνα με τη θεία θέληση. 
Η συνταγή του για την καλή ζωή επικεντρωνόταν σε τρία θέματα: να γίνεις κύριος των επιθυμιών σου, να εκτελείς τα καθήκοντά σου και να να σκέφτεσαι καθαρά για τον εαυτό σου και για τις σχέσεις σου με την ανθρώπινη κοινωνία.

Αυτοέπαινος και αυτοκατηγορία ίδια παγίδα...

Υπάρχουν κάποιες εικόνες, λέξεις ή φράσεις που κατακτούν μέσα μας μια ιδιαίτερη θέση. Τις θυμάσαι για χρόνια ολάκερα, σε επηρεάζουν στην ζωή σου. Μια τέτοια υπήρξε η φράση του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, που λέει «ότι οι κακίες μας ντύνονται το ένδυμα των αρετών». Δηλαδή ότι πολλές φορές πίσω από μια συμπεριφορά που μπορεί να θαυμάζουμε κρύβεται κάτι άλλο πολύ βαθύτερο και σκοτεινό. 

Αυτή την μεγάλη αλήθεια την συνάντησα πολλές φορές στη ποιμαντική μου διακονία. Γνώρισα ανθρώπους που παρουσιάζονταν ως πράοι και ταπεινοί να μεταμορφώνονται σε άγρια θηρία, βγάζοντας απίστευτη κακία κι επιθετικότητα όταν τους έθιγες τον εγωισμό και τα μικροσυμφέροντα τους.

Πλέον μέσα μου έχω απόλυτα κατανοήσει, ότι τόσο εκείνος που αισθάνεται ότι είναι ο καλύτερος όλων όσο και εκείνος που δηλώνει ο χειρότερος, είναι το ίδιο βαθιά νάρκισσοι. 

Δεν έχει σημασία εάν λες ότι είσαι τέλειος ή χειρότερος, σημασία έχει ότι μέσα από αυτό τον ρόλο ζητάς να πέσουν όλα τα βλέμματα και τα φώτα του κόσμου πάνω σου. Ζητάς οι άλλοι να υπηρετήσουν τον μεγαλείο σου ή την αδυναμία σου. 

Γι΄αυτό στην πνευματική ζωή ότι λάμπει δεν είναι Χριστό ή όπως έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος, «άλλο πράγμα η ταπείνωση και άλλο το κόμπλεξ…»     π. Λίβυος

Η αγάπη ξέρει να σκεπάζει....

«Άπλωσον το φόρεμα σου και σκέπασον τον πταίοντα…» Πόσο όμορφα και γλυκά παρουσιάζει μέσα από μια εικόνα ο Αββάς Ισάακ Σύρος, την αγάπη και την κατανόηση που πρέπει να έχουμε στο λάθος και το σφάλμα του συνανθρώπου μας. Μας προτρέπει να σκεπάζουμε τον άνθρωπο που πέφτει σε αμαρτίες, λάθη και αστοχίες. Να τον προστατεύουμε από τα απειλητικά βλέμματα των άλλων, εκείνων που καβάλα στο άρμα της "αρετής" τους, είναι έτοιμοι να διαπομπεύσουν τις πληγές του. 

Το ήθος του Χριστιανού δεν είναι να σχολιάζει και να φανερώνει τις αδύναμες πλευρές της ζωής του άλλου ανθρώπου. Αντιθέτως ο Χριστιανός σκέπει και φροντίζει τα τραύματα και τις πληγές που κρύβονται κάτω από τις αμαρτίες του άλλου, μια και κανείς δεν αμαρτάνει χάριν γούστο αλλά γιατί βαθιά μέσα στου υποφέρει από μια απώλεια και έλλειψη. 

Δυστυχώς όμως αρκετές φορές, άνθρωποι που θέλουν να λέγονται Χριστιανοί, δεν έχουν αυτό το φιλάνθρωπο ήθος. Αντιθέτως σκαλίζουν τις ζωές των άλλων και όχι μόνο δεν σκεπάζουν τα λάθη τους, αλλά με ιδιαίτερη χαιρεκάκια τα διατυμπανίζουν και τα περιφέρουν στην αρένα ενός κόσμου που διψάει για το αίμα του άλλου. 

Να γνωρίζουμε όμως, ότι με το μέτρο που μετράμε τα λάθη των άλλων με αυτό και οι ίδιοι θα κριθούμε από το Θεό. Η σκληρότητα αργά η γρήγορα θα γίνει η πέτρα πάνω στην οποία θα τσακιστεί το ψέμα της ζωή μας.   π.Λίβυος

Γέροντας Κλεόπας Ηλίε: Αυτό είναι το φάρμακο του καρκίνου

Πάτερ Κλεόπα, εδώ καθημερινά καταφθάνουν άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο για να σας δουν. Ποιες είναι οι εμπειρίες κι οι εντυπώσεις σας;

-Το ότι εμείς οι Χριστιανοί έχουμε μέσα μας μπερδέψει τα πράγματα. Αν κι είμαστε βαπτισμένοι, ωστόσο συχνά δεν ξέρουμε τί πιστεύουμε.

Με πόνο και θλίψη βλέπω καθημερινά ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε φτιάξει για το Θεό μια εικόνα περίεργη κι απαράδεκτη.
Μια εικόνα που δεν συμβιβάζεται με τα Ευαγγέλια και τα βιβλία τα ιερά, πού το Θεό τον προσδιορίζουν σαν άβυσσο ευσπλαχνίας κι αγάπης.
Σχεδόν το 99% όσων άρχονται εδώ φαντάζονται το Θεό σαν ένα ανώτερο Ον που επιφυλάσσει στον άνθρωπο μόνο θυμούς, οργές και ποινές, αλλά σπάνια καλοσύνες.

Εγώ δεν είμαι γιατρός, αλλά τσοπάνος, πιστεύω όμως πως η αιτία του καρκίνου εκεί βρίσκεται : στη λανθασμένη εικόνα που ο άνθρωπος έφτιαξε μέσα του για το Θεό.

Δηλαδή, αν εμείς οι άνθρωποι μετασχηματίσουμε την αντίληψη που έχουμε σήμερα για το Θεό, αν αλλάξουμε την εικόνα που φτιάξαμε μέσα μας για το Δημιουργό, τότε βρέθηκε το φάρμακο και θεραπεύτηκε ο καρκίνος;

Ναι. Τον καρκίνο δημιουργούν οι τύψεις, τα άγχη και οι φοβίες, οι ανησυχίες και οι αποστασίες, οι αμφιβολίες, οι θλίψεις κι οι στενοχώριες.
Ο καρκίνος μπήκε στον άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος δεν άφησε μέσα του χώρο για να μπει ο Θεός. Αν νοιώσεις μέσα στις φλέβες σου το Θεό, τότε ηρέμησες.
Αυτό είναι το φάρμακο του καρκίνου.

Πώς, όμως, να ηρεμήσει ένας πού ζει συνεχώς μέσα στις πτώσεις; Πώς να νοιώσει μέσα στις φλέβες του το Θεό ένας, λ.χ., που ζει με μοιχείες, πορνείες κι εγκλήματα;

Πάντα να ξαναρχίζεις...

Να ξαναρχίζεις λοιπόν, να κάνεις εκείνο το βήμα, ξεχνώντας ποιος είσαι και το που βρίσκεσαι.
Για να αδιάσει το μέσα σου και να γεμίσει αλλιώς.

Να ξαναρχίζεις, έχοντας όπλο το παρόν και σοφία το παρελθόν.
Και θα δεις ότι μόνο έτσι θα μάθεις την κατανοήση, για να δημιουργήσεις με σιγουριά το μέλλον.

Να ξαναρχίζεις, όσο χαμηλά και αν έχεις πέσει στο τώρα.
Όσες πληγές και αν σου έχουν χαράξει.

Όσο σκοτάδι και αν έχεις βιώσει.
Να μαζεύεις τα κομμάτια σου και να πηγαίνεις στην αρχή σου.

Να ξαναρχίζεις, όσο και αν ο πόνος, σε έχει αποδυναμώσει.
Θυμήσου ότι το αύριο, σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία.
Μια δεύτερη ζωή.

Να ξαναρχίζεις και να χαμογελάς τόσο δυνατά που η σκιά του φόβου να τρομάξει και να φύγει.
Στη θέα του ήλιου ακόμα κι αυτή θα κάνει πιο πέρα.

Να ξαναρχίζεις και να συγχωρείς το παρελθόν σου.
Τους ανθρώπους του, τις επιλογές σου.

Διότι, κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς να παίξει.
Δεν υπάρχει σκηνοθέτης για το έργο μας.
Όλα αυτοσχεδιασμός είναι.
Ό,τι φέρει η στιγμή.

Ο πραγματικός χρόνος κυλάει στις ψυχές μας....

Σκέφτηκα τι θα μπορούσα να γράψω απόψε με την αλλαγή ενός ακόμη χρόνου που πέρασε πάνω από το κορμί και την ψυχή μας. Πολλά τα κλισέ και οι κονσερβοποιημένες ευχές. Μας κούρασαν κι αυτές. Ένιωσα ότι θα ήταν καλύτερα να σας μιλήσω ως φίλος και αδελφός. Και να πω δόξα τω Θεώ που ζούμε και υπάρχουμε. Που είμαστε ακόμη ζωντανοί με τις χαρές και τις πίκρες του βίου μας, ωστόσο όμως είμαστε εδώ, «στην σκηνή….».Αυτό είναι το μέγιστο δώρο.
Η αλήθεια είναι πως δεν το εκτιμούμε, και κάνουμε τα πάντα ώστε καθημερινά να γίνεται η ζωή μας βάσανο. Η πιο ψεύτικη ευχή είναι εκείνη που τις ημέρες αυτές θα ειπωθεί χιλιάδες φορές από τα χείλη όλων μας, «στην υγεία μας, εις υγεία, πρώτα υγεία….». Κι όμως κανείς δεν είναι ευτυχισμένος που έχει την υγεία του, γι’ αυτό κάνει τα πάντα ώστε να την καταστρέψει. 

Γιατί; Μα γιατί δεν αγαπάμε αυτό που είμαστε, εκείνο που μας έκανε ο Θεός, αυτά που μας χάρισε. Πάντα θέλουμε αυτό που δεν έχουμε. Ποτέ εκείνο που κρατάμε στα χέρια μας. Μισούμε τον εαυτό μας, κατ’ επέκταση την ζωή μας. Την πετάμε ως δολοφονημένο πτώμα από εδώ κι εκεί, ατιμάζοντας της. Και πότε ατιμάζεται μια ζωή; Όταν δεν την ζεις αλλά την αφήνεις να κυλά δίχως νόημα. Όταν την νύχτα κλείνοντας την μέρα σου δεν λες «δόξα τω Θεώ», αλλά αντιθέτως «ουφ πέρασε κι αυτή η ημέρα». Λες και ήταν βάσανο, βάρος, κάτι που πρέπει να ξεφορτωθείς και όχι να ζήσεις. 

Άρθρο-ύμνος για τον Ελληνισμό από την εφημερίδα "The York Times" το 1975

«…Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες.

Οι ‘Έλληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος…

Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο.

Οι ‘Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες.

Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτόν του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να την ζούμε.

Οι ‘Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γιʼ αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Ομήρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού.

Χωρίς τους ‘Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.

Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Από τους ‘Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό…».        ΣΤΕΜΑ

Ηρώδης, ο εσωτερικός μας εφιάλτης...

Εάν ο Ηρώδης παραμείνει μονάχα στην ιστορικότητα του, δεν έχει να μας πει τίποτε, πέρα απ' ότι κάποτε υπήρξε ένας κακός άνθρωπος. Εάν όμως γίνει το σύμβολο και το κλειδί, για μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού και της ζωής μας, τότε έχει πάρα πολλά να μας δώσει σε νόημα. 

Διότι ο Ηρώδης πρέπει να κατανοηθεί ψυχικά σε εκείνο το μέρος της ψυχής μας, που ζητά να σκοτώσει την αθωότητα μέσα μας. Ζητάει να θανατώσει ότι ζωντανό, γνήσιο, αυθεντικό, παιδικό, αθώο και θεϊκό υπάρχει στην ψυχή μας. 

Ο Ηρώδης δεν αντέχει το φως, είναι εγκλωβισμένος στο σκοτάδι του, γι αυτό και δεν μπορεί να χαρεί την γέννησή ενός παιδιού που είναι ο ίδιος ο Θεός. Αυτή είναι και η κόλαση του κακού ανθρώπου, ότι δε μπορεί να χαρεί. 

Δε μπορεί να κοιτάξει το φως. Ότι όμορφο αντικρύσει στην ζωή, το ζηλεύει και επιζητεί την καταστροφή του. Είναι προτιμότερο για εκείνον, ο φίλος, ο γνωστός, ο οποιοσδήποτε να έχει προβλήματα ώστε να του εκφράσει την λύπη του, παρα να έχει χαρές και επιτυχίες ώστε να του δώσει τον έπαινο του. Προτιμά την δυστυχία του άλλου από την προκοπή του, διότι στην δυστυχία θα τον λυπηθεί, στην χαρά όμως πρέπει να τον συγχαρεί κι αυτό είναι η κόλαση του. 

Ο Ηρώδης λοιπόν δεν είναι ένα πρόσωπο του χθες, αλλά ένας καθημερινός εσωτερικός μας εφιάλτης. Όπου για να διατηρήσει την εξουσία του μέσα μας, θα θυσιάσει πολλά αθώα «παιδιά», πολλές δηλαδή αγνές και αυθεντικές πλευρές του εαυτού μας. Όμως ο Θεός εάν πραγματικά το θέλουμε έχει σχέδιο διαφυγής «εις Αίγυπτον». Πάντα το «παιδί» θα σώζεται μέσα μας, εάν επιτρέπουμε στο Θεό να μιλά στα όνειρα μας.

Πώς να ξεκλειδώσουμε τη δύναμή μας μέσα από τα συναισθήματα

OPEN LIFE από την Εναλλακτική Δράση | Στις 29 Δεκεμβρίου στα Περίπτερα | Διαβάστε τα θέματα του τρίτου τεύχους

Ρωτήστε τον εαυτό σας τι πραγματικά θέλετε από τη ζωή σας. Θέλετε να έχετε έναν ευτυχισμένο γάμο και το σεβασμό των παιδιών σας; Θέλετε πολλά χρήματα, γρήγορα αυτοκίνητα, επιτυχημένες επιχειρήσεις και μια έπαυλη σε ένα λόφο;

Θέλετε να ταξιδέψετε σε όλο τον κόσμο και να επισκεφθείτε εξωτικές τοποθεσίες και ιστορικά μέρη; Θέλετε να γίνετε το είδωλο εκατομμυρίων, είτε ως μουσικός είτε ως ηθοποιός; Θέλετε να αφήσετε το στίγμα σας και στις επόμενες γενιές ως εφευρέτης της μηχανής ταξιδιών στο χρόνο; Θέλετε να βοηθήσετε για να λυθεί το περιβαλλοντικό πρόβλημα ή για να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας;

Ό,τι και αν είναι αυτό που επιθυμείτε, πρέπει να ρωτήσετε τον εαυτό σας: «Γιατί τα θέλω όλα αυτά;» Μήπως, για παράδειγμα, θέλετε να έχετε ακριβά αυτοκίνητα για να νιώθετε ότι είστε επιτυχημένοι και έχετε κύρος; Γιατί θέλετε μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή; Μήπως επειδή πιστεύετε ότι θα σας προσφέρει συναισθήματα αγάπης, στενές σχέσεις και θαλπωρή;

Μήπως θέλετε να σώσετε τον κόσμο για να νιώθετε ότι προσφέρετε; Με λίγα λόγια, μήπως αυτό που πραγματικά θέλετε είναι να αλλάξετε τα συναισθήματά σας; Η ουσία είναι ότι θέλετε τα συγκεκριμένα πράγματα ή αποτελέσματα, επειδή τα βλέπετε ως μέσο για να νιώσετε τα συναισθήματα ή να δημιουργήσετε τις καταστάσεις που επιθυμείτε.

Τα συναισθήματα δεν είναι τίποτα περισσότερο από βιοχημικές καταιγίδες που εκδηλώνονται στον εγκέφαλό μας, και μπορούμε να τις προκαλέσουμε ανά πάσα στιγμή. Πρώτα, όμως, πρέπει να μάθουμε να τα ελέγχουμε συνειδητά, και όχι να ζούμε απλά αντιδρώντας στα ερεθίσματα. Οι περισσότερες από τις συναισθηματικές αντιδράσεις μας είναι επίκτητες και εκμαθημένες από το περιβάλλον μας. Άλλες τις διαμορφώνουμε σκόπιμα και άλλες τις υιοθετούμε τυχαία.

Αγαπά ακόμη και το σκοτάδι μας...

Δεν ξέρω εάν εσύ αισθάνεσαι πάντα δυνατός και χαρούμενος, εγώ πάντως δεν αισθάνομαι. Υπάρχουν στιγμές που πέφτω, κάνω λάθη και αμαρτίες, χάνω την ελπίδα και νιώθω τα χνώτα της θλίψης στην ψυχή και το κορμί μου. Πίστεψε με είναι ότι πιο δυσώδες.

Όμως πες μου σε παρακαλώ, πως να μην γεμίσεις ελπίδα όταν βλέπεις τον ίδιο τον Θεό να ταπεινώνεται, να κενώνεται και να καταδέχεται όχι μόνο να γίνει άνθρωπος αλλά να γεννηθεί σε ένα στάβλο, σε μια φάντη; Είναι δυνατόν να μην νιώσεις δύναμη γνωρίζοντας ότι ο Θεός δεν ντρέπεται, δεν σιχαίνεται και δεν αποστρέφεται το σκοτάδι και την βρωμιά σου; Δεν φοβάται να λερωθεί αρκεί να ξέρει ότι θέλεις να ζήσεις;

Γι’ αυτό μην ακούς όλους εκείνους τους γδάρτες ονείρων, που σε γεμίζουν ενοχές λέγοντας σου ότι ο Θεός σιχαίνεται εσένα και τα λάθη σου. Όχι μόνο δεν σε αποστρέφεται αλλά ακριβώς γι΄αυτό ήρθε στο κόσμο, για να συναντήσει όλους εκείνους που ενώ νιώθουν μηδενικά λαχταρούν να γίνουν φάντες. Άλλωστε δεν θα κριθούμε από αυτό που είμαστε αλλά από εκείνο που λαχταρήσαμε να γίνουμε.            π. ΛίΒυος 

Καρδιές ερμητικά κλειστές...

Γιατί λέτε να αρνήθηκαν στην Παναγία κατάλυμα οι άνθρωποι της Βηθλεέμ; Ολόκληρη πόλη δεν βρέθηκε κάποιος να πάρει στο σπίτι του, μια μικρή έγκυο γυναίκα; Νομίζω ότι αυτή η άρνηση φιλοξενίας, κρύβει κάτι βαθύτερο. Κρύβει την άρνηση αυτού το κόσμου, να φιλοξενήσει την αγνότητα, την αθωότητα και καθαρότητα. Στο πρόσωπο της Παναγίας, οι άνθρωποι αρνούνται το θαύμα του Θεού στην ζωή. 

Μην μας προκαλεί εντύπωση, διότι αυτή η άρνηση είναι και δική μας. Καθημερινά αρνούμαστε στο Χριστό να γεννηθεί μέσα μας. Του κλείνουμε όλες τις πόρτες κατάμουτρα. Τον πετάμε έξω από την ζωή μας. Δεν θέλουμε να αναλάβουμε το κόστος της φιλοξενίας, δηλαδή των αλλαγών που πρέπει να γίνουν στο βίο μας. 

Εκείνη την νύχτα στην Βηθλεέμ δεν αρνούνται μονάχα κάποιοι κακοί άνθρωποι της πόλης και εποχής εκείνης. Όχι. Είναι πολύ εύκολο να πεις, «πόσο κακοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι, εάν ήμουν εγώ θα του έδινε το πιο ζεστό δωμάτιο του σπιτιού μου…». Δεν είναι αλήθεια. Είναι ψέματα. Γιατί ο Χριστός δεν σταμάτησε να ζητάει κατάλυμα αιώνες τώρα στις ανθρώπινες ψυχές, και δεν ξέρω πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι και διατεθειμένοι να του το προσφέρουμε. 

Κάθε συνάντηση με τον Θεό είναι μια κρίση, του τρόπου, των αντιλήψεων, των σκέψεων και λογισμών μας, ολάκερης της ζωής μας.

Συναισθηματικά φορτισμένοι μπορεί να λέμε μεγάλα λόγια, «αχ Χριστέ μου, να γεννιόσουν μέσα μου…», αλλά δεν ξέρω κατά πόσο εσωτερικά είμαστε έτοιμοι να τον υποδεχθούμε. Δεν φτάνει να προσκαλείς κάποιον στο σπίτι σου, πρέπει να χάσεις κάτι από σένα, από την βόλεψη σου, για να τον φιλοξενήσεις. Και μονάχα στο ποσοστό που είσαι έτοιμος να χάσεις μπορείς να βρεις τον Χριστό.                                            π.Λίβυος

Προσευχή, η δύναμη της ζωής μας...

Απόψε με πολύ χαρά δέχθηκα ένα μήνυμα που έλεγε, «πάτερ διάβασα το βιβλίο σας, και ξεκίνησα και πάλι να προσεύχομαι..». Όχι δε με κολακεύει, θα ήταν πολύ φτηνό και λίγο να μείνω σε αυτό, αλλά με συγκινεί. Διότι γνωρίζω από τα δικά μου παθήματα και αδιέξοδα πόσο μεγάλο δώρο είναι η προσευχή. Πόσο οξυγόνο μεταγγίζει στην ψυχή και καθαρότητα χαρίζεις στις σκέψεις μας. 

Είναι τόσο άδικο για τον εαυτό μας, να του αποστερούμε την προσευχή, να μην του δίνουμε την δυνατότητα να φεύγει από την φυλακή του νου και να κατεβαίνει στην ελευθερία της καρδιάς. Θα έλεγα ότι αποτελεί μια μορφή αναπηρίας να μην γνωρίζεις ότι εκτός από νους και σώμα είσαι και πνεύμα. Ότι ο Θεός μέσα σου έβαλε μια άλλη διάσταση, μια δυνατότητα κοινωνίας με χώρους έξω από τις αισθήσεις. Πέρα από το έτσι και το αλλιώς. 
Ένας ολάκερος ουρανός ζει μέσα μας, ο οποίος ποτέ δεν χάνεται από σύννεφα και κακοκαιρίες. Έχει πάντα λιακάδα και πολύ φως. Θα μου πεις βέβαια, «μα πάτερ, τότε γιατι εγώ αισθάνομαι βαρυχειμωνιά στην ψυχή μου;» Μα γιατί ακριβώς ζούμε εγκλωβισμένοι στο επίπεδο του νου και μόνο.