Αγαπώντας τις πληγές μου α'

Αγαπώντας τις πληγές μου α'

Δεν ήταν μια ή δυο οι φορές όπου φίλοι και γνωστοί, δάσκαλοι και καθηγητές, πνευματικοί και πολύ άλλοι καθοδηγητές, μου απάγγειλαν την κατηγορία της υπερβολικής ευαισθησίας. Μου είπαν να γίνεις σκληρός.
Σκληρός για να αντέχω τις σχέσεις των ανθρώπων. Να αντέχω απέναντι σε αυτό που μας έμαθαν να ορίζουμε ως ζωή.

Πως θα ζήσεις με αυτά τα χάλια, με ένα τόσο ευάλωτο ψυχισμό. Εύθραυστο και ανεμικό. Ανήμπορο να σταθεί και να αντισταθεί στην σκληρότητα αυτού του κόσμου .

Οι άνθρωποι βέβαια δεν είχαν κάνει κάποιο διαγνωστικό λάθος. Μιλούσαν ρεαλιστικά και θέλω να πιστεύω αρκετοί από αυτούς με ειλικρινή κίνητρα και αισθήματα φιλίας και ενδιαφέροντος.

Σε ένα πράγμα μόνο μπορώ να πω ότι έκαναν λάθος. Ότι όλη αυτή η αδυναμία μου - όπως την ονόμαζαν - ήταν η μοναδική περιουσία μου. Τα δώρα που μου χάρισε Εκείνος μέσα στην παραδοξότητα των δρόμων Του. Μέσα στην ακατανόητη για την λογική του κόσμου αγάπη Του.

Ο Κάφκα έλεγε, "Γεννήθηκα με μια βαθιά πληγή, αυτή είναι η περιουσία μου" .
Αυτο το τραύμα, αυτές οι πληγές που αιμορραγούν ακόμη και ίσως για "μια" αιωνιότητα, είναι η μοναδική μου περιουσία. Είναι το δώρο που μου έκανε η ζωή και η αιτιώδης αυτής Αρχή.

Πόνεσα, πείνασα, δίψασα, έμεινα μέρες ολάκερες και νύχτες αξημέρωτες στο κήπο της προσωπικής μου Γεσθημανής. Έκλαψα, οργίστηκα, απελπίστηκα. Διαμαρτυρήθηκα απέναντι στις συνθήκες και την ζωή που έζησα.

Άργησα.... Αλλά αισθάνθηκα. Νομίζω ότι κατάλαβα. Κατάλαβα ότι η μόνη κληρονομιά μου, η μοναδική περιουσία μου ήταν αυτές οι βαθιές πληγές. Εκείνες που μου έδωσαν την δυνατότητα να βλέπω τους ανθρώπους ως ανθρώπους, την γη μόνο σαν γη, το σώμα σαν σώμα και την ψυχή σαν ψυχή. Να λέω το ναι ναι και του ου ου. Να δακρύζω στο όμορφο, να θυμώνω απέναντι στο άδικο και να οργίζομαι στο παράλογο. Να βλέπω τα πράγματα πίσω από τα πράγματα. Το δάκρυ μέσα στην επιφάνεια της χαράς και το γέλιο μέσα στο επίπλαστο πένθος. Όλα αυτά τα χρωστάω σε εκείνες, και ας με πόνεσαν τόσο πολύ.

Τώρα τα βράδια σκύβω ως άλλος κύνας και γλείφω τις ματωμένες μου πληγές. Τις ευχαριστώ για τις μέρες που συντρόφευσαν την ύπαρξη μου. Τις ευχαριστώ που υπήρξαν και ας πόνεσα και ας συνεχίζω να πονώ πολύ, είναι όμως η μόνη μου κληρονομιά, η πατρώα γή του Είναι μου.        πηγή π.Λίβυος